- 19 Nisan 2020
- 626
- 386
- 103
- 30
- Konu Sahibi Tatszhayat
- #1
Çok mutsuzum, hayattan zevk almıyorum, alamıyorum, izin vermiyorlar. Çok boğuldum, güçlü olmaktan güçlü kalmaktan çok yoruldum ben. Nişan attım 7 ay önce . Bu olay hala peşimi bırakmıyor. Ben unutacağım derken annem hatırlatıyor. Elinde telefonla görünce bir imalar bakışlar. Geçen gün tutturdu sen onunla konuşuyorsun diye. Kuran’ın üstüne yemin ettim konuşmuyorum hiç konuşmadım dedim. Yalan söylüyorsun dedi bana. Geçen gün ablasının aradığından bahsetmiştim tanımadığımı söyleyince kapamıştı telefonu. Annem diyor ki ablası aradığında sevinmiştin sen. O zamandan beri konuşuyorsun. Ben unuttum annem hala unutamadı. Kendi psikolojisi bozulmuş benimkini bozmasına az kaldı. Sinirlendim ben de. Dedi ki mesajlarını göster o zaman. Elimdeyken gösterdim incelicem ver dedi. Sinirim bozuldu vermedim. Kavga ettik. Bizi rezil edeceksin babana söyleyeceğim konuştuğunu dedi. Boşu boşuna olay çıkarıyor bıktım artık. Evde hiç kimseyle konuşmuyorum. Babama sinir oldum. Elimde telefonla tuvalete giriyorum diye etmediği laf kalmadı. Her şeyime karışıyorlar . Bazen diyorum keşke atmasaydım o nişanı. Keşke evlenseydim . Belki huzurum daha fazla kaçardı ama en azından ailemin huzuru kaçmazdı evini yurdunu terkedip benimle gelmezlerdi. Kurtulmak istiyorum ben hayatım zehir gibi