Demek istediğim bu,ama söylüyoruz ve kesinlikle kabul etmiyor ya yapmadım der ya geçiştirir asla kabul etmez sizin anneniz kabul etmiş
Nasıl kabul etmesin, söylediklerimin hepsi doğru ve yaşanmış şeyler :) bir insanın anneligini sadece çocuğu elestirebilir.
Bizim annemle aramızda aşk-nefret ilişkisi var :) gerçekten çok huyuna uyuz oluyorum, ama seviyorum da. Ama şu bir gerçek, anneme olan sevgimi kaybetmiştim, çünkü aşırı baskın ve müdahaleci bir karakterde olduğu için kendi istediklerimi yapamıyor, hiç sevmediğim halde yalan söylüyor ve kendimden soguyordum. Ogrenci evimdeyken akşam dışarıya çıksam mesela oturur oturmaz
'annem ararsa konuşmalık sessiz köşe' arardım . Otobüs biletlerimi annemin arama saatine göre alirdim. Ve en kötüsü benimle arası bozulan eski sevgililer, ev arkadaşları falan zaafımı bildikleri için hep benim özel hayatımi anneme söylemekle tehdit eder ya da direkt annemle konuşurlardi.
Çünkü hayatımdan cikardigim insanları hiç umursmamam,kim benim hakkımda konuşmuş,gruplasmis. Gerçekten takilmam bile. Bu dünyada beni zora sokacak tek şey annem, en zayıf noktam annem, bunu bildikleri için her darbeyi hep buradan yemistim. Ve bu da anneme karşı öfke duymama sebep olmuştu . Çünkü o bu kadar hayatıma mudahale etmeye çalışmasa ben yaşadığım için çok mutlu olduğum güzel hayatım için ona sanki yanlis bir şey yapmisim gibi yalanlar söylemeyeceğim ve benimle arası bozulan/ intikam almak isteyen insanlar beni bir yerden vuramayacak...
Yıllar önce yine hayatımdan çıkardığım birinin anneme ulaşması ve tatsız seyler söylemesi sonrası bir yüzleşme dönemimiz oldu, o dönemlerde ilk defa anne gibi değil de polis gibi olduğunu yüzüne söyledim. İşte sonra zamanla tüm travmalarimi, yaptığı yanlışları vs vs konuşa konuşa, yuzlese yuzlese cidden her kötü şeyi içimden attim :) kendi kendime EMDR tedavisi gibi, artık bana üzüntü vermez oldu o anılar
"annem nasılsa izin vermez" diye hiç söylemeden bir şeylerden vazgeçme huyumu da bıraktım, gerekirse kavgasını ediyorum ama istediğim şeyi de yapıyorum:)
Ve ne zaman anneme açıldım, anneliğini eleştirdim, yuzlestim, o günden beri aşama aşama aramız düzeldi.
Eskiden öyle yüzeysel,laf olsun diye 'hee seviyorum' derdim, simdi ciddi ciddi annemi seviyorum :)
İlişkimizi düzelten şey kesinlikle açık açık yüzleşmek oldu.
*Bu arada "sarıl,en iyisi sensin de" diyenler falan olmuş ama ben hayatta diyemem ya. Böyle şeyler samimi duygulardir. Öyle olduğunu düşünmüyorsam annem de olsa kimseyi övemem. Bu ketumluk mu? Bence değil. Çocuğun karakter gelişimi ilk 6 yılda belirleniyor, yani bu ketumluksa da bizi ketum yapan analarımız babalarımiz