- 23 Şubat 2016
- 2.043
- 1.789
- 83
- Konu Sahibi BirazDeliyim
-
- #41
eğer o çocuğa sevgi veremeyecekseniz çocuk yapmayın. ama elli yaşına geldiğinizde çocuk derseniz çok geç olur
eğer o çocuğa sevgi veremeyecekseniz çocuk yapmayın. ama elli yaşına geldiğinizde çocuk derseniz çok geç olurİşte benim kaygım da bu yüzden bi nevi,ya hep başarısız olursam,3 sene sonra herhangi bir nedenden dolayı eşimle ayrılmak zorunda kalırsam ya da hayat bu ya eşimin başına bişey gelirse vs .vs.biliyorum kimsenin hicbirseyin garantisi yok ama yine de kendi hayatımla ilgili bazı şeylerde geleceği düşünerek hareket etmek istiyorum,kusura bakmayın benim kaygım aslında hayat
Ben de şunu anlamıyorum.
Şimdi 28 hadi 29 yaşındayım. Çocuk istemiyorum. İleride istersin olmaz, yap koy kenara takımlar sağlamken mantığını öne sürüyor insanlar.
Evlatlık almanın, koruyucu aile olmanın biyolojik bir sınırı mı var? 50 yasındayım ve fikir değiştirdim diyelim. Çözüm basit.
Kendim adıma konusuyorum. Bir genetik harika değilim. Kusurlarım ve sağlık sorunlarım var. Üremezsem insanlık kaybetmez. Eğer bir gün istersem, herhangi bir çocuğa çare olmayı üremeye yeğliyorum
Seni doğum yapmış hiçbir insan yadırgamaz.. Çünkü haklısın kolay kaldırılabilir bir şey değil..Merhaba,33 yaşında 4 yıllık evliyim,üniversite mezunuyum ama bir işime yaramiyor,kpss ye girdim olmadı,üniversiteyi bitirene kadar özel sektör de çalıştım,sağlık sebebi ile ayrildim isimden,çalışmıyorum şu an ama iş ariyorum,eşim ve etrafımizdaki herkes benden çocuk beklerken ben istemiyorum,çocuksuz evlilik olamaz mı,ben kendimi hiç anne olabicekmisim gibi düşünmüyorum,eşim çok istiyor ama ben ona kendimi hazır hissetmediğimi söyledim,soranlara da daha zamanımız var diyorum,bazen istiyor gibi oluyorum sonra yok olmaz diyorum,eminim buradaki bir çok kadın da benim düşüncemi onaylamayacaktir ama ben kendi ayaklarım üzerinde durmadan çocuk sahibi olmayı düşünmüyorum ve gerçekten çocuk sahibi olmak beni çok korkutuyor,benim gibi düşünen,bu durumu yaşamış ama sonradan pişman olan arkadaşlar varsa ya da bu şekilde düşünmeme beni iten sebebin ne olduğunu anlayabilen arkadaşlar varsa fikirlerini paylaşabilir mi?
Zaten o güzel duyguyu insancıl duygulara sahipsen tadabiliyorsun, bir canlı hayata getiriyorsun onun yetiştiriyorsun sanal bebekler vardı bir ara o gibi değil ki bu.olur mu bulunmaz genlere sahibiz boşa mı gitsin :) mazallah insanların soyu kurur
her şey bi yana da şu evlat sevgisi nedir nasıldır gerçekten merak ediyorum. sevgi dolu bi insan olduğumu düşünürüm. sevme kapasitemin tamamını kullanıyorum mesela şu an sevdiklerim için. kapasitem mi artıcak ne olacak merak ediyorum hakikaten.
evdeki kediyi kuşu seviyorum. ana babamı seviyorum. arkadaşlarımı seviyorum. eşimi çok ama çok seviyorum. sanırım çocuk bunların toplamından bile çok seviliyomuş. ama ben sevme ya da sevilme ihtiyacı duymuyorum daha fazla. üstelik karşılıksız sevme olayı da yok. belki anne karşılıksız seviyodur da evlat öyle değil bence, hadi kötü bi anne ol bakalım evlat seviyo mu seni?
çocuk olunca seversin olayı da saçma geliyor. bdv "annem beni x yaşıma kadar dövdü, annem beni sevmiyor, annem kardeşlerimle beni ayırıyor" gibi konularla dolu. ee çocuğunu terk eden binlerce insan da olduğuna göre doğurunca gelmiyo heralde bu hisler
valla bazen düşünmekten kafayı yiyecek gibi oluyorum.
çok isterdim böyle düşüncelerimin olmamasını. ya da biyolojik saat çalacaksa çalsın yaş oldu 26 milletin 18 yaşında doğurası geliyo bana neden bişey olmuyor ???????
Sevme kapasitesi ile ilgili değil işte.. Çok güzel açıklamışsın. Çocuğun olsa seversin de çok seversin şüphe yok ama endişe, iyi yetiştirme kaygısı, bazen elinden gelenin en iyisini yapsan dahi yetememe ihtimali .. Bunlar akla gelince ne gerek var diyor insan.olur mu bulunmaz genlere sahibiz boşa mı gitsin :) mazallah insanların soyu kurur
her şey bi yana da şu evlat sevgisi nedir nasıldır gerçekten merak ediyorum. sevgi dolu bi insan olduğumu düşünürüm. sevme kapasitemin tamamını kullanıyorum mesela şu an sevdiklerim için. kapasitem mi artıcak ne olacak merak ediyorum hakikaten.
evdeki kediyi kuşu seviyorum. ana babamı seviyorum. arkadaşlarımı seviyorum. eşimi çok ama çok seviyorum. sanırım çocuk bunların toplamından bile çok seviliyomuş. ama ben sevme ya da sevilme ihtiyacı duymuyorum daha fazla. üstelik karşılıksız sevme olayı da yok. belki anne karşılıksız seviyodur da evlat öyle değil bence, hadi kötü bi anne ol bakalım evlat seviyo mu seni?
çocuk olunca seversin olayı da saçma geliyor. bdv "annem beni x yaşıma kadar dövdü, annem beni sevmiyor, annem kardeşlerimle beni ayırıyor" gibi konularla dolu. ee çocuğunu terk eden binlerce insan da olduğuna göre doğurunca gelmiyo heralde bu hisler
valla bazen düşünmekten kafayı yiyecek gibi oluyorum.
çok isterdim böyle düşüncelerimin olmamasını. ya da biyolojik saat çalacaksa çalsın yaş oldu 26 milletin 18 yaşında doğurası geliyo bana neden bişey olmuyor ???????
Merhaba,33 yaşında 4 yıllık evliyim,üniversite mezunuyum ama bir işime yaramiyor,kpss ye girdim olmadı,üniversiteyi bitirene kadar özel sektör de çalıştım,sağlık sebebi ile ayrildim isimden,çalışmıyorum şu an ama iş ariyorum,eşim ve etrafımizdaki herkes benden çocuk beklerken ben istemiyorum,çocuksuz evlilik olamaz mı,ben kendimi hiç anne olabicekmisim gibi düşünmüyorum,eşim çok istiyor ama ben ona kendimi hazır hissetmediğimi söyledim,soranlara da daha zamanımız var diyorum,bazen istiyor gibi oluyorum sonra yok olmaz diyorum,eminim buradaki bir çok kadın da benim düşüncemi onaylamayacaktir ama ben kendi ayaklarım üzerinde durmadan çocuk sahibi olmayı düşünmüyorum ve gerçekten çocuk sahibi olmak beni çok korkutuyor,benim gibi düşünen,bu durumu yaşamış ama sonradan pişman olan arkadaşlar varsa ya da bu şekilde düşünmeme beni iten sebebin ne olduğunu anlayabilen arkadaşlar varsa fikirlerini paylaşabilir mi?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?