Ben eşimle gittim, doğuma giderken ne anneme, kardeşime kimseye haber vermedim, sezaryene girdim, bebekte komplikasyon oluştu, hastanede bebek yoğun bakımı yoktu, başka hastaneye sevk etmişler, doğum sonrası odamda yalnızdım, eşim bebekle giderken doğum servisi hemşirelerinden birine rica etmiş beni kontrol etmesi için, o gelip bakıyordu ara ara, kadının yüzünü bile hayal mayal hatırlıyorum narkozun etkisi yüzünden, saatler sonra ailem geldi, bebek çoktan doğmuş, ben artık yavaş yavaş kendime gelmeye başlamıştım.
Eşim refakatçiliğimi hiç bırakmadı, hastanede benimle kaldı, hemşirelerinde çok yardımını gördük, eşimi hastane mutfağına kabul edip lohusa şerbeti kaynatmasına dahi izin verdiler, ki annem, kardeşim, yengelerim herkes benim yaşadığım yerde yaşıyordu ama ben o anı gerçekten eşimle geçirmek istedim, babalık sorumluluğu alsın, bebeğin doğumundan itibaren bakımını paylaşalım diye.
Erkek herşeyi yapabilir, isterse evi baştan sona misler gibi temizler, yemek yapar, bebeğe de eşine de bakabilir, annemden utandığım şeylerde eşimden yardım istedim çünkü o benim eşim, bebeğimin de babasıydı.
Konu sahibesi annelerden yardım istese de şu durumda yapabileceği bir şey yok, yaşlı insanları da anlamak lazım, hatta onların yardıma gelmesi daha büyük bir kaosa sebep olur, yaşlılar her işe yetişemeyecekler, işler yine konu sahibesine kalacak, eşi de annen yanında ya ben mi yardım edeceğim deyip kenara çekilecek.
Sorumluluklarını anlaması adına bence doğumda kocadan yardım almak çok daha iyi.