Daha önce konularım oldu akıl aldım fikir danıştım kendimi davranışlarımı düzenleyip yoluma ve ilişkime devam etmeye devam ettim. Fakat artık psikolojik destek alacak kıvama geldim yapamıyorum, kendimi sürekli herşey için suçlamaktan, benim yüzümden bu halde demekten, onu bitirdim ve herşeyin sebebi benim demekten yoruldum. Yaşadıklarım gerçek mi algım mı değişti bilmiyorum lütfen bana destek olun lütfen.
Karşımdakinin gerçekten bir narsisist olduğunu düşünüyorum, çok kitap okudum videolar izledim evet bu o diyorum. Ama söylediği şeylerde o kadar kendime vicdan yapıyorum ki bu kadar hassas düşünen biri nasıl narsisist olsun derken buluyorum kendimi. Destek alacağımı söylediğimde doktor narsist birey arana mesafe koy diyecek dedi, sonrasında sen neler yaşadın neler yaşıyorsun demez kimse hemen kendini kurtarmaya bakar dedikçe kendime tekrar kızdım.
- Kendisi çok dengesiz, benden ne istediğini kendi bile bilmiyor. Fakat ben bişey yaptığımda hep yapmadığım diğer ihtimali yapmam gerektiğini söylüyor. Evlilik durumları daha ilişkinin 3 4 ayında gelişti tüm birikimini coinlerle değerlendirdi şuan çöküşte bunda bile destek olmadığımı söylüyor ama bu kişi bana maddi durumlar hakkında sakın yorum yapma dedi. Şimdi neden yapmadığımı sorguluyor. Büyük kavga etmiştik yanına gidecektim asla gelme istemiyorum dedi yalnız kalmam gerek dedi gitmedim şimdi neden gelmemişim ben bunu yüzüme vuruyor. Ara verdik kendime network hesabı açtım ve paylasımlara başladım, o hastayken bitap haldeyken ben nasıl iş düşünürmüşüm bu kadar bencilmişim bunu söylüyor. Kaldı ki bu hastalığının en başından beri yanına geleyim destek olayım diyen bendim ama beni istemedi doktora gitti doktorun dediğini sordum seni ilgilendirmez dedi. Kaygı bozukluğu olduğunu söylüyor zamanında terapi almış bununla ilgili. Var olan hastalık da genital siğil, yakar biter geçer. Eski sevgilimin bana benim de ona bulaştırdığımı düşünüp acımasızca suçluyor beni... Ve daha neler neler..
Ona sorsak herşeyin sebebi benim ben bu hale getirdim onu psikolojik, maddi,manevi. Ama ben kendime bakıyorum hayat dolu, ona aşık, yaşama sevinci olan, kendi ayakları üzerinde duran bir kadındım. Ne hale geldim kendimi suçlamaktan. Tüm dostlarım benim nasıl empati kurabilen insanlık dolu hümanist ve yumuşak karakterli biri olduğumu söyler kaldı ki dönüp kendime bakınca ben ne yaptım bu çocuğa diyorum hep. Evet kendimi çok geri çektim aramadım sormadım yazmadım ama bunu hep o istedi o itti beni. Şimdi bunları sorguluyor kendince sevgisiz ben oldum sözde sevgili ben oldum. O bizim için uğraşmış ama ben hiç bişey yapmamışım.
Algım çok değişti çok dengesizleştim çok. Bana bi yol çare ne olur lütfen. Özetin özeti bu yazdıklarım.
