Merhaba arkadaşlar, konuyu açayım mı açmayım mı kararsız kaldım ama anlatırsam belki biraz rahatlarım.. Önceki konularımdan bilenler bilir ailemle ilgili sorunlarım var şu an ayrı evlerdeyiz ama ayrı olmamız sadece sorun için değil ayrı ev aldılar ben ayrı yaşayacağım.. Annemle ilgili özellikle sorunlarım var ki çocukluktan beri öyleydi üvey gibiydi kısa bir özet geçmiş olayım.. Ayrı evlerde olmak bana iyi geldi kendimi dinliyorum ama eskiyi de kimse kolay kolay unutmuyor.. Annenin bana karşı kötü hareketleri aklıma geliyor ve görmek istemiyorum.. Sürekli böyle istenmeyen olan ben olurdum artık ben de uzak duruyorum ki zaten ondan uzak durduğumda konuşmadığımda ben daha iyiyim.. Babam az önce mesaj yazdı yarın kardeşlerimle dışarıda yemeğe gideceklermiş beni de davet etti.. Normalde bir insan bu durumda sevinir davet edildim diye ama bende üzüntü isteksizlik yaratıyor.. Biz çoğunlukla da küs olurduk ve ben yemeğe onlarla oturmazdım.. Ama mesela bir ramazanda evde annem bir de kardeşim vardı ramazanın ilk günüydü ve annem sofraya sadece 2 tabak koymuş.. Koskoca 6-8 kişilik masa.. 2 tane tabak koymuş. Benim için koymamış yani.. Normalde küs olabilirsin ama ramazanın ayrı bir yeri vardır.. ben o gün masayı ve yemeği hazırlamış olsaydım evde kaç kişi varsa o kadar tabaği sofraya hazırlardım. Bu sadece bir örnek.. Bunun gibi çok olay oluyor.. Kardeşim başka şehirde evli.. Kalmaya gelirler.. Ertesi sabah daha ilk kahvaltıda ben de sofraya onlarla oturayım diye bi niyet ederim yiğenlerimle diye.. Herkesin sandalyesi tabağı hazır.. Ben gelmeden de başlamışlar.. Yani ben de hadi bismillah diye gidebilirim de yanlarına o an çağırılımıyorum üzülüyorum ve üzüntüm yemeğin önüne geçiyor.. Üzülüyorum gitmiyorum.. Hep böyle olaylar olunca da zaten doğal olarak uzaklaşıyoruz.. Babam az önce de yemeğe davet etti ben de sadece yok gelmiycem diyebilirdim ama artık alıştım dışlanmaya size afiyet olsun dedim..
Son düzenleme:
