Rahatı ve sorumsuz hayatı sevmeyen insan var mı? Kimse istemez konforu bozulsun, gece zibilyon kere uyansın, sürekli çocuk peşinde koştursun, maddi kaynağını paylaşsın, yeri gelsin sorun çözmek için kendini heder etsin. Geri dönüşü olmayan çetrefilli ömür boyu sürecek bir yol. Mantıken düşününce saçmalığın daniskası. Ancak işin bir de manevi boyutu var, ancak sahip olduktan sonra anlayabileceğiniz bir durum bu.
Ben hiç istemiyordum, uzun süre de neden çocuk yaptım dedim. Şu an duygularım çok değişti, ben de değiştim. Başka bir hayata ve başka insanlara evrildik hep beraber. Çok sabırsızım, ilgilenemem derken sabrımın son damlasını dahi idareli kullanmayı öğrendim
Şu an iyi ki olmuş demem bir yana, hayatımdan oğlumu çıkarınca bomboş geliyor. Evet büyük rahatlık,istediğin zaman istediğini yapmak ancak boş ve mekanik bir hayat gibi.
Çocuğun verebileceklerini verebilecek başka bir şey yok ancak kaybettireceklerini kaybettirecek güçte de başka bir şey yok.
Ek: çocuk ayrıca insana insan üstü özellikler de katıyor. Ben ki çok tepki veremeyen insandım, söz konusu oğlum olunca aslan- kaplan oluyorum, kalkan oluyorum, arkadaş oluyorum, dağ oluyorum bazen zora alışsın diye engel oluyorum; onun hayatını kuşatan ve yavaş yavaş açılıp gerçek hayatı adımlamasını izleyecek yegane varlığım. Bu hayatta düzgün, kendini bilen, insanlığa faydası olabilecek bir birey olması ve kendi hayatından zevk alması için uğraşıyorum. Gururlanıyor, gülüyor, bazen üzülüyor, sinirleniyor hatta hayal kırıklığı yaşıyorum ama neticede dolu dolu bir hayat yaşıyorum oğlumla.