Açılın, yıllar sonra konu sahibi geri döndü :) Üyeliğim iptal olmuş o yüzden ismimi aynı şekilde alamadım. Geriye dönüp tek tek okudum her yazıyı. Öncelikle teşekkürler ilginize. Hala burayı takip eden varsa bizdeki gelişmeleri özetliyorum. Bu yazıyo yazdıktan sonra hatırladığım kadarıyla her gün girip bakmak beni moral olarak düşürmüştü. (Ayrıl diyenler, bencil sensin diyenler, vs) Kimseye neden öyle yazdın demiyorum, herkes istediği yorumu yapmakta özgür. Ben de konudan biraz uzaklaşmak istemiştim. Öncelikle terapiye başlamadık, bence bu yine hataydı. Konu ara ara gündeme gelip uzunca süreler rafa kalktı. Bu arada o güzel işlerimizi bırakıp eşimle yurt dışına taşındık. Burada daha güzel işlerimiz oldu, evimizi de aldık. Çocuk mevzusu bu sürede hiiiç açılmadı çünkü ben işin peşini bıraktım. Her ay hormonların da etkisiyle 1-2 ağlama krizi yaşadım ama belli etmemeye çalıştım. Bir yandan içim kan ağlarken eşimi bırakamayacağıma karar verdim. Taaa ki bu yaz tatilde harika vakit geçirirken alakasız bir kavga esnasında eşimin konuyu çocuk meselesine getirmesine kadar! Benim hep bu konuda kendisini iğnelediğimi vs söyledi ben de öyle bir şey yok dedim ama belki de istemeden yapıyordum, gerçekten bilmiyorum. Neyse ben de en son ne düşüncede oldugunu sordum, sanki olumlu sinyal alıyor gibi hissettiğimi söyledim. O da hiç öyle bir durum olmadığını, düşüncelerinin aynı olduğunu söyledi. Ben de o zaman ben de artık kendisine olan sevgimin bitmesi için her gün dua edeceğimi, bu duruma kendimi alıştırınca da kendi yoluma bakacağımı söyledim. Baya kavga gürültü, aradan 1 ay geçti ben hala ruh gibi dolaşıyordum tabi her an aklımda bu düşünce var. Sonra bir gün kendisi yine damdan düşer gibi gelip, benim farklı şekilde mutlu olamayacağımı anladığını, eğer bu kadar istiyorsam deneyebileceğimizi söyledi. Ayrıca şu andan daha mutlu olmayacağımızı düşündüğünü de ekledi. Ben şaşkınlıktan sevinemedim bile, sadece beni çok mutlu ettiğini söyledim. Ama önce vitamine başlamam lazım zaten 3 ay yapamayız dedim. Folik asite başladım bu arada mevzuyu da pek açmadım. Dün kendisine ilacımın bittiğini söyledim. Hala kendisinin aynı düşüncede olduğunu, şu andan daha mutlu olamayacağımızı, kendisini maddi-manevi hazır hissetmediğini, ama ben istiyorsam deneyebileceğimizi söyledi. Bu yanıtın nahoşluğu dünden beri beni düşündürüyor, bugun tüm gün ağlamamak için zor tuttum kendimi. Ama artık gurur yapıp kavga etmeyeceğim, denemelere başladıktan sonra hemen de olmayacağını düşünüyorum zaten. Bu durumda olöayacak korkusundan kendisinin tavrı da değişir gibi geliyor. Kafamda da hala kendisinin gelecekte tavrı ne olur diye binbir düşünce var. O yüzden buraya gelip konuya bakmak istedim, yazılanları görünce de son durumu aktarmak istedim. Sevgiler