uzmeyin tatli caniniziii。ne acilar ne zorluklar atlattiniz bumu gecmeyecekSu siralar cok fazla duyuyorum corona sureci belki de insanlarin stres yonetimi ve tahammul sinirlarini farkli etkiledi.Umarim bir gun ikimizde buraya cok mutluyuz mesajlari yazarizAllah yardimcimiz olsun
Zamanla her şey geçiyo . Namaza da başlamışsın inan o seni iyileştirir. Verilmiş sadakan varmış. Bak gör dgdln söylemişti dersin öyle mutlu huzurlu bi evlilik yapacaksın ki şükürler olsun ki nişan atılmış diyeceksin. Tecrübeyle sabitDüğünüme 20 günden bile az bir zaman kala nişan attık.Aileler arasında maddi ve manevi yönlerden epey fark vardı yine de birbirimizi seviyoeuz çözebiliriz sanmıştım. Düğüne çok az zaman kala birden sorunlar çoğaldı iyi olsunlar gücenmesinler onlara zor gelmesin diye yaptığım her şey kötü oldu.Hem maddi yönden hem ailesel yönden (annesi ve babas ayri) onlara sorun olmayacak şekilde davranmaya çalıştım çoğu zaman ailemi karşıma aldım. Düğün alışverişle hep tek başıma uğraştım beni bir gün bile arayıp kızım bir ihtiyacın var mı diye sormayan insanlar bizi hesaba almadı diye sorun çıkardılar.oysa benim yardıma çok ihtiyacım vardı hem dedem vefat ettiği için hem de zaten corona var diye düğünü mevlütlü yapalım dedik ilk başta bunu sorun etmeyenler birden sıkıntı çıkardılar işte sadece nikah olacakmış onlara göre değilmiş zaten pandemi varmış akrabaları gelemezmiş(pandemi olmasada gelmeyeceklerdi zaten) . İç anadolu kültürüne sahip bir ailem var nişanlıma kaç kez bunu kabul etmeyeceklerini buradaki insnalar için en azından benim etrafımdakiler için bunun yanlış anlaşılır bir durum olduğunu anlatmaya çalışmama rağmen sürekli sorun çıkardı en son bu sorunlar aileye yansıdı bu surec boyunca nişanlım beni muhattabı dahi bilmedi hatalarımı düzeltip anlarsam görüşeceğini söyledi düğüne az kaldı gururun gereği yok işler büyümeden kapataşıp diye kaç kez aradıysam yalvarıp ağladıysamda dinlemedi.En sonunda ayrıldık ayrılık konuşmasını bile biz yapmadık evlilik hazırlıklarında yalnız olduğum gibi burada da yalnızdım. Nişanlamadan önce çok iyi anlaştığım sanki dünyanın en iyi en dürüst en sevecen insanı beni asla üzmez dediğim kişi kalbimi bin parçaya böldü gerçekten kalbim kırık deniliyor ya ben öyle derin hissediyoeum ki daha önceden bu cümleyi kurduğum her şey çok basitmiş.Bir mesaj bile yazmadı bana beni öyle bir karanlığa bıraktı ki şimdi kendime çok kızıyorum.kendimi bütün insanlardan soyutlayıp derdimi sevincimi ilk onunla paylaştığım için beni mutsuz eden o olmasına rağmen yine teselli etsin diye onu arıyorum.bu his ne zaman geçecek bilmiyorum 7 24 ağlamıyorum ama hiç kimseyi görmek istemiyorum kendimi bir odaya kapattım bütün günümü neredeyse orada geçiriyorum ailem kızıyor deniyorum fakat baska türlüsü elimden gelmiyor.Psikoloğa mı gitmek gerekli bilmiyorum namaza başladım ama kafam namaz kılarken bile dolu bu psikolojiden yalnız kalmış değersizlik hissinden nasıl kurtulabilirim ?
Düğünüme 20 günden bile az bir zaman kala nişan attık.Aileler arasında maddi ve manevi yönlerden epey fark vardı yine de birbirimizi seviyoeuz çözebiliriz sanmıştım. Düğüne çok az zaman kala birden sorunlar çoğaldı iyi olsunlar gücenmesinler onlara zor gelmesin diye yaptığım her şey kötü oldu.Hem maddi yönden hem ailesel yönden (annesi ve babas ayri) onlara sorun olmayacak şekilde davranmaya çalıştım çoğu zaman ailemi karşıma aldım. Düğün alışverişle hep tek başıma uğraştım beni bir gün bile arayıp kızım bir ihtiyacın var mı diye sormayan insanlar bizi hesaba almadı diye sorun çıkardılar.oysa benim yardıma çok ihtiyacım vardı hem dedem vefat ettiği için hem de zaten corona var diye düğünü mevlütlü yapalım dedik ilk başta bunu sorun etmeyenler birden sıkıntı çıkardılar işte sadece nikah olacakmış onlara göre değilmiş zaten pandemi varmış akrabaları gelemezmiş(pandemi olmasada gelmeyeceklerdi zaten) . İç anadolu kültürüne sahip bir ailem var nişanlıma kaç kez bunu kabul etmeyeceklerini buradaki insnalar için en azından benim etrafımdakiler için bunun yanlış anlaşılır bir durum olduğunu anlatmaya çalışmama rağmen sürekli sorun çıkardı en son bu sorunlar aileye yansıdı bu surec boyunca nişanlım beni muhattabı dahi bilmedi hatalarımı düzeltip anlarsam görüşeceğini söyledi düğüne az kaldı gururun gereği yok işler büyümeden kapataşıp diye kaç kez aradıysam yalvarıp ağladıysamda dinlemedi.En sonunda ayrıldık ayrılık konuşmasını bile biz yapmadık evlilik hazırlıklarında yalnız olduğum gibi burada da yalnızdım. Nişanlamadan önce çok iyi anlaştığım sanki dünyanın en iyi en dürüst en sevecen insanı beni asla üzmez dediğim kişi kalbimi bin parçaya böldü gerçekten kalbim kırık deniliyor ya ben öyle derin hissediyoeum ki daha önceden bu cümleyi kurduğum her şey çok basitmiş.Bir mesaj bile yazmadı bana beni öyle bir karanlığa bıraktı ki şimdi kendime çok kızıyorum.kendimi bütün insanlardan soyutlayıp derdimi sevincimi ilk onunla paylaştığım için beni mutsuz eden o olmasına rağmen yine teselli etsin diye onu arıyorum.bu his ne zaman geçecek bilmiyorum 7 24 ağlamıyorum ama hiç kimseyi görmek istemiyorum kendimi bir odaya kapattım bütün günümü neredeyse orada geçiriyorum ailem kızıyor deniyorum fakat baska türlüsü elimden gelmiyor.Psikoloğa mı gitmek gerekli bilmiyorum namaza başladım ama kafam namaz kılarken bile dolu bu psikolojiden yalnız kalmış değersizlik hissinden nasıl kurtulabilirim ?
Muhakkak üzer....beni asla üzmez dediğim kişi
Günün birinde bu yaşadıklarına iyi ki diyeceksin. Nişan atmak çok üzer ama kimse keyfinden atmaz ve yüzde 99 iyi ki ile sonuçlanır.Düğünüme 20 günden bile az bir zaman kala nişan attık.Aileler arasında maddi ve manevi yönlerden epey fark vardı yine de birbirimizi seviyoeuz çözebiliriz sanmıştım. Düğüne çok az zaman kala birden sorunlar çoğaldı iyi olsunlar gücenmesinler onlara zor gelmesin diye yaptığım her şey kötü oldu.Hem maddi yönden hem ailesel yönden (annesi ve babas ayri) onlara sorun olmayacak şekilde davranmaya çalıştım çoğu zaman ailemi karşıma aldım. Düğün alışverişle hep tek başıma uğraştım beni bir gün bile arayıp kızım bir ihtiyacın var mı diye sormayan insanlar bizi hesaba almadı diye sorun çıkardılar.oysa benim yardıma çok ihtiyacım vardı hem dedem vefat ettiği için hem de zaten corona var diye düğünü mevlütlü yapalım dedik ilk başta bunu sorun etmeyenler birden sıkıntı çıkardılar işte sadece nikah olacakmış onlara göre değilmiş zaten pandemi varmış akrabaları gelemezmiş(pandemi olmasada gelmeyeceklerdi zaten) . İç anadolu kültürüne sahip bir ailem var nişanlıma kaç kez bunu kabul etmeyeceklerini buradaki insnalar için en azından benim etrafımdakiler için bunun yanlış anlaşılır bir durum olduğunu anlatmaya çalışmama rağmen sürekli sorun çıkardı en son bu sorunlar aileye yansıdı bu surec boyunca nişanlım beni muhattabı dahi bilmedi hatalarımı düzeltip anlarsam görüşeceğini söyledi düğüne az kaldı gururun gereği yok işler büyümeden kapataşıp diye kaç kez aradıysam yalvarıp ağladıysamda dinlemedi.En sonunda ayrıldık ayrılık konuşmasını bile biz yapmadık evlilik hazırlıklarında yalnız olduğum gibi burada da yalnızdım. Nişanlamadan önce çok iyi anlaştığım sanki dünyanın en iyi en dürüst en sevecen insanı beni asla üzmez dediğim kişi kalbimi bin parçaya böldü gerçekten kalbim kırık deniliyor ya ben öyle derin hissediyoeum ki daha önceden bu cümleyi kurduğum her şey çok basitmiş.Bir mesaj bile yazmadı bana beni öyle bir karanlığa bıraktı ki şimdi kendime çok kızıyorum.kendimi bütün insanlardan soyutlayıp derdimi sevincimi ilk onunla paylaştığım için beni mutsuz eden o olmasına rağmen yine teselli etsin diye onu arıyorum.bu his ne zaman geçecek bilmiyorum 7 24 ağlamıyorum ama hiç kimseyi görmek istemiyorum kendimi bir odaya kapattım bütün günümü neredeyse orada geçiriyorum ailem kızıyor deniyorum fakat baska türlüsü elimden gelmiyor.Psikoloğa mı gitmek gerekli bilmiyorum namaza başladım ama kafam namaz kılarken bile dolu bu psikolojiden yalnız kalmış değersizlik hissinden nasıl kurtulabilirim ?
Nasıl kabul etmek zorunda değillier? Kızın düğünü bu? Başkalarına göre mi düğün yapıcaktı?Sonuçta iki farklı aile birleşiyor düğünün nasıl olacağına da ortak karar verilmeli. Siz istiyorsunuz diye onlar da mevlidli kabul etmek zorunda değil. Ama tek konu da bu değil başka sıkıntılar yüzünden her şey sorun olmuş bu ilişkide. Aileler çok fazla girmiş işin içine ikiniz karar verip sadece onlara söylemeliydiniz. Sağlık olsun hayatın sonu da değil tabi
Düğünüme 20 günden bile az bir zaman kala nişan attık.Aileler arasında maddi ve manevi yönlerden epey fark vardı yine de birbirimizi seviyoeuz çözebiliriz sanmıştım. Düğüne çok az zaman kala birden sorunlar çoğaldı iyi olsunlar gücenmesinler onlara zor gelmesin diye yaptığım her şey kötü oldu.Hem maddi yönden hem ailesel yönden (annesi ve babas ayri) onlara sorun olmayacak şekilde davranmaya çalıştım çoğu zaman ailemi karşıma aldım. Düğün alışverişle hep tek başıma uğraştım beni bir gün bile arayıp kızım bir ihtiyacın var mı diye sormayan insanlar bizi hesaba almadı diye sorun çıkardılar.oysa benim yardıma çok ihtiyacım vardı hem dedem vefat ettiği için hem de zaten corona var diye düğünü mevlütlü yapalım dedik ilk başta bunu sorun etmeyenler birden sıkıntı çıkardılar işte sadece nikah olacakmış onlara göre değilmiş zaten pandemi varmış akrabaları gelemezmiş(pandemi olmasada gelmeyeceklerdi zaten) . İç anadolu kültürüne sahip bir ailem var nişanlıma kaç kez bunu kabul etmeyeceklerini buradaki insnalar için en azından benim etrafımdakiler için bunun yanlış anlaşılır bir durum olduğunu anlatmaya çalışmama rağmen sürekli sorun çıkardı en son bu sorunlar aileye yansıdı bu surec boyunca nişanlım beni muhattabı dahi bilmedi hatalarımı düzeltip anlarsam görüşeceğini söyledi düğüne az kaldı gururun gereği yok işler büyümeden kapataşıp diye kaç kez aradıysam yalvarıp ağladıysamda dinlemedi.En sonunda ayrıldık ayrılık konuşmasını bile biz yapmadık evlilik hazırlıklarında yalnız olduğum gibi burada da yalnızdım. Nişanlamadan önce çok iyi anlaştığım sanki dünyanın en iyi en dürüst en sevecen insanı beni asla üzmez dediğim kişi kalbimi bin parçaya böldü gerçekten kalbim kırık deniliyor ya ben öyle derin hissediyoeum ki daha önceden bu cümleyi kurduğum her şey çok basitmiş.Bir mesaj bile yazmadı bana beni öyle bir karanlığa bıraktı ki şimdi kendime çok kızıyorum.kendimi bütün insanlardan soyutlayıp derdimi sevincimi ilk onunla paylaştığım için beni mutsuz eden o olmasına rağmen yine teselli etsin diye onu arıyorum.bu his ne zaman geçecek bilmiyorum 7 24 ağlamıyorum ama hiç kimseyi görmek istemiyorum kendimi bir odaya kapattım bütün günümü neredeyse orada geçiriyorum ailem kızıyor deniyorum fakat baska türlüsü elimden gelmiyor.Psikoloğa mı gitmek gerekli bilmiyorum namaza başladım ama kafam namaz kılarken bile dolu bu psikolojiden yalnız kalmış değersizlik hissinden nasıl kurtulabilirim ?
Hayır ortak bi karar alınacaktı.Nasıl kabul etmek zorunda değillier? Kızın düğünü bu? Başkalarına göre mi düğün yapıcaktı?
Ya ben böyle cuk oturan bir yorum görmedim ağzına saglikE o zaten senin nişanlın değilmiş kayınvalidenin kocasıymış. Fiziksel olarak olmasa da psikolojik olarak kadın belli ki oğlunu kocası gibi sahipleniyormuş . İpler kendi elinden çıkmaya başlayınca da o oğluna ayar vermiş oğluna da sana resti çekmiş. Evlense de ev hayatın olmayacaktı daima beraber olacaktınız KV ile
Çok haklısın evinden çıkıp kendi düzenini oluşturduktan sonra geri döndüğünde çok daha zor oluyor aç kalsam mutfağa giresim gelmiyor benim 6 ay önce baba evine döndümBı arkadaşımın başına gelmişti boyle bı olay en sonunda dayanamadı nişanı attı şu an başka biriyle evli çokta mutlu. İnanın hiç değmez nisanliyken değer vermeyen evlenince hiç vermez bence ağlamak yerine şükür edin. Evlilik sandığınız gibi bişey değil ömür boyu sürmesi istenilen bişey.disari çıkın alışveriş yapın kafanızı dağıtın evliyken boşanmaktan kat ve kat daha iyi nisanliyken ayrilmak. Allah korumuş sizi kardeşim
Demek ki hakkınızda hayırlısı buymuş. Şimdi üzülmeniz çok doğal. Sonuç olarak evlilik sürecindeydiniz. Şimdi oturun ağlayın üzülün emin olun zamanla gececek bir süre sonra eskisi kadar düşünmeyeceksiniz bile. ihtiyacınız olan tek şey zaman şimdi. Bence ilerde mutsuz olacagınıza şimdi mutsuz olun. Ve karşınızdaki size gerçek hareketlerini gösterdiği için gün gelecek iyi ki bitmiş diyeceksiniz. size bir örnek vereyim komşumuzun kuzeni düğününe 5 gün kala nişan atmış düşünün kaynana ve nişanlısı yüzünden . Dönüp arkasına bile bakmamış. Şimdi başkasıyla evli çocukları var iyi ki o yüzüğü atmışım diyormuş . Ya elalem ne der deyip evlenseydi.Düğünüme 20 günden bile az bir zaman kala nişan attık.Aileler arasında maddi ve manevi yönlerden epey fark vardı yine de birbirimizi seviyoeuz çözebiliriz sanmıştım. Düğüne çok az zaman kala birden sorunlar çoğaldı iyi olsunlar gücenmesinler onlara zor gelmesin diye yaptığım her şey kötü oldu.Hem maddi yönden hem ailesel yönden (annesi ve babas ayri) onlara sorun olmayacak şekilde davranmaya çalıştım çoğu zaman ailemi karşıma aldım. Düğün alışverişle hep tek başıma uğraştım beni bir gün bile arayıp kızım bir ihtiyacın var mı diye sormayan insanlar bizi hesaba almadı diye sorun çıkardılar.oysa benim yardıma çok ihtiyacım vardı hem dedem vefat ettiği için hem de zaten corona var diye düğünü mevlütlü yapalım dedik ilk başta bunu sorun etmeyenler birden sıkıntı çıkardılar işte sadece nikah olacakmış onlara göre değilmiş zaten pandemi varmış akrabaları gelemezmiş(pandemi olmasada gelmeyeceklerdi zaten) . İç anadolu kültürüne sahip bir ailem var nişanlıma kaç kez bunu kabul etmeyeceklerini buradaki insnalar için en azından benim etrafımdakiler için bunun yanlış anlaşılır bir durum olduğunu anlatmaya çalışmama rağmen sürekli sorun çıkardı en son bu sorunlar aileye yansıdı bu surec boyunca nişanlım beni muhattabı dahi bilmedi hatalarımı düzeltip anlarsam görüşeceğini söyledi düğüne az kaldı gururun gereği yok işler büyümeden kapataşıp diye kaç kez aradıysam yalvarıp ağladıysamda dinlemedi.En sonunda ayrıldık ayrılık konuşmasını bile biz yapmadık evlilik hazırlıklarında yalnız olduğum gibi burada da yalnızdım. Nişanlamadan önce çok iyi anlaştığım sanki dünyanın en iyi en dürüst en sevecen insanı beni asla üzmez dediğim kişi kalbimi bin parçaya böldü gerçekten kalbim kırık deniliyor ya ben öyle derin hissediyoeum ki daha önceden bu cümleyi kurduğum her şey çok basitmiş.Bir mesaj bile yazmadı bana beni öyle bir karanlığa bıraktı ki şimdi kendime çok kızıyorum.kendimi bütün insanlardan soyutlayıp derdimi sevincimi ilk onunla paylaştığım için beni mutsuz eden o olmasına rağmen yine teselli etsin diye onu arıyorum.bu his ne zaman geçecek bilmiyorum 7 24 ağlamıyorum ama hiç kimseyi görmek istemiyorum kendimi bir odaya kapattım bütün günümü neredeyse orada geçiriyorum ailem kızıyor deniyorum fakat baska türlüsü elimden gelmiyor.Psikoloğa mı gitmek gerekli bilmiyorum namaza başladım ama kafam namaz kılarken bile dolu bu psikolojiden yalnız kalmış değersizlik hissinden nasıl kurtulabilirim ?
Sair burda diyorki eşelene eşelene zorla belami aradimda rab buyuk iste anamin babamin duasini,bir sadakami karsi getirdi ama inadim inat anlamak istemiyorum.bu surec boyunca nişanlım beni muhattabı dahi bilmedi hatalarımı düzeltip anlarsam görüşeceğini söyledi düğüne az kaldı gururun gereği yok işler büyümeden kapataşıp diye kaç kez aradıysam yalvarıp ağladıysamda dinlemedi.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?