Ağır psikolojik sorunları olan çoğu insan için aynı şey geçerli sanki bence. Ama tabii kendileri için tedavilerine katılmaları ve devam ettirmeleri gerekir aksi takdirde bu rahatsızlığını kabul etmeyip birşeyler yapmayan birine ne yapsak boşCok iyi yapmışsınız. Bir yakınım 2014 ten beri bipolar ve maalesef sürekli daha kötüye gidiyor.
Bu arada ilaçlarını düzenli kullanir, psikiyatriste gitmeyi hiç aksatmaz ama giderek daha da kotuledi...Ne yapacagi hiç belli olmuyor cok zor.
Bence bipolarlar evlilik hayati ve çocuk gibi sabir isteyen surecler için de uygun kisiler degiller(üzgünüm ama böyle)
Rabbim bundan sonraki ömrünüzü öncekinden binlerce kat daha güzel eylesin inşallahBabam bipolar
14 yaşındaydım, bir gece bağırma sesleriyle uyandım camı açmış dışarı küfürler savuruyordu, ağladık annem ben ve kardeşim
Bir anda ilaç poşetini eline aldı, ben dedi dayanamıyorum sizi ağlatmaya intihar edicem
Annem sinir krizi geçirdi, kardeşim yorganın altına kaçtı, 14 yaşındaydım elinden aldım poşeti ne olur yapma dedim, bacağına sarıldım yere çöküp yalvardım, durdu attı poşeti
Babannemleri aradım ağlayarak, gecenin bir körü geldiler
Bu sadece bir anım diğerlerini anlatamam ağlamak istemiyorum
Bu olayların sonucunda kanser olmuş baba, hayattan bıkmış bezmiş bir anne, okb evden çıkamayan bir kardeşim var
Çoğu zaman doğmamış olmayı diledim, en güzel yaşlarımda ölmek için dua ettim, sebebi bize işkence baskı yapmadı, onu o halde görmek bizi içten içe öldürdü
Evlenirseniz bile çocuk yapmayın diye anlattım
Amin çok teşekkür ederim, istediğim herşeye kavuşturdu beni Allah, hayalini kuramayacağım ülkeler gezdim, sırada hayırlı bir eş isteğim varRabbim bundan sonraki ömrünüzü öncekinden binlerce kat daha güzel eylesin inşallah
Katılıyorum, ex nişanlımda sorunları yaşadığı dönemde kabul ediyordu ama asla tedaviye dair hiç birşey yapmıyordu muhtemelen geçici şeyler gibi düşünüyor ve geçmişte zaten tedavi oldum bitti gitti diye düşünüyorduBu insanları tedaviye ikna etmek çok zordur
Akıllarında bir sorun olmadığı için, kabul etmezler, benim babam neden kabul etti, çünkü ben birgün üzüntüden babamın intihar etme isteği sırasında ellerim dudaklarım uyuştu, hareket edemedim, yüne annem yerlere yattı, babannem bana dedi ki kızım baban yarın düzelicek tedavi olacak bak seni bidaha böyle gçrmek istemiyır
Tedaviye inandığı için değil bizim için birşey yapmak istedi anca o zaman tedaviyi kabul etti
Şuan 60 yaşında ve yine bıraktı ilaçları
Koşarak ayrılın hayt çok güzel, ben evden kaçmayı bile düşündüm, gidin uzaklaşın ondan
Bu insanları tedaviye ikna etmek çok zordur
Akıllarında bir sorun olmadığı için, kabul etmezler, benim babam neden kabul etti, çünkü ben birgün üzüntüden babamın intihar etme isteği sırasında ellerim dudaklarım uyuştu, hareket edemedim, yüne annem yerlere yattı, babannem bana dedi ki kızım baban yarın düzelicek tedavi olacak bak seni bidaha böyle gçrmek istemiyır
Tedaviye inandığı için değil bizim için birşey yapmak istedi anca o zaman tedaviyi kabul etti
Şuan 60 yaşında ve yine bıraktı ilaçları
Koşarak ayrılın hayt çok güzel, ben evden kaçmayı bile düşündüm, gidin uzaklaşın ondan
Katılıyorum, ex nişanlımda sorunları yaşadığı dönemde kabul ediyordu ama asla tedaviye dair hiç birşey yapmıyordu muhtemelen geçici şeyler gibi düşünüyor ve geçmişte zaten tedavi oldum bitti gitti diye düşünüyordu
Yazdıklarınızı okuyunca hak verdim aslında biraz genellemiş gibi oldum haklısın. Muhtemelen karşıma çıkan örneğinden ötürü böyle bir yargıya vardım. Ama erkekler konusunda biraz öyle düşünüyorum bende, toplumsal olarak erkeklere yüklenen roller sebebiyle bu durumu bir acizlik vb. kötü bir şey olarak algılayarak kabullenmemeyi tercih edenleri daha fazla muhtemelen. Çevremde duyduğum yada kkda gördüğüm konularda bunu destekliyor baya.Genellemeseniz mi tedavi ve hastalar konusunu?
Hastalığı kabul kolay olmuyor pek çok hasta için, bu da yine bir toplum önyargısı ile gerçekleşiyor "Ben deli miyim?" diye ve fakat herkes için durum aynı değil. Bir karaciğer hastasının hastalığı inkar ettiğini göremezsiniz ama bu hastalıkta görürsünüz, toplumun itelediği bir çeşit çukur gözüyle görülüyor ilk etapta çünkü. Kimileri, ilk mani hissini tekrar almak için tedaviden kaçıyor, ne zaman ki depresyonlar ağırlaşıyor ya da mani, pişmanlığı-utanmayı birlikte getiriyor, o zaman idrak ediyor. Ya da işte bilgi topladıkça, kendini geliştirdikçe, farkındalığı arttıkça kabul ediyor.
Tedaviye direnç, kabullenmeme, ilaçsız hallederim bakışı, her hastada yaşanmıyor aksine "İlaç" konusunda hastalar kendi aralarında, gruplarda tartışıyorlar "Kullanın bak biz de yaşıyoruz!! Yapmayın bunu kendinize ve çevrenize" diye, 2-3 örnek üzerinden lütfen böylesi şeyleri genellemeyin. Tedavi, bu hastalıkta bir istisna değil. (Erkek hastalarda toplumsal cinsiyet rolleri üzerinden duygularını açıkça ifadelerinde bastırılmaları sebebiyle bir tık daha zorlu geçtiği söyleniyor, ne kadar doğrudur bilemiyorum, ekleyeyim dedim)
Önyargı ve damgalamaya giriyor bir süre sonra.
Niyetiniz elbette bu değildir, ikinizin de sevdiği insanlar söz konusu, siz sevdiklerinizde bunu tecrübe etmişsinizdir, yeterli gayreti görememişsinizdir, hastalığın teşhis yaşı, hastanın farkındalığı/zekası/bilgisi, kabullenme ve tedaviye başlama çabukluğu, istikrarı, düzeni, hastalığın seyri, çevre faktörleri, strese maruz kalması her şeyi fark eder. "Başkası da bunları yaşar, hüsrana uğrar, aman çocuk da yapmayın" diye bir şey yok.
Konu için de;
Şu an bir gayret göremiyorsunuz konu sahibi, tedaviye yönelik istikrar yok, elbette ayrılmanız, bu şartlarda kendinizi korumak istemeniz en doğrusu. Ortada güven veren, sorumluluk bilincinde bir insan yok zaten.
Önceki mesajımda kendi yakınımdan bahsettiğim için devamını ona yönelik yazdım, örneğimi de kendi yakınım üzerinden verdimGenellemeseniz mi tedavi ve hastalar konusunu?
Hastalığı kabul kolay olmuyor pek çok hasta için, bu da yine bir toplum önyargısı ile gerçekleşiyor "Ben deli miyim?" diye ve fakat herkes için durum aynı değil. Bir karaciğer hastasının hastalığı inkar ettiğini göremezsiniz ama bu hastalıkta görürsünüz, toplumun itelediği bir çeşit çukur gözüyle görülüyor ilk etapta çünkü. Kimileri, ilk mani hissini tekrar almak için tedaviden kaçıyor, ne zaman ki depresyonlar ağırlaşıyor ya da mani, pişmanlığı-utanmayı birlikte getiriyor, o zaman idrak ediyor. Ya da işte bilgi topladıkça, kendini geliştirdikçe, farkındalığı arttıkça kabul ediyor.
Tedaviye direnç, kabullenmeme, ilaçsız hallederim bakışı, her hastada yaşanmıyor aksine "İlaç" konusunda hastalar kendi aralarında, gruplarda tartışıyorlar "Kullanın bak biz de yaşıyoruz!! Yapmayın bunu kendinize ve çevrenize" diye, 2-3 örnek üzerinden lütfen böylesi şeyleri genellemeyin. Tedavi, bu hastalıkta bir istisna değil. (Erkek hastalarda toplumsal cinsiyet rolleri üzerinden duygularını açıkça ifadelerinde bastırılmaları sebebiyle bir tık daha zorlu geçtiği söyleniyor, ne kadar doğrudur bilemiyorum, ekleyeyim dedim)
Önyargı ve damgalamaya giriyor bir süre sonra.
Niyetiniz elbette bu değildir, ikinizin de sevdiği insanlar söz konusu, siz sevdiklerinizde bunu tecrübe etmişsinizdir, yeterli gayreti görememişsinizdir, hastalığın teşhis yaşı, hastanın farkındalığı/zekası/bilgisi, kabullenme ve tedaviye başlama çabukluğu, istikrarı, düzeni, hastalığın seyri, çevre faktörleri, strese maruz kalması her şeyi fark eder. "Başkası da bunları yaşar, hüsrana uğrar, aman çocuk da yapmayın" diye bir şey yok.
Konu için de;
Şu an bir gayret göremiyorsunuz konu sahibi, tedaviye yönelik istikrar yok, elbette ayrılmanız, bu şartlarda kendinizi korumak istemeniz en doğrusu. Ortada güven veren, sorumluluk bilincinde bir insan yok zaten.
Doktor bana da bipolar bozukluk teşhisi koymuştu .Tedavi ve ilaçları kullanmadım .25 ,30 yaş arası 35 kadar çok yoğun dönemler atlattım .Tabiki çok şeyler üzüntüler yaşadım ve kaybettim maddi manevi .Şimdilerde gel gitler vs oluyor .İkinci evliliğim yine sorunlar yumağı tedavi olmak için doktora gitçem .Şayet tedavi devam etmezse lanet olası bir durum yakınları bilip destek olmalı inanın .Kötü insanlarda olmuyor bu hastalık kalıtsal muhtemelen benimde baba tarafında var .Doktor ve tedavi için onun daima yanında olun destekleyin.Merhaba, herkese iyi geceler
Erkek arkadaşım bipolar rahatsızlığa sahip. özellikle bu karantina döneminde depresyon dönemlerini çok yoğun bir şekilde yaşıyor. İlişkimizin başlarında bana bu rahatsızlığından bahsetmişti ancak o an çok fazla bilgi sahibi olmadığım için yada ilişkimizi de bu denli etkileyebileceğini düşünmemiştim. Şimdi şimdi farkediyorum durumun ciddiyetini.Bu sebepten ötürü ilki şubat ayında olmak üzere 3 kere ayrılık yaşadık ama üçünde de en fazla 2 hafta kadar sürmüştür. İlk ayrılığımızda ben hastalığınında etken olacağını düşünmedim. ama her ayrılıkta cümlesi genelde sen daha iyilerine layıksın benden iyi bir eş yada sevgili olmaz şeklinde oluyor.
Şuan son 1 aydır ikidir ayrılalım görüşmeyelim cümlelerine dönüyor.1 ay önce olduğunda da sonradan yine kendisi döndü beni üzdüğü içinde çok özür dileyip, .ok bunaldığını ve ilişkinin ona o dönemde çok ağır geldiğini sorumluluğunu kaldıramadığını o sebeple bu şekilde davrandığını söyledi. Benim yanımdayken yada benimleyken tüm dert tasalarından kurtulduğunu herşeyi unuttuğunu söylüyor. Ancak en son bugün yine aynı olayı yaşadık, zaten artık o dönemlere girdiğini anlayabiliyorum.
Bende biraz üsteledim aslında biraz olsunda beni düşünmesi gerektiğini vs söyledim. Ben böyle diyince de yine "sen daha iyilerine layıksın benden eş yada sevgili olmaz lütfen görüşmeyelim artık " dedi. Bu dönemde önemli bir karar vermek bende istemiyorum, karar verilmesi gereken mantıklı bir dönem değil. Çünkü normalde bu adam sürekli böyle değil. En azından bu konuda karantina sonrasıda yine hep böyle mi olacak yada olursa psikolojik anlamda bir destek almak isteyecek mi yapacak mı görmem lazım. Eğer tedavi konusunda birşeyler yapmazsa zaten bu şekilde ilerleyebilme şansımız olmayacak çünkü sürekli ayrıl barış bir ilişki olmaz.
Çevrenizde bu rahatsızlığa sahip birileri var mı? sevgilisi bu rahatsızlığa sahip yada kendisi bu rahatsızlığa sahip kişilerin yardımına ihtiyacım var.
Önceki mesajımda kendi yakınımdan bahsettiğim için devamını ona yönelik yazdım, örneğimi de kendi yakınım üzerinden verdim
Zaten tedavi olmaları da imkansızdır demedim, kendi hayatımdaki örneği verdim çünkü konu sahibi yakınında olan var mı diye sormuş
Genellemiyorum zaten doktor da değilim
Bu insanları tedaviye ikna etmek çok zordur
Akıllarında bir sorun olmadığı için, kabul etmezler
Peki genelleme yapmak istemediğimi belirttim zaten, iyi forumlar.Bu kısım genellemedir, örneğinizi de genel hale getirmeye yeter.
Peki genelleme yapmak istemediğimi belirttim zaten, iyi forumlar.
İsteyip istememek olayı değil, olayları yaşayan bilir en iyi, beni ağlatan birşey yazarken kelime hatası ve özene çok dikkat edemedim malesef.İstemeden yapmışsınız diyelim madem, bir dahakine daha özenli davranırsınız. Size de.
Yazdıklarınızı okuyunca hak verdim aslında biraz genellemiş gibi oldum haklısın. Muhtemelen karşıma çıkan örneğinden ötürü böyle bir yargıya vardım. Ama erkekler konusunda biraz öyle düşünüyorum bende, toplumsal olarak erkeklere yüklenen roller sebebiyle bu durumu bir acizlik vb. kötü bir şey olarak algılayarak kabullenmemeyi tercih edenleri daha fazla muhtemelen. Çevremde duyduğum yada kkda gördüğüm konularda bunu destekliyor baya.
Keşke hiç böyle olmasa da grip, nezle olduğumuzda endişe etmeden, utanmadan yada kendimizi güçsüzmüş gibi hissetmeden doktora gidebiliyorsak psikolojik rahatsızlıklarda da aynı şekilde olabilse. Bende bu yaşadıklarım sonrasında psikolojim darbe aldı ve psikoloğa gitmeye başladım.
Rahatsızlığı konusunda ben son ana kadar sürekli destek olan, yanında olmaya çalışan ve yaptığı bana göre mantıklı olmayan her hareketini bile bireysel düşünmeyip araştırıp öğrenmeye çalışan ona göre daha doğru yaklaşmaya çalışan birisiydim. Mesela beni nişanlanana dek 3 kere terketti kendini yetersiz gördüğü ve başarısızlık yaşayacağı korkusu aşırı baskın gelerek ve bunları bir şekilde tolere ettim ve yanında olduğumu her fırsatta gösterdim. Eğer o isterse tedavi konusunda da istediği şekilde destek olacağımı da hem söyledim hem hissettirdim. Ancak eski nişanlım geçmişteki evliliğinden güvensizlik yaşadığını söyleyerek normalde sadece kızılıp darılıp sonrasında affedilebilecek yada düşünülebilecek şeyleri bile aşırı derece büyütmeye, çooook büyük bir mesela haline getirmeye başladı. Yani bende bir insanım illaki hata yapabilirim ki benimde illaki hatam oldu ve o patlak verdi. Ama öyle büyüttü öyle büyüttü ki kendimi bir an onu aldatmış ve güvenini yerle bir etmişim gibi hissettim. Yani onun ruhsal durumu benim bile kafamı karıştırmaya başlamıştı kendi akıl sağlığım içinde tehdit unsuru olmaya başladı. Çünkü bunun sonrasında hala 3,5 ay kendimi ispat etme derdine düştüm. İstediği tüm şartları bile kabul ettim, yaptım bu süreçtede benimle görüştüğü zamanlarda duyguları baskın geldi ve hep düzelmesini zamana ihtiyacı olduğunu söyledi ama görüşmediğimiz anlarda fikirleri tamamiyle değişti ve bir gün duygularım değişti sana karşı dedi. O an artık boşa çabaladığımı farkettim o an gözüm açıldı ve tamamen bitti.Erkeklerin çoğunda olan maalesef, çocuktan "Erkekler ağlamaz" vb denilerek duygularını görmezden gelmeyi, yok saymayı ve susmayı öğrenmiş olmaları. İfade edilmedikçe, yok sayıldıkça duygularına da yabancılaşıyorlar, baştan budanıyorlar bu konularda. Biraz duygu gösterisinde bulunan erkek çocuğa "Nazik misin kız mısın sen" deniyor. Maalesef bizim toplumda erkeklik demek duygusuzluk, sertlik, sorun varsa konuşmak yerine susup bi sigara yakmak demek, çoğu böyle. Hal böyle olunca adam hastalık aşamasında zaten ekstra inkara giriyor. 1) Deli miyim ben? 2)Ne duygusu ne konuşacağım karı mıyım ben?
Benim gördüğüm örneklerde de burada olsun, gruplarda ve benzer psikoloji platformlarında, kadınların bu tarz hastalıklarla baş etmede daha iyi, konuşkan, bilgi toplayıcı oldukları. Erkeklerin ise büyük çoğunluğunun hala kendine kondurma aşamasında takılı kalıyor, yargılanma korkusunu daha ağır yaşıyor. Erkekliğe zeval gelmek gibi de görüyor.
Bakarsanız altı çok derin bu mevzuların.
Cahillik çok büyük bir faktör mesela.
Baya bi oluyor haber olmuştu, bi bipolar hastası, aileden birini mi, çocuğunu mu birini öldürüyordu. Koca koca yazmışlar "Bipolar" diye ve altındaki yorumlar fecaat. İşte akıl hastası, ruh hastası, bu hastalığı olanları kapatacaksın ne geziyor toplum içinde filan.. Oysa bilseler o dinledikleri şarkıcıların, bayıla bayıla izledikleri oyuncuların çoğu bipolar.
Kaç bipolar hastasının nasıl eserlerde imzaları var bir baksalar akılları şaşar.
Yurt dışındaki refahla, bilgiyle, imkanla bu hastaların nasıl normal(!) bir insandan farkı olmadan ve hatta daha stabil, kontrollü yaşadıklarını görseler, belki uyanırlar.
Eskiden daha beterdi, hadi birine bipolarım deyin "Delisin yani?" denirdi. Bu kadar damgalama, ötekileştirme, canavar, sorunlu, ruh hastası ilan etme ve cahillik arasında nasıl kolay kabul bekleniyor acaba ben de buna şaşıyorum. O haberdeki aile de alıp doktora götürmemiş ha kriz anında, ilaçsız iyiydi ellemedik biz hocaya da götürdüydük diye anlatıyorlar. Nasıl ilerlemiş hastalığı.. Cahillik, fakirlik ne ararsan var.
Dediğim gibi bu konular derin, uzun.
Sizin mevzunuzda siz kendinizi korımakla yükümlüsünüz, anası babası kardeşi değilsiniz. İlişkiyi ileri taşıma konusunda da gördükleriniz yeter olmadığı gibi bitirme sinyali taşıyor. Kendi tedavi olmayan, iyi ruh haline kavuşamayan, içgörü sahibi olamamış insan, yanındakileri de hasta etmeye başlar maalesef, hayırlısı böyleymiş deyip yolunuza bakacaksınız artık.
Rahatsızlığı konusunda ben son ana kadar sürekli destek olan, yanında olmaya çalışan ve yaptığı bana göre mantıklı olmayan her hareketini bile bireysel düşünmeyip araştırıp öğrenmeye çalışan ona göre daha doğru yaklaşmaya çalışan birisiydim. Mesela beni nişanlanana dek 3 kere terketti kendini yetersiz gördüğü ve başarısızlık yaşayacağı korkusu aşırı baskın gelerek ve bunları bir şekilde tolere ettim ve yanında olduğumu her fırsatta gösterdim. Eğer o isterse tedavi konusunda da istediği şekilde destek olacağımı da hem söyledim hem hissettirdim. Ancak eski nişanlım geçmişteki evliliğinden güvensizlik yaşadığını söyleyerek normalde sadece kızılıp darılıp sonrasında affedilebilecek yada düşünülebilecek şeyleri bile aşırı derece büyütmeye, çooook büyük bir mesela haline getirmeye başladı. Yani bende bir insanım illaki hata yapabilirim ki benimde illaki hatam oldu ve o patlak verdi. Ama öyle büyüttü öyle büyüttü ki kendimi bir an onu aldatmış ve güvenini yerle bir etmişim gibi hissettim. Yani onun ruhsal durumu benim bile kafamı karıştırmaya başlamıştı kendi akıl sağlığım içinde tehdit unsuru olmaya başladı. Çünkü bunun sonrasında hala 3,5 ay kendimi ispat etme derdine düştüm. İstediği tüm şartları bile kabul ettim, yaptım bu süreçtede benimle görüştüğü zamanlarda duyguları baskın geldi ve hep düzelmesini zamana ihtiyacı olduğunu söyledi ama görüşmediğimiz anlarda fikirleri tamamiyle değişti ve bir gün duygularım değişti sana karşı dedi. O an artık boşa çabaladığımı farkettim o an gözüm açıldı ve tamamen bitti.
Ama sonunda olan bana oldu, psikolojim alt üst oldu. Toparlanamıyorum halen.
Eşim bipolar bozukluk hastası, benzer sorunlar yaşadık sonrasında bazen araya zaman girmesine izin verip toparlanmanı bekledim bazen konuşup yanında olduğunu hissettim bir şekilde çözüldü. Her şeyden önce onun da bir insan olduğunu ve bahanelerinin ardına sığınmayı tercih edebileceğini aynı zamanda sizin de enerjisi tükenebilen, yıpranaviken bir insan olduğunuzu unutmamanız gerek. İstemiyorum derken bunu atak döneminde yaşadığı ruh haliyle de söyleyebilir gerçekten istemediği için de. Bunu değerlendirmesi zor belki ama dikkatle incelemeli ve dinlemelisiniz. Bu süreçte kendi ruh sağlığınıza da dikkat etmelisiniz gerçekten yıpratıcı olduğu dönemler olabiliyor. Bizim ilişkimizi düşündüğümde ben genelde sakin kalan idare eden tarafım. Bunu hayat boyu yapavileceğime inandığım için evlendim, zaman ne gösterir bilemem. Siz ne düşünüyorsunuz? Hayat onun için kolay değil, sizin desteğinizle kolaylaşabileceği noktalar olacaktır elbette ama siz bunu göze alabiliyor musunuz? İyice değerlendirip yolunuzu ona göre çizmelisiniz.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?