Cocuklu ev kadinlar.


Yok derdinizi, meramınızı anlatamazsın, anlamazlar emin olun... proje çocuk proje annelik bir yere kadar maalesef...
 
Hanımlar, kadın kadının halinden anlamazsa kim anlar?
Allah isteyen herkese anne olmayı nasip etsin inşaallah, dert yandı diye direkt infaz etmeyin rica ediyorum, kadının bugün keyfi yoktur modu düşmüştür, yorgundur, uykusuzdur, hemen anneliğinden vurmayın, evlatlar analarına binlerce defa of derken bir anne ara sıra of deyince anneliğine laf etmeyin ne olur.
 
Olurmu abla onlar illa genelleme yapacak çünkü onlar mükemmeller hic sıkılmaz bunalmazlar onlar annelige hazırlanmış çocuk yapmışlar
 
Yavrularım evin içinde arkamdan gelmediklerinde eksiklik hissediyorum.

Mutfakta yemek yapıyorsam yanımda oyalanacak bir şey veriyorum.
 
Öncelikle belirteyim sizi çok iyi anlıyorum ve asla ne anneliğine ne de bunalımınıza laf edecek hadde değilim, yaşayan bilir.
2 bebek sahibi bir anne olarak, kendimi atmak mı istemedim, zamanı geriye almak, ağlama krizleri, hayatın sıfırlanması vb şeylerin hepsini yaşadım, yaşıyorum da hala.
Çünkü büyük oğlum (22 aylık) o kadar zor bir çocuk ki ne evde vakit geçirilir onunla, ne de dışarıda.
Çünkü hep kucakta, oyuncakla oynamayı sevmez, ben nerdeysem hep kucağımda dip dibeyiz, indirdiğim an ağlar ve kriz geçirir.
Dışarıda ne 5 dk oturabilirim ne bir çay içebilirim, oğlum ne salıncak ne park sever.
Nerede tehlikeli şey, benimli orada.
Durdurabilmek imkansız.
Ama ben yine de dışarı çıkıyorum yoksa evde kafayı yerim.
Uyku saatine denk getirip binbir işkenceyle dışarıda uyutup 30 dk da olsa kendi kendime gezebiliyorum ve inanın çok iyi geliyor.
Haftada 2 gündüz, 2 de akşam eşimle beraber mutlaka dışarıdayızdır.
Gündüz evde bunaldığım zaman sevdiği bir çizgifilm var, 20 dklık onu açıyorum ve ben de koltuğa yatıp gözlerimi dinlendiriyorum, düşüncelerimi sıfırlıyorum.
Küçük bebeğim de farklı değil ama daha mutlu ve sempatik bir bebek.
Onunla 10 dk da olsa yalnız kalınca kahkahalarından biraz daha rahatlıyorum.
Siz de bir şekilde gezeceksiniz, çocuğa da yazık evde tıkılıp kalmayın.
Örneğin öğle yemeğinde kapının önğne piknik gibi inseniz yeter, size de hava almak çok iyi gelecek.
 
Hiç bir şey yapmak istemediğiniz zamanlar olabilir, hepimizin olur. Kendimize zaman ayiramadigimiz zaman , birikimle ufak çaplı depresyon yaşayabiliriz :) ama yinede o çocuğun oyalanacagi , verimli zaman geçireceği bir şey bulabilirsiniz.

Yaz dönemindeyiz , bir leğene az miktarda su doldurun , gemi yapın oynasın. :)
 
Bir gün gelecek nasıl isteyeceksin yanında dursun ama durmayacak. Bunu düşün o zaman batmaz gözüne. İnan ki ergenlik çağına geldiğinde çok değil bi on beş sene sonradan itibaren artık istesen de senle takılmayacak , odasından çıkmayacak, belki öpmelerinden bile rahatsız olacak yanağını silecek. O zaman bu minnoş hallerini ölesiye özleyeceksin.

Evlat candır bacım kıymetini bil. Şunu da unutma sen küçükken ona ne kadar çok vakit ayırırsan büyüyünce o da senle o kadar çok vakit geçirmek ister.
 
Daha çocuğu yok,gelip bol keseden atmıyolar mı.... bir güzel ellerinde patlayacak bu yargıları haberleri yok

Öyle de demeyelimde, anne olmak demek mezarda emeklilik demek, ömür boyu alacağınız bir sorumluluk, arada bir yorulabilir, bunalabilirsiniz, sonuçta kadın da insan, zorlanıyorum demek kabahat olmamalı, anne olunca herkes zorlanacak, en mükemmel anne dahi zorlanacak, bebekliği bunaltmasa ergenliği bunaltacak, çocuk sizden bir parça ama sizden apayrı bir birey, ne huyu size benzeyecek, ne davranışları, en hoşunuza gitmeyen hareketleri bile yapacak yeri gelecek, sizle inatlaşacak, kafa tutacak, istediğini yaptırana kadar zorlayacak, arada bir anneler de of deme hakkına sahip.
 
Benimde bir kedim var, miuvvv miuvvv.... evfe olduğum zaman peşimden ayrılmaz. Tuvaletin kapısında bile miuvv miuvv sürekli kucak istiyor küçük bey. Pencereden baktıracaksın, omuzuna yaslayıp gezdireceksin...şimdide koluma yaslanmış uyuyor. Diğer kedilerimle ilgilenemiyorum bu şapşik yüzünden!
 
Çocuk bakmak kolay değil evet ama siz bunu göze almışsınız ki o çocuğu dünyaya getirmişsiniz,bazı çocuklar insanın sabrını çok zorluyor evet ama biz anne olarak her koşulda onların yanında olmak için varız,yada öyle olmalıyız.ben anne olduktan sonra 0-18 yaş aile eğitimi aldım (tüm anne adaylarınada tavsiye ederim)ki bilmeden onlara zarar vermeyeyim,iyi bir anne olabileyim diye,sizi anlamaya çalışıyorum ama minicik,size muhtaç bir bedeni böylece kendi haline terk etmeniz çok üzücü.İnsan bazen bilmediği bir durumun içindeyken kendini çaresiz hissedebiliyor,belkide sizin sıkıntınız budur.benim 1 kızım 1 oğlum var ikisininde farklı zorlukları var ama ben bir evladınıda cennete uğurlamış bi anneyim,şunu bilin ki hiç bir zorluk onların varlığına alışıp kaybetmek kadar acı değil...
Ailenizden destek alın mesela onlar birkaç saat çocuğa bakarken sizde biraz kafa dinlersiniz,gezersiniz vs. bu yeterli gelmez derseniz terapi desteği alın
 
Son düzenleme:
bnm bir oglum var kimse onun yuzunden ne evime gelir nede ben birine gidebilirim.
alisverise giderin bir saniye durmaz aptallasirim ne aldigimi bilmem yemege yemege gideriz bir saniye k*cinin uzerinde oturmaz.
yerinde durmaz enerjisi bitmez yemek zorla yer uyumayi sevmez.

ama yani bir daha olsa bi daha dogururum kurban olurum verene ne bilim siz beni cok sasirttiniz. umarim gecici bir durumdur
 
Son düzenleme:
Persembe gunu oyle yapacam... belkide hep evin icinde tek basinayim ondandir.. ailemde uzakta. Esimin aileside ise yaramaz..
Ben anlıyorum seni. Ben de tüm gün evdeyim benimkiler ikiz 13 aylıklar. Çok zor bazen kafayı sıyıracak gibi oluyorum. Bir iki derin nefes alıp yere oturup onlarla oynuyorum sarılıyorum öpüyorum sonra kanepeye uzanıp 5 dakika onları izliyorum dinleniyorum. Tabi sadece 5 dakika sürüyor sonra gene aynı tantana :))
 
Bebeğim 11 aylık. Ben de bazen bunalıyorum özellikle derdini anlayamadığım, devamlı ağladığı zamanlar. Ama bebek bu başa gelen çekilir.
Yaklaşık 2 hafta önce hem 6. hastalık, hem de diş çıkarma olayı başladı. İlk günler felaketti. Sabah 6-7 oluyor da anca uyuyordu. 1 hafta hiç uyumadım neredeyse. Ve geçen gün yine uyumadığı için, ne yapsam sakinleştiremediğim için tepem attı... Resmen depresyondaydım.
Aldım kucağıma, odanın kapısının önüne koydum. Kapıyı kapattım yattım...
1 dakika bile sürmedi geri kalktım aldım kucağıma. O ağlaması içimi eritti. Tüm kızgınlığım uçtu gitti. Kendime kızdım.
Öptüm kokladım güzel bir müzik açtım ve nasıl olduysa uyudu.
Yani bana da geliyorlar arada ama bebeğim ağlarsa bu beni daha kötü eder kıyamam ona.
Ki kim bilir nasıl canı acıyor nasıl bir sıkıntısı var da anlatamıyor yavrum. Ne olursa olsun anlayışlı olmak zorundayım.
Ben en az iki haftada bir eşimle başbaşa çıkıyorum bebeği anneme bırakıp. O bile bana yetiyor hatta bebeğimi özlediğim için 2-3 saatten fazla kalamıyorum dışarıda.
Arada güvendiğin birine bırak çık gez. Sen de insansın.
Tabii yine de çocuğuna olan davranışını onaylamıyorum.
Anlayışlı olmalısın. Onun dikkatini çekecek oyuncaklar al oyunlar hazırla. Öyle tv önüne atmak için mi doğurdun?
İnşallah hatanı farkedersin.
 
Ne gibi oyunlar? Hic oynamiyor oyuncaklariyla, hersey veriyorum eline tahta kasik oyuncak terencere ne varsa ama yok 2 dakika sonra skiliyor
Miknatisli yazi tahtasi var pazarlarda da satiliyor.18 aylik kizim su 2 3 aydr cok guzel oynuyor .ne cizeyim diyorum o istediklerini soyluyor.yada ben sekiller cizip isimlerini soruyorum.kendiside alip cizip siliyor.hatta cafeye oturmaya gttigimizde goturuyorum cok hosuna gidiyor. Birde oyuncaklarini evde saklayin az az cikarin her hafta degistirin baska oyuncakla.ozaman yeni alinmis gibi oynuyor
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…