Engelli kardeşimden utanıyorum

Benim arkadaşımın da engelli bir kardeşi vardı ve bunu gizlerdi herkesten, özellikle erkek arkadaşlarından. Onunla çok vakit geçirdiğim için, seni anlayabiliyorum. Yaşamayana, uzaktan konuşması çok kolay. İnsanlar çok acımasız, burada herkes utanma vs demiş ama, toplum da öyle cahil, kötü insanlar var ki nasıl konuşacaklarını ve davranacaklarını bilmiyorlar… Kardeşinden değil, o cahillerden utanıyorsun aslında. Bunu da bilinçlenerek, kardeşinle daha sıkı bir bağ kurarak aşabilirsin. Dene bak, çok iyi gelecek.

benyeniyimgaliba .!.:

Ayıp yahu. Karşınızdakinin de insan olduğunu unutuyorsunuz.

Genişletmek için tıkla...

Engelli kardeşinden utanıp ölmeyi dilemek ayıp değilde benim söylediğimmi ayıp?

Kızlar bence konu sahibi küçük bi kız. Yeterli olgunluğa daha erişmemiş o yüzden çocukça düşünüyor.

hayattanbikmiskiz .!.:

Engelli kardeşim var artık çok yoruldum gittiğimiz heryerde bize bakıyorlar nefret ediyorum artık hayatımdan isyan etmekten istemiyorum ama gerçekten çok yoruldum stresten yemek dahi yiyemiyorum ölmeyi isteyecek hale geldim. İlerde anneme babama bsiey olursa kim bakacak diye düşünmekten kafayı yiyeceğim

Genişletmek için tıkla...

hayattanbikmiskiz .!.:

Engelli kardeşim var artık çok yoruldum gittiğimiz heryerde bize bakıyorlar nefret ediyorum artık hayatımdan isyan etmekten istemiyorum ama gerçekten çok yoruldum stresten yemek dahi yiyemiyorum ölmeyi isteyecek hale geldim. İlerde anneme babama bsiey olursa kim bakacak diye düşünmekten kafayı yiyeceğim

Genişletmek için tıkla...

burda tuzu kurup olupta buru durumu yaşamayanlar yorum yapmasın düz düz yorum yapmayın siz hiç aynı evin içinde ölüm tehlikesi yaşadınızmı, hiç binaya rezil oldunuzmu defalarca kesin sesinizi ben seni çok iyi anlıyorum kardeşim allah anne babana hayırlı uzun ömürler versin anne babanın maaşı ona kalır bakıcı yurdu olabilir dertlenme ve lütfen hayatına odaklan acımasız yorum yapanlara aldırış etme sanıyorlarki fiziki engelli birey olabilir hayır psikolojik rahatsızdı benim kardeşimde ölüm tehlikesi yaşadınızmı hiç okula gittiğinizde gözünüz arkada kaldım annemi öldürürse diye hayır kesin sesiniz oturun

Herkes sana laf etmiş ama ben engelli insanların yakınlarının ciddi derece yıprandığını ve hatta bazen keşke hiç olmasaydılar dediklerini bile biliyorum.öncelikle bu normal bir durum bunalabilirsin bu durumun getirdiği zorluklardan ötürü ama şunu unutma onlar isteyerek bu halde değiller ve senin hayatını bilerek zorlaştırmıyorlar.sen kardeş olarak gidip kendi hayatını kurarsın ve uzaklaşmayı seçebilirsin yani sonsuza kadar seninle olmayacak kardeşin asıl anne baban ömür boyu ondan sorumlu oldukları için bütün yük onlarda olacak en azından bir evlat olarak anlayışlı olmaya çalış derim.maalesef herkeste bakabilecek kapasitede olmuyor anne babaya birşey olursa seninde bakıcı tutup baktırma imkanın yoksa mecburen devlet bakacak.kısacası sen kendi hayatına odaklan ve evden ayrılmaya bak bu durumdan rahatsızsan.

Konu sahibi arkadaşım merhaba.Yazacaklarım biraz uzun ama umarım vaktini ayırıp okuyabilirsin.Ben şuan 28 yaşındayım 32 yaşında %99 bedensel ve zihinsel bir ablanın kardeşiyim.Daha doğrusu ben onun ablasıyım.Çünkü kendimi bildim bileli hep o bana abla dedi.Ben evin en küçüğüyüm (39 yaşında bir ablam daha var) ama hep en büyüğü gibi hissettim.Daha küçük yaşlarda verilen sorumluluklarım vardı.Evde annem babam yok ise onu ben tuvalete götürürdüm ben banyo yaptırırdım.Küçücükken sokakta oyun oynamaya çıkardık.Mahallenin çocukları bazen onunla dalga geçerdi ve ben hep kavga ederdim onu korumak için.
Bir keresinde annemin hatim arkadaşları varken kuran hocası kadın, ablam onun çocuğu ile oynamak isteyince(bebek ve çocuklar ile anlaşır çünkü zihin o seviyede) bana dönüp ablan ısırıyor mu ?diye sordu...O gün insan içine karışmaktan nefret ettim mesela...
Bir keresinde de teyzemlere gitmiştik ve kokoş kuzenim mutfakta gizlice teyzeme ( x de masa da oturacak mı salyaları akıyor ayıp olur misafirlere şimdi demişti.O gün daha da tiksindim insanlardan.Hala o kuzenimin suratına bakınca aklıma o cümle gelir.

O zamanlar ergen ya da çocuktum.Şimdi ki özgüvenim ve karakterim olsa o insanlarla çatır çatır kavga eder asıl engelli onların olduğunu söylerdim.
Kaygılarını çok iyi anlıyorum.Annem hep ona bir şey olsa X size emanet der.Benim işim yurtdışı odaklı ve yılımın 8 ayı yurtdışında seyahatlerde geçiyor.Şuan çok şükür ailem sağ ve bakabiliyorlar ama yaşlanıyorlarda(65 yaşındalar).İnan seni çok iyi anlıyorum...İleride ne olacak.Nasıl işimi yapacağım nasıl 0 dan düzen kuracağım bir dönem hep buna taktım.Sonra dedim ki çok şükür şuan hepsi sağ ve bir şekilde gidiyor hayat.O zamana kadar hayatımın tadını çıkaracağım.

Samimi arkadaşlarım dışında ablamdan kimseye bahsetmem.Utandığımdan değil insanlar gerçekten patavatsız, hadsiz ve taş kalpli.Çoğu yaşadığım şeyi anlamayacak ve bu yüzden sadece yakınlarım bilir.Evlilik ile ilgili sıfır hayalim var çünkü bu durumlarda istemsizce nasıl olacak diyorum.Bunu da akışa bıraktım geleceği bilemem.

Son sözümde burada seni yargısız infaz yapanlara...Sınanmadığınız şeyler ile ilgili ahkam kesmeyin.Hayat size vicdanınızı öyle bir sorgulatır ki neye uğradığınızı şaşırırsınız.

Hayat sana kolaylıklar ve huzur getirsin.

Kardeşin utanılacak bir durumda değil, yarın kimin ne olacağı belli mi? Sence de çok acımasız değil misin ? Yaşına, ergenliğine veriyorum. Empati yap kardeşinle.

Cherry92 .!.:

Engelli kardeşinden utanıp ölmeyi dilemek ayıp değilde benim söylediğimmi ayıp?

Genişletmek için tıkla...

Azcık sağduyu sahibi olsanız, ölmek isteme sebebinin çocukluğundan beri üzerine yüklenen ağır sorumluluk olduğunu utanma ile alakası olmadığını anlayabilirdiniz.
Engelli bir bireyin olduğu evde yeterince ilgi görememiş, alttan alta ilerde sen bakıcaksın mesajı verilmiş. 18 yaşında bir birey olarak geleceğe bakarken hiç umutlu bakmıyor dolayısıyla.
Siz bu kadar merhamet sahibisiniz madem, ölmek istediğini söyleyen bi insana karşı daha dikkatli konuşmanız gerekmez mi?