- 11 Mayıs 2017
- 3.451
- 1.922
- 83
- Konu Sahibi garipbirhayat
-
- #1
Merhaba hanımlar,
Sadece içimi dökmek için açtığım konu..
Sanırım yavaş yavaş benliğimi kaybediyorum, gün geçtikçe daha da hissizleşiyor, Hayata dair hiçbir hevesimin kalmadığını hissediyorum..
26 yaşında, 1.5 yılı aşkındır evliyim..
Her durumda beni eleştirebilen, her şeyin en iyisini kendinin bildiğini sanan bir eşe sahibim..
Bana karşı yaptığı en ufak şeyi lütuf sayan..
Dün çay yaptım, getirdim içtik, sen alır mısın dedim bardakları ve tepsiyi aldı gidiyor, bana baktı ve “ sen hangi sevabı işledin de benim gibi birini nasip etti Allah sana” gibi bir cümle kurdu..
Bir tepsi götürme eylemine bu lafları etti...
Kendini nerede görüyor hiç bilmiyorum, sadece kendisinin mi yaptığını sanıyor böyle şeyleri veya hangi düşünceye dayanarak söylüyor hiç bilmiyorum..
Sanırım ben hiçbir şeyi hak etmeyen biriyim..
Yaşadığım evlilik evlilik değil, yaşadığım hayat ise hayat değil..
Tüm aktivitem gün içinde alt katımda oturan dedemlere inmek ve ders çalışmak..
Fazlasıyla maddi sıkıntı çekiyoruz şuan, en son bir sinemaya vs bir yere ne zaman gezmeye gittiğimizi hatırlamıyorum.. Ben böyle değildim, sosyal bir insandım..
Böyle bir evliliğe tahammül edecek bir insan değildim, tamam şiddet ihanet yalan vs bir şey yok ama , sadece bunlardan ibaret değil ki..
Bunlar zaten olmaması gereken şeyler değil mi , eşin bunları yapmaması bir lütuf değil ki..
Mesela eskisi gibi sevdiğini hissetmiyorum artık, bunu gözlerinde görüyorum..
Tek kelime edecek bir sohbet olmadan, birlikte bir şeyler yapmaktan zevk almadan, en önemlisi karşımda beni gerçekten anlamayan bir insanı görmek, beni bu depresyon mu desem, bunalım mı desem, boşvermişlik mi desem bu buhranın içine attı..
Kendimi hiç iyi hissetmiyorum, birinin devamlı beni kötülemesi çok zoruma gidiyor...
Neden ayrılmıyorsun diyeceksiniz, sanırım en kötü olabilecek ihtimal gerçekleşti.. ALIŞTIM BÖYLE MUTSUZ YAŞAMAYA.. Ne kadar acı
Doğru düzgün iki lafı bir araya getiremedim, kusuruma bakmayın.. bu da dursun bir kenarda yıllar sonra bakarım belki...
Sadece içimi dökmek için açtığım konu..
Sanırım yavaş yavaş benliğimi kaybediyorum, gün geçtikçe daha da hissizleşiyor, Hayata dair hiçbir hevesimin kalmadığını hissediyorum..
26 yaşında, 1.5 yılı aşkındır evliyim..
Her durumda beni eleştirebilen, her şeyin en iyisini kendinin bildiğini sanan bir eşe sahibim..
Bana karşı yaptığı en ufak şeyi lütuf sayan..
Dün çay yaptım, getirdim içtik, sen alır mısın dedim bardakları ve tepsiyi aldı gidiyor, bana baktı ve “ sen hangi sevabı işledin de benim gibi birini nasip etti Allah sana” gibi bir cümle kurdu..
Bir tepsi götürme eylemine bu lafları etti...
Kendini nerede görüyor hiç bilmiyorum, sadece kendisinin mi yaptığını sanıyor böyle şeyleri veya hangi düşünceye dayanarak söylüyor hiç bilmiyorum..
Sanırım ben hiçbir şeyi hak etmeyen biriyim..
Yaşadığım evlilik evlilik değil, yaşadığım hayat ise hayat değil..
Tüm aktivitem gün içinde alt katımda oturan dedemlere inmek ve ders çalışmak..
Fazlasıyla maddi sıkıntı çekiyoruz şuan, en son bir sinemaya vs bir yere ne zaman gezmeye gittiğimizi hatırlamıyorum.. Ben böyle değildim, sosyal bir insandım..
Böyle bir evliliğe tahammül edecek bir insan değildim, tamam şiddet ihanet yalan vs bir şey yok ama , sadece bunlardan ibaret değil ki..
Bunlar zaten olmaması gereken şeyler değil mi , eşin bunları yapmaması bir lütuf değil ki..
Mesela eskisi gibi sevdiğini hissetmiyorum artık, bunu gözlerinde görüyorum..
Tek kelime edecek bir sohbet olmadan, birlikte bir şeyler yapmaktan zevk almadan, en önemlisi karşımda beni gerçekten anlamayan bir insanı görmek, beni bu depresyon mu desem, bunalım mı desem, boşvermişlik mi desem bu buhranın içine attı..
Kendimi hiç iyi hissetmiyorum, birinin devamlı beni kötülemesi çok zoruma gidiyor...
Neden ayrılmıyorsun diyeceksiniz, sanırım en kötü olabilecek ihtimal gerçekleşti.. ALIŞTIM BÖYLE MUTSUZ YAŞAMAYA.. Ne kadar acı
Doğru düzgün iki lafı bir araya getiremedim, kusuruma bakmayın.. bu da dursun bir kenarda yıllar sonra bakarım belki...