- 15 Aralık 2018
- 2
- 3
- 16
- 35
- Konu Sahibi April wind
-
- #1.321
merhabalar bu yazıyı 07.11.2018 saat 11:37de Doğup 12:15e kadar küçücük kalbiyle bedeniyle yaşam savaşı veren miniğim için yazıyorum..öncelikle burda yazan bebeğini kaybeden bütün arkadaşlara başınız sağolsun diyorum.yaşayanlarada mucize gözüyle bakıyorum keşke benim dünyalar güzeli pamuk kızımda o şansı yakalayabilseydi...Buraya yazıp yazmama konusunda o kadar kararsız kaldım ki çünkü ilk öğrendiğimde bende sadece burada yazılanları okudum ağladım günlerce haftalarca miniğim hareket ettikçe ağladım isyan etmedim bunada şükür en azından sen beni seçmişsin bize nasip etmiş seni Rabbim dedim..sonra her gün kontrol eder oldum ama bir türlü cesaretimi toplayıp yazamadım korktum..bellide benim gibi okuyup ağlayan olur o içinizde atan minicik kalbi üzerim diye korktum yazarken kızımı üzerim diye korktum şuan biliyorum tek bedende iki kalp olmasakta hala kızımı üzerim diye korkuyorum ama yazıcam ve yazarak atlatıcam..kızımızın diyafram hernisi olduğunu ailemden bayram dönüşü doktor kontrolünde öğrendim..ilk bebeğimizdi ailem eşimin ailesi herkes bir sevinç bir telaş çok güzeldi ta ki 19.haftamıza kadar.o dönem özel bir hastanede çalışıyordum fakat kadın Doğum polikliniği ile yan yana olmamız sebebiyle birde hamile olduğum için sürekli oralardaydım doktorum asla hakkını ödeyemem hadi gel bakalım sen yine merak ediyorsun galiba der 2dakikada olsa bakar bilgi verirdi.dediğim gibi bayram dönüşü olduğu için kızımı özledim bir bakabilirmiyiz dedim ve ilk bir duraksadı sonra diyafram hernisinden şüphelendim ama dur bakalım birde ayrıntılı ultrasyonla baksınlar deyip bloknota soru işareti koyup gönderdi birşey vardı bu iyi değildi ama diyafram hernisi ne??radyoloji doktoru başladı anlatmaya bu bebekler yaşayamazlar akciğerleri gelişmez hem dinliyorum hem iki damla akıyor engelleyemiyorum tutamıyorum ve doktorumuzun teşhisi doğru dedi odadan nasıl çıktığımı eşimi arayıp hıçkırıklarla nasıl anlattığımı oradan çıkıp eğitim araştırma hastanesine nasıl gittiğimi hatırlamıyorum iyide ben ayrıntılı ultrasyona itiraf edeyim kızımı güzel görmek için girecektim bütün dünyam bir anda karardı sürekli ağlıyorum durduramıyorum kendimi elimde değil ki üniversitenin eğitim araştırmadada kesin teşhis konuldu ve bizim araştırmalarımız başladı.bir sürü makale buldum okudum gece gündüz İngilizce olanları çevirip okudum araştırdım başka doktorlara gittim sonra burada bazı arkadaşların hacettepeyi iyi dediklerini bebeğiniz için elinizden gelen herşeyi yapmış oluyorsunuz dediklerini okudum sonra Malatya’dan Ankara’ya geldik özgür özyüncü beyle bir tanıdık vasıtasıyla anca görüşebildim kendi özel muayenehanesi olmadığını bu bebeği doğurmamam gerektiğini doğsa bile %90 öleceğini ama kararı yinede bana bıraktığını istersem hemen beni normal Doğumla bebeğimi alabileceğini bile belirtti kendisi(kısadan anlatıyorum orada neler yaşadığımı tahmin bile edemezsiniz)sadece dosyamı alıp çıktım yol boyunca eşimle konuşup sadece ağladım dua ettim neolur kızım yaşa herkes yanılıyordur Rabbim herşeyin hayırlısını bilir sen sağlıkla doğ diye.sonra burada kurtulan bebekleri okudukça içim yeşerdi umutla doldum kızımda hareketliydi güçlüydü sezeryana giderken bile tekmeliyordu bende mucize kızım olucak diyordum kendimi buna o kadar inandırdım ki son haftalarda kontrolde akciğer gelişiminin beklediğinden daha kötü olduğunu hatta sağ tarafın hiç gelişemediğini öğrenene kadar.bu arada bizim sol herniydi kalbi sağa itip mide ve bağırsaklar yukarıdaydı.amniyosentezde kromozom bozuklukta yoktu izole herniydi o sebeple hep bana kurtulma şansı yüksek dediler.39+2de gece 4.00te suyumun gelmesi sonucu hastaneye gittik bir sürü prosedür bir sürü imza zorla bebeğim için sezeryan olsun dedim inatla normal doğurmayacağım birde Doğumda hırpalamak istemiyordum eşimi bile kapının önünde vazgeçirmeye çalıştılar.bu aralarda biz 24.haftamızda çocuk cerrahi hekimimizi bulmuştuk sağolsun kendisi bu süreçte her muayenemizde kızımızla alakalı onada hep bilgi verdik kilosu ve gelişimiyle alakalı.meleğim doğarken hep dua ettim Allahım senin kudretin büyük neolursun bütün doktorlar cihazlar yanılsın ve kızım sağlıklı doğsun hayırlı evlat olsun diye.sezeryan sırasındada çok ağladım doğdu o güzel elini parmaklarını kolunu gördüm pamuk gibiydi bembeyaz kartanesi gibi neolur göreyim dedim sesini duydum şükürler olsun kurban olayım senin sesine derken genel anestezi verdiler vermeyin kızımı görücem ben derken gitmişim zaten eşimin sesiyle uyandım sordum o benim eşimin sesi kesin birşey oldu söylemiyorsunuz bana kızım nerede dedim bebek küvezde eşinide senin yanına almadık diye kızdı oradaki arkadaşlara dediler ama hayır birşey oldu dedim birşey var beni 2saat daha uyutmuşlar uyandım ağlarken eşim geldi hani bebeğimiz küvezde dime dedim evet sen kendini toparla derken gözlerini gördüm kıpkırmızıydı birşey dememe kalmadan bir sürü doktor bir sürü hemşire biliyorsunuz bebekte problem vardı Doğum sonrası tüm müdahalelere rağmen kurtarılamadı çocuk doktorları döndürmek için çok uğraştılar ama olmadı çok ağladık eşimde bende sonra doğumhaneden çıkarken birsürü eş dost akraba ama benim kucağım boş bebeğimi defnetmişler bile.kaç saat önce karnımda oynayan hareket eden pamuğum kara toprağa girmiş bile.o bize emanetti cennet kuşum oldu.evlat kokusu cennet kokusu derler ben koklayamadım kuzumu basamadım bağrıma günlerce gelen sütümü gördükçe sıtmalar tuttukça geceleri ağladım hala ağlıyorum ama isyan ettiğimden değil imtihanın böylesi çok ağır olduğu için yüreğim yandığı için..daha mezarlığına gidemedimeşim güller ekmiş tuttu diyor çiçrkler götürmüş daha solmamış diyor nasıl solsun nasıl tutmasın benim meleğim altındaçok uzun yazmışım daha yazamadığım çoook şey var tıpkı burada bu acıyı yaşayan herkes gibi inşallah bebekleriniz güçlü olur Rabbim kucaklarınızı boş bırakmaz burada birilerine umut mucize olursunuz..biz olamadık..
Son düzenleme: