20 yaşındayım, üniversite öğrencisiyim. Son zamanlarda farkettim ki pek arkadaşım yok. Önceden de vardı bu durum ama pek takmıyordum. Lisede falan annem dışarı çıkmama pek izin vermezdi, sonra okul değiştirdim arkadaşlarımla iletişimim koptu. Aslında sorunum bu zaten, arkadaşlarımla iletişimim bir yerden sonra kopuyor. Aslında hemen arkadaşlık kurabilen biriyimdir ama sanırım böyle asosyal olmaya alışmışım.
Üniversite 3.sınıfta okuyorum ve daha yeni yeni dışarı çıkabilmeye başladım sayılır, şehir dışından gelen arkadaşlarım istanbulu avuçlarının içi gibi biliyorlar. Bense daha oturduğumuz semti yeni öğrenebildim. Annem lisedeyken semt dışına çıkmama izin vermezdi (istanbuldayız). Üniversiteye geçince de ödev için arkadaşlarımla buluşmama bile söyleniyordu ama ona alıştı şu an çok şükür. Okul çıkışı bi yere gidelim diye teklif geldiğinde bile tedrgin oluyorum hala annem kızacak diye.
Derdim bir sürü arkadaşım olsun değil, az ama öz olsa yeterli. Gel gelelim ki o da yok. Rehberimdeki kişiler bile o kadar az ki sadece sınıf arkadaşlarım bir kaç akrabam falan. Bir tane çok yakın dediğim bir arkadaşım vardı ama artık bazı itici davranışlarından dolayı kendimi yakın hissetmiyorum ona, zaten sürekli ders çalışıyor, bi yere gidelim desem 100 tane bahanesi var kırk yılda bir buluşuruz. Okuldan da iki tane yakın arkadaşım var ama kafalarımız pek uyuşmuyor, seviyorum onları ama otak noktamız pek yok gibi. Kendimi yanlız hissediyorum. Şöyle bir derdimi rahatça paylaşabileceğim, tatlı tatlı sohbet edebileceğim, hadi gel şuraya gidelim dediğimde gelecek bir arkadaşım yok. Canım dışarı çıkmak istiyor mesela ama çıkacak arkadaşım yok, tek başıma da yer yurt bilmediğimden gezemiyorum zaten tek çıkmaktan hoşlamam.
Öyle işte, yazayım dedim. Bir tek burası var. Kusura bakmayın uzun oldu
Üniversite 3.sınıfta okuyorum ve daha yeni yeni dışarı çıkabilmeye başladım sayılır, şehir dışından gelen arkadaşlarım istanbulu avuçlarının içi gibi biliyorlar. Bense daha oturduğumuz semti yeni öğrenebildim. Annem lisedeyken semt dışına çıkmama izin vermezdi (istanbuldayız). Üniversiteye geçince de ödev için arkadaşlarımla buluşmama bile söyleniyordu ama ona alıştı şu an çok şükür. Okul çıkışı bi yere gidelim diye teklif geldiğinde bile tedrgin oluyorum hala annem kızacak diye.
Derdim bir sürü arkadaşım olsun değil, az ama öz olsa yeterli. Gel gelelim ki o da yok. Rehberimdeki kişiler bile o kadar az ki sadece sınıf arkadaşlarım bir kaç akrabam falan. Bir tane çok yakın dediğim bir arkadaşım vardı ama artık bazı itici davranışlarından dolayı kendimi yakın hissetmiyorum ona, zaten sürekli ders çalışıyor, bi yere gidelim desem 100 tane bahanesi var kırk yılda bir buluşuruz. Okuldan da iki tane yakın arkadaşım var ama kafalarımız pek uyuşmuyor, seviyorum onları ama otak noktamız pek yok gibi. Kendimi yanlız hissediyorum. Şöyle bir derdimi rahatça paylaşabileceğim, tatlı tatlı sohbet edebileceğim, hadi gel şuraya gidelim dediğimde gelecek bir arkadaşım yok. Canım dışarı çıkmak istiyor mesela ama çıkacak arkadaşım yok, tek başıma da yer yurt bilmediğimden gezemiyorum zaten tek çıkmaktan hoşlamam.
Öyle işte, yazayım dedim. Bir tek burası var. Kusura bakmayın uzun oldu