- 28 Mayıs 2022
- 766
- En iyi cevaplar
- 1
- 1.293
- 43
- Konu Sahibi Marianihal
- #1
Küçüklüğümden beri yapmak istediğim mesleği yapıyorum, Allah'a şükür sağlığım yerinde. Öğrencilerim beni seviyor. İşimde iyi olduğum da söylenir. Ama....
İnanır misiniz yataktan kalkmak istemiyorum. O okula girdiğimde içime öküz oturuyor sanki. Görev yaptığım yeri okulu sevmiyorum. Bir tane arkadaşım yok burda. Yok dediysem yanlış anlaşılmasın, elbette sohbet ettiğim beraber bir şeyler yaptığım insanlar var. Ama kafa dengi diyebileceğim gerçekten beni ve sorunlarımi dinleyecek tek bir insan yok. Zaten hepsi evli çocuklu kisiler. Sohbetlerini dinleyeyim desem beni hiç sarmiyor. Ben yemek, çeyiz, çocuk gibi muhabbetlerden hoşlanmam daha doğrusu uzun uzun konuşulacak şeyler değildir benim için. İşte hangi tencere takımı iyidir vs bilmem. Ama okulda öğretmenler odasında bunlar konuşuluyor hep. Dahil olayım desem "hmm güzelmiş"ten öteye gidemiyorum.
Aslında yakın arkadaşlarım vardı ama hepsinin tayini ciktigi için gittiler. Geriye kalanlarla gram enerjimiz uymuyor. Ne ben onlarla ne onlar benle sohbet edecek bir şey bulamıyoruz. Okula yalnız gidip yalnız geliyorum. Ama onların ikişerli üçerli okula gidip gelmesi bir şeyler planlaması vs zoruma gidiyor. Birbirlerine akşam yemeğine vs gidiyorlar. Haklarıni asla yemeyim beni de çağırdılar birkaç sefer ama sıkılacağimi bildiğim için gitmedim.
Ancak bu yalnızlık beni artık o kadar boğmaya başladı ki depresyona girdim sanırım. Artık öğrencilere bile tahammülum kalmadı galiba. Yanıma gelmelerinden bile rahatsız oluyorum bazen. Halbuki hepsini seviyorum. Hatta bugün bir tanesi bana "Hocam siz burda kendinizi çok yalnız hissediyorsunuz bu yüzden üzgün görünüyorsunuz hep, ama yazın attığınız fotoğraflarda çok mutluydunuz" dedi. Onlar bile anlıyor.
Ogrenciler çok iyi çocuklar aslinda. Keşke kendi memleketimde yeni bir okulda ama bu öğrencilerle olabilsem. Ama şimdi okula gitmek öğretmenler odasına girmek bile istemiyorum. Yalnızlığı dibine kadar yaşıyorum burda. Okul değişikliği imkanım yok. Tayinime de bir seneden biraz fazla zaman var. Ne yapacağımı bilemiyorum ve çok bunaldim.
İnanır misiniz yataktan kalkmak istemiyorum. O okula girdiğimde içime öküz oturuyor sanki. Görev yaptığım yeri okulu sevmiyorum. Bir tane arkadaşım yok burda. Yok dediysem yanlış anlaşılmasın, elbette sohbet ettiğim beraber bir şeyler yaptığım insanlar var. Ama kafa dengi diyebileceğim gerçekten beni ve sorunlarımi dinleyecek tek bir insan yok. Zaten hepsi evli çocuklu kisiler. Sohbetlerini dinleyeyim desem beni hiç sarmiyor. Ben yemek, çeyiz, çocuk gibi muhabbetlerden hoşlanmam daha doğrusu uzun uzun konuşulacak şeyler değildir benim için. İşte hangi tencere takımı iyidir vs bilmem. Ama okulda öğretmenler odasında bunlar konuşuluyor hep. Dahil olayım desem "hmm güzelmiş"ten öteye gidemiyorum.
Aslında yakın arkadaşlarım vardı ama hepsinin tayini ciktigi için gittiler. Geriye kalanlarla gram enerjimiz uymuyor. Ne ben onlarla ne onlar benle sohbet edecek bir şey bulamıyoruz. Okula yalnız gidip yalnız geliyorum. Ama onların ikişerli üçerli okula gidip gelmesi bir şeyler planlaması vs zoruma gidiyor. Birbirlerine akşam yemeğine vs gidiyorlar. Haklarıni asla yemeyim beni de çağırdılar birkaç sefer ama sıkılacağimi bildiğim için gitmedim.
Ancak bu yalnızlık beni artık o kadar boğmaya başladı ki depresyona girdim sanırım. Artık öğrencilere bile tahammülum kalmadı galiba. Yanıma gelmelerinden bile rahatsız oluyorum bazen. Halbuki hepsini seviyorum. Hatta bugün bir tanesi bana "Hocam siz burda kendinizi çok yalnız hissediyorsunuz bu yüzden üzgün görünüyorsunuz hep, ama yazın attığınız fotoğraflarda çok mutluydunuz" dedi. Onlar bile anlıyor.
Ogrenciler çok iyi çocuklar aslinda. Keşke kendi memleketimde yeni bir okulda ama bu öğrencilerle olabilsem. Ama şimdi okula gitmek öğretmenler odasına girmek bile istemiyorum. Yalnızlığı dibine kadar yaşıyorum burda. Okul değişikliği imkanım yok. Tayinime de bir seneden biraz fazla zaman var. Ne yapacağımı bilemiyorum ve çok bunaldim.
şimdiki okuluna 8 sene önce ilk geldiğimdeki hisler aynı.. hep yemek çocuk vs konuşulurdu ben yeni nişanlıydım ve hiç ilgimi çekmezdi. Öğretmenler odasında ful kitap okurdum, bana tam kitap kurdusun derlerdi oysa evde hiç okumazdım o aralar sırf muhabbet etmek zorunda kalmıyım diye okuyordum 
şimdi evlendim ve çocuklarım oldu çocuk ve yemek muhabbetinin baş kahramanı oldum 
komşularım evli çocuklu kisiler maalesef. Yani ben zaten evlilerle arkadaşlık kuramiyorym galiba. Muhabbet bir yerden sonra tıkanıyor. Zaten gel birlikte yemeğe gidelim desen çocuk var diye gelmiyorlar.
