Merhabalar
Sırf bu konuda yaşadıklarımı yazmak için kk üye oldum inşallah birilerine faydam olur
Zamanında bu konudaki mesajları adeta ezberlemiştim ama o gün yazacak gücüm yoktu
Bundan 3 sene önce 2. Gebeliğimin 14. Haftasında bebeğimin diyafram hernisi olduğunu öğrendim
Tahmin edersiniz ki yıkıldım tabi sonra bende başladım araştırmaya 11 doktora gittim sol herniydi ve büyük bir yırtık vardı maddi imkanlarımız elverdiği için anne karnında müdahale yolunu araştırdık bu işi belçika da yapan bir doktor vardı onunla kendi doktorum vasıtasıyla mesajlaştık tabi anne karnında müdahale için bazı şartlar vardı karaciğerin yukarıya çıkmış olması erken öğrenmiş olmak yırtığın büyük olması gibi hemen hemen tüm şartları sağlıyordum ancak henüz deneme aşamasında bir yöntem olduğu için ve annenin hayatı için risk oluşturabileceğinden doktorum vazgeçirdi akabinde bütün doktorlar sonlandırmam gerektiğini ve yaşama şansının 100 de 25 olduğunu söylediler ama ben direndim aileme eşime bazen kendime bile ve aldırmadım kıyamadım yani 39. Haftada asla bizi kabul etmeyen özel hastaneye zar zor kendimi kabul ettirip ( devlet yenidoğan masraflarını hastaneye karşılattığı için ve benim yenidoğanım bu hastane için çok masraf olacağından
) doğumumu gerçekleştrdim. Tüm doktorlar çocuk cerrahı çocuk kardiyoloğu kadın doğumcua kadar hepsi üniversitede hocaydı ve profesördü hastanede olmayan makinaları şehirdışından getirttik eğitimli hemşireleryle maddi olarak sağlanacak tüm imkanlarla tam 22 doktorla doğuma girdim ( herzaman gelmeyen bir vaka olduğu için tüm çocuk doktorları stajerleri hepsi girdi doğuma) ve hep söylediler ilk nefes çok önemli ilk nefesi alırsa şansımız var ve kuzum 4 kere denemesine rağmen bir türlü o ilk nefesi alamadı onu entübe edip beni bayılttıktan sonrasını hatırlamıyorum. Odamda gözlerimi açtığımda herkes perişandı ve ben öldüğüne emindim ama kuzum direndi tam üç gün uyuttular stabil hale gelmesi için bekledik ameliyat olacaktı uyuturken kullandıkları ilaçlar ondan türlü yetilerini alıyordu bunu bana söylediklerinde tek duymak istediğim yaşıyor olmasıydı. 2. Sezeryanımdı bir gün sonra yanına gidebildim ona dokunduğum anda o ağır uykusuna rağmen beni hissetti uzun süredir yükselmesini bekledikleri bir değeri ideal orana yaklaştı makinalardan ses gelmeye başladı ve hemşire gelip sizi hissediyor dediğinde hayatımın en güzel anını yaşadım onunla konuştum sevdim çok güzeldi sanki yeryüzündeki en güzel bebek. 3. Gün ameliyat olacaktı saat 11 de ama ne olduysa ben saat 10 da deli gibi ağlamaya başladım ve dua ettim hiç aklıma gelmeyecek duaları ve anladım bana veda ediyordu o yoğunbakımda ben odada biz vedalaşmıştık. bir saat sonra doktorlar içeri bir ordu gibi girdiler fenalaşırsam die teçhizatlarıyla tabi ben biliyordum onlar söylemeden dedim biz vedalaştık ve oğlum ameliyata giremeden cennet kuşu olmuştu. Görmek istedim ve gördüm de aldım kucağıma sevdim sevdim öptüm kokladım ve artık tamamen vedalaştık yüzü mıh gibi aklımda asla unutmam sonra ne mi oldu
Burda tüm bebeğini kaybededen anneler gibi deli gibi bebek istiyordum hemen ama hemen ve 40 ım çıkar çıkmaz hamile kaldım 17. Haftaya kdr herşeyin yolunda gittiği gebeliğimde ,asla yaşamasının mümkün olmadığı bir anomalisi olduğunu öğrendim tabi onu bana sormadan aldılar. İlk bebeğim 2.5 yaşındaydı 6 ay önce 2. Sezeryanımı olmuştum ve normal doğurursam dikişlerim patlar diye 3. Sezeryanla sonradan tanatoforik displazi olduğunu öğrendiğim bebeğimi de aldılar. Tabi ben ve eşim enkazdık 2.5 senede 3 sezeryan 2 problemli bebek ve yaşım 30 tüm doktorlar ağızbirliği etmişçesine bir daha doğurma derken genetik testlerimizin temiz gelmesi soru işaretiydi ve neden sağlıklı bir bebeğimiz olmasın diye soruyordum içten içe kendime hala. Çok uzattım farkındayım şimdi en güzel yerine geldim diyafram hernisinden kaybettiğim bebeğimin ölüm yıldönümünde mezarına kapanıp onu nekadar özlediğimi söyledim onun gibi bir oğlum olsun istedim aynı ona benzeyen 4. Sezeryana kimse yaklaşmazken kabul eden tek kadın doğumcum hadi dedi bana dene bakalım ben yaparım 4. Sezeryanı ve noldu biliyormusunuz oğlumum ölüm yıldönümü benim son regli tarhim oldu şimdi 1 yaşına yaklaşan evladım ona okadar çok benziyor ki ilk kucağıma aldığımda şok geçirdim aynı surat. 5 sene de 4 sezeryan Allahıma şükürler olsun 2 sağlıklı evlat 2 sene sonra gel bir de kızın olsun diyor doktorum 5. Sezeryanı da yaparım diyor
Demem o ki dua bu hayattın temeli Allah için imkansız yok sadece istemek ve tabiki bu yolda hayırlı insanların vesile olması Allah en güzel zamanda en güzelini gönderiyor ona bırakmak en büyük zenginlik ve son olarak asla hiçbir evlat diğernin yerini tutmaz hepsinin yeri ayrı ama artık o cennet kuşumü sayesinde ölümden korkmuyorum büyük bir hasretim sona erecek diyorum
Rabbim hepimizin evlatlarına uzun ve sağlıklı ömürler versin