Hayatında bedensel / zihinsel engelli biriyle bir gece bile geçirmemiş insanlar konu sahibini linclemis. Hayatının merkezinde bir engelli olanlar ise ne güzel, anlayışla yaklaşmış.
Benim de engelli bir kuzenim vardı. Otuzlarınin sonundayken vefat etti. Misafirliğe gittiğimizde bile yorulurduk. İnanılmaz zahmetli, sancılı bir şey engelli bakmak. Annesi kocaman çocuğunu taşımaktan hem fıtık oldu, hem ellerinde bir hastalik başladı. Kuzenim vefat edeli epey oldu , ama kadincagiz hala fizik tedaviye gidiyor. Ellerini tam kapatamiyor. Bizde çocuktan utanma durumu yoktu, tam tersi evin merkezinde o vardı. Bu haliyle bile çok çok çok zor bir şey. Evde engelli çocuğun varsa 7/24 tamamen onun olmalısın. diğer çocuğunu okula bile goturemezsin, yalvar yakar bakacak birini bulamazsan, hastaneye bile gidemezsin. Tüm birikimin hastanelere, tedavilere, alet edevatlara gider, birikim yapamazsın, orta halliysen başka bir şeye birikim yapamazsın.
Engelli bir bireyin olduğu evde diğer çocuk olmak da hiç kolay değil. Kadının bundan nefret etmesi, gelecegi düşünüp korkması, üzülmesi ve hatta utanması bence çok çok çok doğal bir şey.
O yüzden konu sahibine şunu diyebilirim; muhtemelen engelli kardeşin devletten bir ödeme alıyordur, bu yüzden de evini yılda birkaç kez ilçenin sosyal hizmet merkezinden ziyaret ediyorlardır. Bir dahaki geldiklerinde onlara içindeki korkuyu söyle ve olası bir anne baba vefatında kardeşin derecesinde engeli olanlar için yararlanabilecegi hizmetler hakkında bilgi al. İnsani belirsizlik korkutur. Az çok bir alternatifin olduğunu bilmek sana kendini daha iyi hissettirir.
Konunu kapattir derim 
