Herkese merhaba.
Sorduğum soruların çok uçlarda olduğunun farkındayım ama psikolojim tam olarak böyle.
Burada daha önce de çocuk yapmak ve eşimle ilgili sorunlarım üzerine konular açmıştım.
Anlattığım ya da anlatmadigim hiç bir sorunum bana göre bitmedi ve şöyle yurekten, oh ne güzel bir evliliğim var tam çocuk sahibi olmaya uygun diyemiyorum. Fakat son zamanlarda özellikle bir yıldır çok ama çok istiyorum çocuk. Eşim de karşı çıkmıyor. Yaşımın da etkisi var belki de. 37 oldum.
Yalnız beni inanılmaz arada bırakan ve eşime tam olarak güvenmemi engelleyen bir sorunum var. Öyle ki eğer çocuk yapmak mantıklı değilse ve bu kadar isterken bana engel oluyorsa evli kalmanın ne anlamı var diye düşünüyorum ve çok kinleniyorum.
Sorunum eltim görümcem kayınvalidem ve aslında eşimin kendisi. Şimdiye kadar asla hiç bir zaman bana en ufacık hak vermemesi. Benimle tartışmaktan hatta kavga Edip günlerce küs klamktan çekinmemesi. Buna karşılık onları her zaman ama her zaman haklı bulması. Onlar için benim aileme bile hakaret etmiş olması. Onlarla olan sorunum çözümsüz. Çünkü sorun dediğim gibi başta eşim. Onların lafını ağzıma bile alamam, konusunu bile açamam hemen hakarete başlar. Beni aile olarak sahiplendiğini bir kere bile hissetmedim. Bu çok canımı yakıyor. Eğer hissetmiş olsaydım yemin ederim ailesi ile hiç bir sorunum olmazdı. Her şeyi alttan alırdım.
Şimdiye kadar bu sorunlarla biraz kavgalı biraz barışık idare ediyordum. Ben de istemiyordum çünkü çocuk.
Eğer Allah verir de bir çocuğumuz olursa yanlış gördükleri her şey için eşime şikayet edecekler o da ben karışmam, kendiniz halledin demek yerine bana gene hakaretleri sıralar
Çok uzun oldu galiba ama inanın çok çıkmazda hissediyorum kendimi. Yaş geldi geçiyor. Şimdi değilse ne zaman? Si ne düşünüyorsunuz?