Kızlar dertleşmeye geldim. İçim çok sıkıldı gece gece. Önceki konularımdan biliyorsunuzdur 1 senedir evliyim eşimle 2 aydır ayrıyız. Bi tartışma sonucu ben annemin evine geldim. Evlendiğimizden beri büyüklü küçüklü tartışmalarımız oluyordu ama bu genel olarak ailelere yansıyordu. Çok büyük olduğu için mi ailelere yansıyordu yoksa ailelere yansıttığımız için mi büyüyordu bilmiyorum. Çok sinirlendiği zaman annemi arar ben boşanacağım diye asar keser beni şikayet ederdi. Annem bıkmıştı artık bu durumdan. Sorununu benle çözemeyecek kadar acizdi bir kez olsun beni karşısına alıp yüzüme ben senden boşanmak istiyorum diyemedi. Küsmeyi aşırı severdi. Ufak tefek sorunları aşardık ama birşeye çok kızdığı zaman aylarca küsebilecek potansiyeldeydi. Konuşmaya çalışırdım yanaşmazdı. Ailem de uzakta olduğu için çok bunalırdım bu sebepten bi kaç kez babasına açtım durumu babasıyla konuşunca düzelirdi.
Onun dışında aslında çok severek evlendik. 5 senelik bi birlikteliğimiz vardı. İyiyken çok iyiydik. Geçinebilmeyi anlaşabilmeyi becerebildiğimiz zaman bizden iyisi yoktu. Biraz maddi sıkıntımız vardı. Kendi işimi kuracağım diye her seferinde borca girdi. Adam başkasının işinde çalışmam diye tutturdu evlendiğimden beri. Kendi işim diye böyle batıp çıkarak geçer mi ömür? Üniversite mezunu, diploması var, mesleği var ama icra etmiyor. İlkokul mezunu birinin pekala yapabileceği işlerle uğraşıp duruyor. Maaşlı işte çalışamazmış. Sanırım birden kısa bi süre içinde zengin olma gibi hayalleri vardı. Birgün tartıştığımız bir an bana “Bi işe yaramıyorsun” dedi. Çok üzüldüm. Ben kaç kez çalışacağım dedim karşı çıkmıştı oysa. Sonra özür falan diledi o anlamda söylemedim dedi ama ben o lafı sindiremedim zaten ondan sonra da toparlayamadık.
Son tartışmamızda arabadaydık. Tartışma büyüyünce bana nankör diyip durdu. Bunu sık söylerdi zaten. Tepem attı. Zamanında aileme maddi manevi desteği olmuştu sağolsun ama bu son kuruşuna kadar geri ödendi. Bunu mu kastediyorsun dedim cevap yok. Nankörlükse sende nankörsün benim senin ailene hiç mi iyiliğim dokunmadı hiç elim boş gitmedim annen hastalandı baktım babana yemeğini yaptım ne diyim şimdi nankörler boğazınıza dursun kıymet bilmezler mi diyim dedim. (Ailesiyle aram bozuktu son zamanlarda) Arabayı durdurdu ve in dedi. “Sen yaptığın iki yemeği boğazlarına dursun dedin” e çevirdi lafı. Onca mesaj hakaret. Sakın eve gelmeler, yüzünü görmek istemiyorumlar, defol gitler. Bende üç beş eşyamı alıp annemin evine geldim. Ailesine haber verdim böyle böyle oldu diye. Aramış babası ve tartışmışlar. Muhtemelen git karını al getir dedi yanaşmadı. Şuan 2 ay oldu beyefendi hala onlarla da görüşmüyormuş telefonlarını açmıyormuş. (Eltim söyledi) Ailesi de beni aramıyor.
Öncesinde babamı kaybetmiştim biliyorsunuz. Yanımda oldu destek oldu sağolsun. Sonra aramız bozuldu işte. Daha sonra babamın birsürü borcu çıktı icralık dosyaları çıktı onlarla uğraşırken bu süreçte o kadar yalnız hissettim ki. 4 ata diyorlar ya hani. Hiç saygım sevgim kalmadı bu insanlara karşı. Yani çok fazla şey oldu aslında. Babamın öldüğü eve hırsız falan girdi çok fazla şey oldu ve yapayalnız hissettim halin ne diye soran olmadı karşı taraftan. Çok kırgınım. Sanırım bu işin bittiğini hala idrak edemiyorlar. Sıkılıp kürkçü dükkanına döneceğimi düşünüyorlar. On kafadan on ses çıkıyor herkes bişeyler söylüyor. İlk zamanlar bi umut bekliyordum . Sevdiğim adam sonuçta yani bu benle evlenebilmek için kırk takla atan adam. Fakat her geçen gün umutlarım tükendi. Eşyalarımı alıp getireyim diyorum annem bekle diyor. Biraz daha sakinleş iyice emin ol eşya herzaman alınır diyor. Boşanacağım diye ortalığı inleten kendisi olduğu halde öyle bi girişimde de bulunmadı. Böyle hissetmemeliyim ama aşırı değersiz hissediyorum kendimi. Basit, boşverilmiş, gözden çıkartılmış. Zor bi süreç beni bekliyor ki zaten hayat yeterinde tatsız şu aralar. Bazen önüme bakıyorum gerçekleştireceğim hayallerim, planlarım var. Seviniyorum. Güzel bi mesleğim var. Fakat bazen onun orda olmayacağını bilmek hüzünlendiriyor. Çok fazla yer kaplamıştı hayatımda. Benim kahramanım babam değil oydu.
Sadece suskunluklarına anlam vermeye çalışıyorum. İki taraflı hatalarla buraya geldi bu evlilik. Yani açık söyleyeyim bende sütten çıkma ak kaşık değilim yeri geldi o benim hatalarımı görmezden geldi, idare etti. Ama genel olarak özür dilemesini, hatalarımı telafi etmesini bilmişimdir. Bilmiyorum bu kadar umursanmamak şu durumda size ne hissettirirdi? Hakettim mi bunu? Evli olmasaydık bırakın 2 ayı 2 gün benden haber almadan duramazdı. Sağlam bi dayak yemiş gibi hissediyorum..
Onun dışında aslında çok severek evlendik. 5 senelik bi birlikteliğimiz vardı. İyiyken çok iyiydik. Geçinebilmeyi anlaşabilmeyi becerebildiğimiz zaman bizden iyisi yoktu. Biraz maddi sıkıntımız vardı. Kendi işimi kuracağım diye her seferinde borca girdi. Adam başkasının işinde çalışmam diye tutturdu evlendiğimden beri. Kendi işim diye böyle batıp çıkarak geçer mi ömür? Üniversite mezunu, diploması var, mesleği var ama icra etmiyor. İlkokul mezunu birinin pekala yapabileceği işlerle uğraşıp duruyor. Maaşlı işte çalışamazmış. Sanırım birden kısa bi süre içinde zengin olma gibi hayalleri vardı. Birgün tartıştığımız bir an bana “Bi işe yaramıyorsun” dedi. Çok üzüldüm. Ben kaç kez çalışacağım dedim karşı çıkmıştı oysa. Sonra özür falan diledi o anlamda söylemedim dedi ama ben o lafı sindiremedim zaten ondan sonra da toparlayamadık.
Son tartışmamızda arabadaydık. Tartışma büyüyünce bana nankör diyip durdu. Bunu sık söylerdi zaten. Tepem attı. Zamanında aileme maddi manevi desteği olmuştu sağolsun ama bu son kuruşuna kadar geri ödendi. Bunu mu kastediyorsun dedim cevap yok. Nankörlükse sende nankörsün benim senin ailene hiç mi iyiliğim dokunmadı hiç elim boş gitmedim annen hastalandı baktım babana yemeğini yaptım ne diyim şimdi nankörler boğazınıza dursun kıymet bilmezler mi diyim dedim. (Ailesiyle aram bozuktu son zamanlarda) Arabayı durdurdu ve in dedi. “Sen yaptığın iki yemeği boğazlarına dursun dedin” e çevirdi lafı. Onca mesaj hakaret. Sakın eve gelmeler, yüzünü görmek istemiyorumlar, defol gitler. Bende üç beş eşyamı alıp annemin evine geldim. Ailesine haber verdim böyle böyle oldu diye. Aramış babası ve tartışmışlar. Muhtemelen git karını al getir dedi yanaşmadı. Şuan 2 ay oldu beyefendi hala onlarla da görüşmüyormuş telefonlarını açmıyormuş. (Eltim söyledi) Ailesi de beni aramıyor.
Öncesinde babamı kaybetmiştim biliyorsunuz. Yanımda oldu destek oldu sağolsun. Sonra aramız bozuldu işte. Daha sonra babamın birsürü borcu çıktı icralık dosyaları çıktı onlarla uğraşırken bu süreçte o kadar yalnız hissettim ki. 4 ata diyorlar ya hani. Hiç saygım sevgim kalmadı bu insanlara karşı. Yani çok fazla şey oldu aslında. Babamın öldüğü eve hırsız falan girdi çok fazla şey oldu ve yapayalnız hissettim halin ne diye soran olmadı karşı taraftan. Çok kırgınım. Sanırım bu işin bittiğini hala idrak edemiyorlar. Sıkılıp kürkçü dükkanına döneceğimi düşünüyorlar. On kafadan on ses çıkıyor herkes bişeyler söylüyor. İlk zamanlar bi umut bekliyordum . Sevdiğim adam sonuçta yani bu benle evlenebilmek için kırk takla atan adam. Fakat her geçen gün umutlarım tükendi. Eşyalarımı alıp getireyim diyorum annem bekle diyor. Biraz daha sakinleş iyice emin ol eşya herzaman alınır diyor. Boşanacağım diye ortalığı inleten kendisi olduğu halde öyle bi girişimde de bulunmadı. Böyle hissetmemeliyim ama aşırı değersiz hissediyorum kendimi. Basit, boşverilmiş, gözden çıkartılmış. Zor bi süreç beni bekliyor ki zaten hayat yeterinde tatsız şu aralar. Bazen önüme bakıyorum gerçekleştireceğim hayallerim, planlarım var. Seviniyorum. Güzel bi mesleğim var. Fakat bazen onun orda olmayacağını bilmek hüzünlendiriyor. Çok fazla yer kaplamıştı hayatımda. Benim kahramanım babam değil oydu.
Sadece suskunluklarına anlam vermeye çalışıyorum. İki taraflı hatalarla buraya geldi bu evlilik. Yani açık söyleyeyim bende sütten çıkma ak kaşık değilim yeri geldi o benim hatalarımı görmezden geldi, idare etti. Ama genel olarak özür dilemesini, hatalarımı telafi etmesini bilmişimdir. Bilmiyorum bu kadar umursanmamak şu durumda size ne hissettirirdi? Hakettim mi bunu? Evli olmasaydık bırakın 2 ayı 2 gün benden haber almadan duramazdı. Sağlam bi dayak yemiş gibi hissediyorum..
Son düzenleme:
