• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Çok mutsuz ve çaresizim

o_tekin .!.:
Bence acele bir şekilde karar vermeyin daha mesleğinizin başındasınız ve şu anda yoğun bir dönemden geçiyoruz ülke olarak siz de bu çalışma programına başlangıçta ayak uyduramamış olabilirsiniz ailenizden uzak olmanız borçlarınızın üst üste binmesi de bir etken biraz şans tanıyın bu işe 6 ay kadar deneyin sonrasında eğer yapamazsanız başka çözüm yolları düşünürsünüz ama hemen karamsarlığa kapılmayın atanmak için de illa beklemişsinizdir o kadar yıl okuyup emek vermişsinizdir o yüzden emeklerinizi de gözden geçirin
Genişletmek için tıkla...
Haklısınız bir süre beklemeliyim belki de ama canıma tak ettiği için birileriyle konuşmak istedim çok yıprandım bir haftada.
 
Ebe Hemşireyim...atandığım yer Diyarbakır’da kulp diye bir köydü eşimle yeni tanışmıştım, kesin gidecektim. sonra dedim oraya adapte olamam özel bi hastanede Başladım o kadar az para alıp, öyle çok çalışıyordum ki tabiri caizse pestilim çıkıyordu...
en sonunda istifa ettim ve çok pişman oldum devlete sırtımı yaslamadığıma,bu devirde bence branş değişebilirsen şansını dene ama asla bırakma.. şuan binlerce insan işsizken ve sağlık çalışanlarına bu kadar muhtaçken, bu kötülüğü yapma.
ilk başlarda bende doğuma girdiğimde hem mucizevi hem korkınç geliyordu ama sonrasında sıradan geliyor o an karşında yatan canlı fakat senin işin oluyor işine saygı duy ve kendine zaman tanı..
 
Yahu bu meslek teknik bir meslek sürekli pratik halinde öğrenilem bir meslek. Yaptığınız tamamiyle şımarıklık başka hiçbir açıklaması yok. Okulu okurken stajı yaparken hangi alemdeydiniz ? Kaldı ki salgın dönemi muhtemelen yoğun bakımda ihtiyaç vardır personele. sizi oraya vermeleri çok da ilginç değil. İstifa edip ne yapacaksınız hayatınıza hangi sıfatla devam edeceksiniz ? Bu ülkede atanamadığı için kendini öldüren insanlar var onlardan birinin hakkına girdiniz. Meslek olarak seçmişsiniz dün sabah karar vermemişsiniz bu işe, alışırsınız...
 
İçinde bulunduğumuz şartlar herkesi zorluyor ama siz sağlıkçıları daha fazla
Ne denir ki rabbim gönlüne esenlik versin inşallah
 
komsukiziiiiii .!.:
Edemem borçlarım var etsem nerde çalışacağım ailemi de üzmek istemiyorum
Genişletmek için tıkla...
Bence işini sevmemek değil canım, sen birimini sevmemişsin. Ama emin ol yeni başladığın için. Bir çoğumuz göreve ilk başladığımızda benzer duyguları hissettik. Yeni bir hayata başlamışsın. Tabi ki bu süreç ilk aşamada zorlar seni. ! yıl sonra ben neler düşünüyordum deyip, gülümseyeceksin.
 
Kötü bir dönemde işe başlamışsınız. Kolay değil, herkes stres altında ve durumu kötü olan hastalarla ilgilenmek zorundasınız. Rahatlayacak ufak bir alan yoktur. Arkadaş dost edinme, birlikte oturup mesai aralarında çay içip rahatlama şansınız da yoktur yani öyle tahmin ettim. O yüzden bu süreç normal. Biraz kendinizi zorlayın, zaman tanıyın. Normal bir zamanda da mesleğinizi yapma şansı tanıyın kendinize. Hala aynı duygulara sahipseniz o zaman başka bir seçenek düşünürsünüz. Kolaylıklar diliyorum
 
Alışmak için en azından 3 aya ihtiyacınız var.
Ağlamak ve pes etmek için çok erken değil mi?
Elbette seçim şansı verselerdi güzel olurdu ama ihtiyaça göre
pozisyon belirlemeleri çok normal.
Bu daimi değil şartlar değişecek diye düşünüp an azından borçları toparlayana dek dayanın.
Belki o süreçte alışmış olursunuz.
 
komsukiziiiiii .!.:
Yeni atanmış bir hemşireyim. Daha önce iş tecrübem yoktu ilk görev yerim. Ailemde yaşadığım şehirden ayrıldım başka şehire gelmek zorunda kaldım. Ev tutup eşya aldım haliyle borca girdim ev sahibiyle bir yıllık kira sözleşmesi imzaladık. İşe başlayalı bir hafta oldu yoğun bakımda çalışıyorum ama anladım ki bu iş bana göre değilmiş. Çalışırken elimden geleni yapıyorum hakkını veriyorum ama eve geldiğimde hep ağlıyorum. Ayaklarım geri geri gidiyor sürekli. Bu iş bana göre değilmiş sevmediğimi fark ettim. Ama ne yapacağımı bilmiyorum. Çok çaresiz hissediyorum kendimi. İşi bıraksam bırakamam devam edeceğimi düşününce ölüm gibi geliyor. Aklıma saçmasapan şeyler bile gelmeye başladı allah canımı alsa kurtulurum diye düşünüyorum allah affetsin sonra pişman oluyorum bu düşünceme. Psikolojim çok kötü. yapabilirim sanmıştım ama yapamıyorum. Kimseyle derdimi paylaşamıyorum sizlerle paylaşmak istedim. Annemlere söylesem kahrolurlar çok mutlular memur olduğum için ne yapacağım bilmiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Aileden ayrılış, yeni bir şehir yeni bir iş zaten zorken bir de yoğun bakım gibi sağlam psikoloji gereken yerde göreve başlamışsın. Çok normal böyle hissetmen biraz zaman tanı kendine iş arkadaşların ailen olacak nöbetlerde çok zor anlar yaşarken birbirinize kol kanat gereceksiniz, zamanla rayına oturacak merak etme, çok kıymetli ve kutsal bir işin var Allah yardımcınız olsun 🙏
 
Şaka mısınız daha bir hafta olmuş. Yeni bir kente, yeni bir işe alışmak içi bir hafta çok çok kısa bir süre. Daha alışmak için çaba bile göstermemişsinizdir. Yıllarca eğitimini alıp staj gördüğünüz mesleği işe başladığınızın haftasında nasıl sevmediğinizi anladınız orasını hiç anlamadım. Seçim şansınız vardı bahane bulmayın. Sizi kafanıza silah dayayarak okutup atamadılarsa seçim şansınız vardı. Biraz zaman verin kendinize biraz uğraşın baktınız hala olmuyor, olduramıyorsunuz edersiniz istifa.
 
komsukiziiiiii .!.:
Şöyle ki stajlarımda da yoğun bakım sevmediğimi istemediğimi biliyordum ama işe başlarken seçme şansı vermediler sormadılar bile. Ben mesela yenidoğan çok severim ama seçme şansım olmadı. İnanın sevmediğiniz bir işi yapmak çok zor.
Genişletmek için tıkla...
Daha çok yeni kii bugünlerde alışamamanız cok normal. Ben de ilk memuriyete atandım ev tuttuk esya aldık, sonra ailem memlekete dönmüştü. Ne işi ne o şehri sevebildim. 6 ay kadar ben de çok ağladım istifayı düşündüm. Hem ailenden bildiğin yaşadığın sehir den uzaklasmak, tek basına yasamaya baslamak bu katın hepsi bir arada oluyor. Ben hep bir memuriyet için değer miydi derdim kendime. Gecicek alışacaksın, hatta belki seveceksin, biraz sabır ve zaman.
 
Salgından ötürü biraz zor bir dönemde işe başladınız. Şehir değişikliği olmuş, henüz iş yerinizdekilerle kaynaşamamışsınızdır da. Bir de sanırım erkek arkadaşınız ile sorun yaşayarak başlamıştınız. Normal yani böyle hissetmeniz.

Bence biraz şans verin, bu duygularınız değişebilir. Kaç sene okuyup staj yapabildiğinize göre siz bu mesleğe tamamen uzak değilsiniz demektir.
 
Tıp8n bazı bölümleri çok zor. Yoğun bakım olsun, onkoloji bölümü olsun mesela. Her bölüm aynı değil. Mesela eşim işini çok severek yapar. Ama onkoloji bölümde hep zorlandı, şimdide zorlanır çünkü psikolojik olarak çok etkileniyor. Öyle yerlerde çalışmayan için konuşmak kolay. Her insan aynı şekilde kendini psikolojik olarak adapte edemiyor hemen. Heleki empati yeteneği yüksek olan insanlar biraz daha da zorlanır, çünkü kendinin olup bitenden "ayırmayı" tecrübe ile öğrenir. Kendinize zaman verin. Bir cok değişikliği birden yaşıyorsunuz. Baktınız hiç olacağı yok, yine işi bırakmayı düşünürsünüz. Bunda utanılacak, sıkılacak birşey yok. Bu mesleği 30/40 sene yapacak olan sizsiniz. Başkaları değil. Kolay gelsin
 
Şunu unutmayın hiçbirimiz sevdigimiz islerde calismiyoruz.Guzel bir sektörde calisiyorsunuz.Bu aralar gercekten butun saglik birimleri çok yogun.Durumlar duzelsin daha rahat bir birime geçersiniz.Hem işe devam edin hem de sinavlara tekrar hazirlanin.Istifa felan silin zihninizden.Memurluk kolay bulunacak birsey degil.Az dişinizi sıkın🍀
 
komsukiziiiiii .!.:
Yeni atanmış bir hemşireyim. Daha önce iş tecrübem yoktu ilk görev yerim. Ailemde yaşadığım şehirden ayrıldım başka şehire gelmek zorunda kaldım. Ev tutup eşya aldım haliyle borca girdim ev sahibiyle bir yıllık kira sözleşmesi imzaladık. İşe başlayalı bir hafta oldu yoğun bakımda çalışıyorum ama anladım ki bu iş bana göre değilmiş. Çalışırken elimden geleni yapıyorum hakkını veriyorum ama eve geldiğimde hep ağlıyorum. Ayaklarım geri geri gidiyor sürekli. Bu iş bana göre değilmiş sevmediğimi fark ettim. Ama ne yapacağımı bilmiyorum. Çok çaresiz hissediyorum kendimi. İşi bıraksam bırakamam devam edeceğimi düşününce ölüm gibi geliyor. Aklıma saçmasapan şeyler bile gelmeye başladı allah canımı alsa kurtulurum diye düşünüyorum allah affetsin sonra pişman oluyorum bu düşünceme. Psikolojim çok kötü. yapabilirim sanmıştım ama yapamıyorum. Kimseyle derdimi paylaşamıyorum sizlerle paylaşmak istedim. Annemlere söylesem kahrolurlar çok mutlular memur olduğum için ne yapacağım bilmiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Ben öğretmenim. Çoğu öğretmen ilk sene ben bu işi bırakırım yapamam istifa edeceğim der sudan çıkmış balık gibi olur. Okulda öğrendiklerini sınıfta uygulayamaz. Pek çoğu hiç bilmediği bir kültürün, kendisiyle aynı dili konuşmayan çocukların içine yuvarlanır. Ama istifa etmez çok çok büyük bir kısmı. Sizin için de aynısı olur muhtemelen. Zamanla her şeye uyum sağlanır. Daha bir hafta olmuş. Kendinize biraz zaman verin. Bunun bir iş olduğunu layıkıyla yapıp evinize geldiğiniz anda bittiğini unutmayın. Çoğumuz hayallerimizdeki işi yapmıyoruz ama geçinmek de gerekiyor. Zamanla işinizi seveceksiniz. Bir de biraz karmaşık bir zamanda atandınız. Bu durum geçici. Sonsuza dek böyle devam etmeyecek. Çok güzel ve kutsal bir görevi devraldınız. Yolunuz açık olsun.
 
komsukiziiiiii .!.:
Yeni atanmış bir hemşireyim. Daha önce iş tecrübem yoktu ilk görev yerim. Ailemde yaşadığım şehirden ayrıldım başka şehire gelmek zorunda kaldım. Ev tutup eşya aldım haliyle borca girdim ev sahibiyle bir yıllık kira sözleşmesi imzaladık. İşe başlayalı bir hafta oldu yoğun bakımda çalışıyorum ama anladım ki bu iş bana göre değilmiş. Çalışırken elimden geleni yapıyorum hakkını veriyorum ama eve geldiğimde hep ağlıyorum. Ayaklarım geri geri gidiyor sürekli. Bu iş bana göre değilmiş sevmediğimi fark ettim. Ama ne yapacağımı bilmiyorum. Çok çaresiz hissediyorum kendimi. İşi bıraksam bırakamam devam edeceğimi düşününce ölüm gibi geliyor. Aklıma saçmasapan şeyler bile gelmeye başladı allah canımı alsa kurtulurum diye düşünüyorum allah affetsin sonra pişman oluyorum bu düşünceme. Psikolojim çok kötü. yapabilirim sanmıştım ama yapamıyorum. Kimseyle derdimi paylaşamıyorum sizlerle paylaşmak istedim. Annemlere söylesem kahrolurlar çok mutlular memur olduğum için ne yapacağım bilmiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Bence bırakma işini sonra pişman olursun. Bir kadın için ekonomik özgürlük bulunmaz bir nimet bunu ilerde daha iyi anlayacaksın. Ben de öğretmenim ailemden uzak 4 yıl görev yaptım doğuda. Sıkıntılarım oldu. Ama ekonomi olarak birilerine bağlı kalmamak kendi ayaklarının üzerinde durmak çok önemli. İşi bırakırsan daha çok üzüleceksin.
 
Merhabalar sevgili genç meslektaşım. Konunuzu görünce, bir kaç kelime yazmak istedim.
Daha yeni aramıza katılmış, taze kan diye tabir edilen bir arkadaşımızsınız. Öncelikle görevinizin hayırlı olmasını ve çok başarılı olmanızı dilerim.
Karar vermek için bir hafta o kadar kısa bir süre ki, inanın zamanla herşey daha güzel olacak. Yoğun bakım gibi zor bir yerde bu işe başlamış olmak, sizi şimdi olumsuz etkiliyor olabilir. Ama, ilerde görecek ve anlayacaksınız, size ne çok tecrübe kazandırdığını ve iyiki çalışmışım, görmüşüm, öğrenmişim diyeceksiniz.
Alışacak ve severek yapacaksınız. Ben buna inanıyorum.İlerde başka birimlerede geçebilme şansınız var. Hep yoğun bakımda kalmayabilirsiniz. Ama, Yoğun bakımda alışınca da, insan başka birimde çalışmaya, ilk başlarda zorlanabiliyor.
Bu uzun yolculukta, size ve sizin gibi yeni başlayan bütün sevgili arkadaşlarıma kolaylıklar diliyorum.
Hemen yelkenleri indirip, pes etmeyin. Biraz sabredin olurmu? :KK54:
 
Ailenden ayrılmışsım, başka bi şehirde yeni bir hayat kurmaya çalışıyosun ve ilk iş deneyimini yaşıyosun. Genel olarak zor bir dönem zaten. Daha bir hafta olmuş kendine biraz zaman ver, uyum sağlamak zaman alan bir şey. Ama sonra yine sevmiyosan sevmiyosundur. İşimiz hayatımızın önemli bir kısmını kaplıyo ve hayat sevmediğin bir yerde geçirilemeyecek kadar değerli :)
 
komsukiziiiiii .!.:
Şöyle ki stajlarımda da yoğun bakım sevmediğimi istemediğimi biliyordum ama işe başlarken seçme şansı vermediler sormadılar bile. Ben mesela yenidoğan çok severim ama seçme şansım olmadı. İnanın sevmediğiniz bir işi yapmak çok zor.
Genişletmek için tıkla...


Simdi ablacim bence sen bu meslegi degil birimini sevmiyorsun. Sirf bu yuzden meslegini veya hastaneyi birakma.

Once biraz sabret daha 1 hafta olmus, alisinca belki bayilcaksin. Olmazsa da hastaneyle bir konusursun, sevebilecegin bolumlerde hemsire acigi var mi bir sorarsin.

Annemi de onkolojiye cektiler hic sevmiyordu ama simdi mutlu. Bilemezsin yani biraz zaman tani.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

C
Ben neden kabullenemiyorum ??
Yorumlar
5
Görüntüleme
204
jujulide
J
A
  • Kilitli
Hamileyim çok mutsuzum
3 4 5
Yorumlar
88
Görüntüleme
5K
myday8888
myday8888
Y
  • Kilitli
Eşim ve Ailesi Beni ve Ailemi Aptal Yerine mi Koyuyor- Boşanmalı mıyım?
2
Yorumlar
27
Görüntüleme
2K
Lilalilyum
Lilalilyum
K
Kayınvalidem sürekli laf sokuyor artık napacağımı bilmiyorum, çok sıkıldım
2
Yorumlar
39
Görüntüleme
5K
Patianne
P
Y
  • Kilitli
Eşim ve Ailesinin Sürekli Beni Aptal Yerine Koyması boşanmaya düşünüyorum
9 10 11
Yorumlar
205
Görüntüleme
9K
Alyasena
A
Back
X