Şu an hazır değilsin. Şimdi yaparsan hayatı kendine de kocana da o zavallı masumcuga da zehir edersin. Lohusa çok zor ve deli gibi bebek istememişsen bu anlattigin faktörler 10 katına çıkar ve depresyona girersin kolay kolay çıkamazsın. Çünkü bebek bir ömür sana muhtaç bir varlık. Ama hazır hissettiğinde, deli gibi istediğinde yaparsan dünyanın en muhteşem mutluluğu. Ben rabbime her saniye binlerce kez şükrediyorumMerhabalar.. sizlerin fikrini almak istedim.
28 yaşındayım eşim 36.
4 buçuk yıl oldu evleneli
Çocuğumuz olmadı pek bı sebep de bulunamadı bir aşılama yaptırdım tutmadi sonrasında da bir girişimde bulunmadım çünkü gittikçe bu fikirden uzaklaştım.
Maddi manevi bakabilecegimi düşünmüyorum
Eşim yogun çalışıyor, aileme uzağım ve migrenim sık tutar regl zamanlarım ağır geçer alerjim olduğundan burun tıkanıklığım bile zorluyor ve rahata alisik bir insanım. Kendime vakit ayiramazsam az uyursam vs psikoljim hemen bozulur. Bir de panik atagimsi hallerim var.
Şimdi evlendim vakit geciyor herkesin de bebeği oldu olmak üzere diye bir hevese kapilsam da ilk günden pişman olurum diye düşünüyorum. Eskiden eşime değerlerini arttırması için takviye kullanması konusunda baskı yapardım istediğimi saniyorsum ama şimdi heves etmişim merak etmişim diye düşünüyorum. Olmaması için dua ediyorum olmadığı da artık işime geliyor. Ama olmasın diye extra cabam yok eşim güya istiyor çünkü o her şeye olumlu yaklaşıyor oysa iş yüzünden yanımda olamayacak sabah köru gidip geç gelecek..
Böyle bir durumda olup iyi ki çocugum oldu diyen var mı.. yoksa sakın kalkisma mi dersiniz(zaten olmadı olması için asla bir tedavi dusunmuyorum) ya olursa korkum var.. ilerde böyle düşündüğüm için pişman olur muyum.. çok uzattım olursa olacak amma işte acaba engel olmalı mıyım.. biraz da günah mıdır acaba diyorum Allah a guvenmeyip korktuğum için. Tabi diyeceksiniz bakamazsan yapma o daha gunah..
işte bazı şeyler elimizde degil gerçi ne konuşsak boş belki zaten olmayacak. Az önce okuduğum konuda evlenmeden önce çocuk isteyen adam sonra karar değiştirmiş sanirsam. Ben de önceden çok istediğimi saniyorsum son aylarda böyle oldum.. sonrasında pişman olur muyum bilmiyorum.
Çocuk istemeyip olduğunda iyi ki oldu diyenlerin dışında insanlar var mı ....
Baska bir konuda yazdım alıntılayayaım. Anne olmak zorunda değilsiniz. Yani sırf anne olmak icin anne olmayın. Hayatinizdan memnunsanız esinizle iyiyseniz bir eksiklik hissetmiyorsanız. Bu da aradan ciksin diye cocuk yapmayın.
Merhabalar.. sizlerin fikrini almak istedim.
28 yaşındayım eşim 36.
4 buçuk yıl oldu evleneli
Çocuğumuz olmadı pek bı sebep de bulunamadı bir aşılama yaptırdım tutmadi sonrasında da bir girişimde bulunmadım çünkü gittikçe bu fikirden uzaklaştım.
Maddi manevi bakabilecegimi düşünmüyorum
Eşim yogun çalışıyor, aileme uzağım ve migrenim sık tutar regl zamanlarım ağır geçer alerjim olduğundan burun tıkanıklığım bile zorluyor ve rahata alisik bir insanım. Kendime vakit ayiramazsam az uyursam vs psikoljim hemen bozulur. Bir de panik atagimsi hallerim var.
Şimdi evlendim vakit geciyor herkesin de bebeği oldu olmak üzere diye bir hevese kapilsam da ilk günden pişman olurum diye düşünüyorum. Eskiden eşime değerlerini arttırması için takviye kullanması konusunda baskı yapardım istediğimi saniyorsum ama şimdi heves etmişim merak etmişim diye düşünüyorum. Olmaması için dua ediyorum olmadığı da artık işime geliyor. Ama olmasın diye extra cabam yok eşim güya istiyor çünkü o her şeye olumlu yaklaşıyor oysa iş yüzünden yanımda olamayacak sabah köru gidip geç gelecek..
Böyle bir durumda olup iyi ki çocugum oldu diyen var mı.. yoksa sakın kalkisma mi dersiniz(zaten olmadı olması için asla bir tedavi dusunmuyorum) ya olursa korkum var.. ilerde böyle düşündüğüm için pişman olur muyum.. çok uzattım olursa olacak amma işte acaba engel olmalı mıyım.. biraz da günah mıdır acaba diyorum Allah a guvenmeyip korktuğum için. Tabi diyeceksiniz bakamazsan yapma o daha gunah..
işte bazı şeyler elimizde degil gerçi ne konuşsak boş belki zaten olmayacak. Az önce okuduğum konuda evlenmeden önce çocuk isteyen adam sonra karar değiştirmiş sanirsam. Ben de önceden çok istediğimi saniyorsum son aylarda böyle oldum.. sonrasında pişman olur muyum bilmiyorum.
Çocuk istemeyip olduğunda iyi ki oldu diyenlerin dışında insanlar var mı ....
Tam benim konum. 15 yıl çocuk istemedim. 39 yaşındayım. Öğretmenim. Okulda arkadaşlar acayip bir psikolojik baskı yaptılar. Sen isteyince mi olacak, ileride çok pişman olacaksın. Ben de onların gazına geldim. İlk deneme de hamile kaldım. Ama kalbi atmadı. Bu defa bende hırs oldu. Üç ay sonra tekrar denedim. Yine hamile kaldım. Salı günü sezeryanum var. Peki sonuç :aşırı mutsuzum, her gün ağlıyorum. Bebek ile aramda henüz duygusal bir bağ oluşmadı. Televizyonda bebek gördükçe daha da mutsuz oluyorum. Neden gaza geldim, nasıl böyle bir hata yaptım hiç bilmiyorum. Kalp atışı duyunca, ultrasonda görünce, hareket edince seveceksin dediler. Hayır sevmedim. Şimdi de doğunca seveceksin diyorlar. O kadar korkuyorum ki sevmemekten. Eğer benim gibi gerçekten istemiyorsanız sakın yapmayın. An itibariyle bütün yaşama sevincim, aldığım keyifler bitti. Müzik bile dinlemek istemiyorum. Doğunca ne olacak hiç bilmiyorum.
Bence pişman olursunuzMerhabalar.. sizlerin fikrini almak istedim.
28 yaşındayım eşim 36.
4 buçuk yıl oldu evleneli
Çocuğumuz olmadı pek bı sebep de bulunamadı bir aşılama yaptırdım tutmadi sonrasında da bir girişimde bulunmadım çünkü gittikçe bu fikirden uzaklaştım.
Maddi manevi bakabilecegimi düşünmüyorum
Eşim yogun çalışıyor, aileme uzağım ve migrenim sık tutar regl zamanlarım ağır geçer alerjim olduğundan burun tıkanıklığım bile zorluyor ve rahata alisik bir insanım. Kendime vakit ayiramazsam az uyursam vs psikoljim hemen bozulur. Bir de panik atagimsi hallerim var.
Şimdi evlendim vakit geciyor herkesin de bebeği oldu olmak üzere diye bir hevese kapilsam da ilk günden pişman olurum diye düşünüyorum. Eskiden eşime değerlerini arttırması için takviye kullanması konusunda baskı yapardım istediğimi saniyorsum ama şimdi heves etmişim merak etmişim diye düşünüyorum. Olmaması için dua ediyorum olmadığı da artık işime geliyor. Ama olmasın diye extra cabam yok eşim güya istiyor çünkü o her şeye olumlu yaklaşıyor oysa iş yüzünden yanımda olamayacak sabah köru gidip geç gelecek..
Böyle bir durumda olup iyi ki çocugum oldu diyen var mı.. yoksa sakın kalkisma mi dersiniz(zaten olmadı olması için asla bir tedavi dusunmuyorum) ya olursa korkum var.. ilerde böyle düşündüğüm için pişman olur muyum.. çok uzattım olursa olacak amma işte acaba engel olmalı mıyım.. biraz da günah mıdır acaba diyorum Allah a guvenmeyip korktuğum için. Tabi diyeceksiniz bakamazsan yapma o daha gunah..
işte bazı şeyler elimizde degil gerçi ne konuşsak boş belki zaten olmayacak. Az önce okuduğum konuda evlenmeden önce çocuk isteyen adam sonra karar değiştirmiş sanirsam. Ben de önceden çok istediğimi saniyorsum son aylarda böyle oldum.. sonrasında pişman olur muyum bilmiyorum.
Çocuk istemeyip olduğunda iyi ki oldu diyenlerin dışında insanlar var mı ....
Siz baştan alışmamistiniz bebeğinizene zaman aşka dönüştü,Rahatı ve sorumsuz hayatı sevmeyen insan var mı? Kimse istemez konforu bozulsun, gece zibilyon kere uyansın, sürekli çocuk peşinde koştursun, maddi kaynağını paylaşsın, yeri gelsin sorun çözmek için kendini heder etsin. Geri dönüşü olmayan çetrefilli ömür boyu sürecek bir yol. Mantıken düşününce saçmalığın daniskası. Ancak işin bir de manevi boyutu var, ancak sahip olduktan sonra anlayabileceğiniz bir durum bu.
Ben hiç istemiyordum, uzun süre de neden çocuk yaptım dedim. Şu an duygularım çok değişti, ben de değiştim. Başka bir hayata ve başka insanlara evrildik hep beraber. Çok sabırsızım, ilgilenemem derken sabrımın son damlasını dahi idareli kullanmayı öğrendimŞu an iyi ki olmuş demem bir yana, hayatımdan oğlumu çıkarınca bomboş geliyor. Evet büyük rahatlık,istediğin zaman istediğini yapmak ancak boş ve mekanik bir hayat gibi.
Çocuğun verebileceklerini verebilecek başka bir şey yok ancak kaybettireceklerini kaybettirecek güçte de başka bir şey yok.
Ek: çocuk ayrıca insana insan üstü özellikler de katıyor. Ben ki çok tepki veremeyen insandım, söz konusu oğlum olunca aslan- kaplan oluyorum, kalkan oluyorum, arkadaş oluyorum, dağ oluyorum bazen zora alışsın diye engel oluyorum; onun hayatını kuşatan ve yavaş yavaş açılıp gerçek hayatı adımlamasını izleyecek yegane varlığım. Bu hayatta düzgün, kendini bilen, insanlığa faydası olabilecek bir birey olması ve kendi hayatından zevk alması için uğraşıyorum. Gururlanıyor, gülüyor, bazen üzülüyor, sinirleniyor hatta hayal kırıklığı yaşıyorum ama neticede dolu dolu bir hayat yaşıyorum oğlumla.
Psikolojik destek almak daha çok rahatsız eder beni. Kendimi tanıyorum çünkü. Kendi beynimi önce alıştırmam lazım. Dışarıdan yardımla olmaz kesinlikle. Bi de şu anda böyle bir psikolojik desteğe ayırabilecek para da yok. Devlet hastanesinden yardım alın deseniz git gel nerden baksan 2-3 saat, o 2-3 saati sahilde yürüyüş yaparak harcasam daha iyi gelirAcaba psikolojik destek mi alsanız?
Benim 3 cocugum var, 3 numara sürpriz oldu.
Hayatım kaydı diye düşündüm.
2 çocuk tamam, ama 3 peşpeşe çocuk
Işe donecektim, sosyal hayatima. Istedigimiz gibi tatile de giderdik
Ama 3 ile olmazdı
Gebeliğin 4. Ayından, doğum sonrası 6. Aya kadar destek aldım.
Faydasını da gördüm.
Kizim 6 aylık olduğunda ise donmeye karar verdim, 3 ay sonra da kendi iş yerimi açtım.
Çalışma saatlerim esnek vs.
Yardim almasaydım muhtemelen hala bebeği kabullenmekle bogusacaktim :)
Psikolojik destek almak daha çok rahatsız eder beni. Kendimi tanıyorum çünkü. Kendi beynimi önce alıştırmam lazım. Dışarıdan yardımla olmaz kesinlikle. Bi de şu anda böyle bir psikolojik desteğe ayırabilecek para da yok. Devlet hastanesinden yardım alın deseniz git gel nerden baksan 2-3 saat, o 2-3 saati sahilde yürüyüş yaparak harcasam daha iyi gelir
Eşim kısmetse mutlaka dahil olur olmazsa da ben zorla ettiririm amma velakin evde gecirebilcegi 8 9 saatte yemek mi yicek uyucak mi iki dk oturacak mi.. yoksa zaten ona kitlerdim.. sen doğur gerisi bende diyor ama işte yok öyle bir şey.. gerçi ben de öyle bir konusuyorum ki sanki ben yapmıyormusum gibi.. sanki ha diyince oluyor tek ben istemiyormusum gibi.. ben de her şeye ağlarım gibi geliyor ağladıkça da migrenim tutar..kendinizi daha iyi bilirsiniz.
Benzer süreçleri bir çok kadın yaşıyor.
Bize dayatılan yapay mutluluklar var.
Benim ilk gebeliğim planli olmasina rağmen, ne kalp sesini duyduğumda, ne yüzünü gördüğümde o Bilindik ve beklendik tepkileri vermedim.
Ben de Böyle bir anneyim, demekki dedim
Burada çok kez yazdim, 24 saat sancidan sonra sezaryenle doğum yaptım, doğuramadım diye ağladım, eve gittik, oglum memeyi kabul etmedi, emziremiyorum diye ağladım.
Odalara kilitlenip götürün bebeği başka anneye verin ben bakamam diye ağladım.
Ama Vardı bir gariplik, geçecekti biliyordum
Geçti de.
Emek verdikçe geçti.
Uykusuz da kalsam, emdiği için şükrederken buldum kendimi
Ağlarken bile güzel geliyordu:)
3 numarada kendim baş edemeyeceğimi anladım. Farklı endişelerim, cozulmemis meselelerim vardı :) ise de yaradı.
O yuzden size ne iyi gelecekse onu yapın
Eşiniz destek olacak biriyse cokca onu dahil edin
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?