aslında yargısız infazınızın karşısında cevap vermemeyi uygun bulmuştum ama yarama dokunan bi eleştiri olduğu için bişeyler yazma konusunda mecbur hissettim kendimi.
plansız bir gebelik yaşadım, eşimin çok istediği ama benim hazır olmadığım için sürekli ertelediğim bir hamilelikti.gebe olduğumu öğrendikten sonra bunalıma girdim ardından ağır depresyon yaşadım.üzerine maddi ve manevi bir sürü sorun çıkınca müthiş zor bir hamilelik atlattım.bu süreçte hamile olduğum için sadece psikolog yardımıyla nefes alabildim.ardından lohusa depresyonum devam etti bu seferde emzirdiğim için ilaç kullanamadım ve tedaviye cevap veremedim.terslik bu ya bebeğim 15. gününden itibaren kolik oldu ve günün en az 20 saatini halen ağlayarak geçiriyor.üstelik sebepsiz, altı kuru karnı tok ama sürekli ağlıyor.ne gece sakinleşiyor ne gündüz, ne dışarıda ferahlıyor ne arabada.hiç bir şekilde mutlu görmedim sürekli ağlıyor.kendinizi sürekli aglayan bir bebekle bi evin içinde yalnız düşünebilirseniz belki durumumu biraz anlayabilirsiniz.şuan depresyonu atlattım fakat bebeğimi kucağımda sürekli taşımaktan kollarımdaki tüm damarlar çıktı her biri şişti ve mosmor.gözlerimin altıda öyle, stresten suratımı sivilceler bastı, sürekli yorgun, stresli ve uykusuzum.ve bu durum daha ne kadar böyle devam edecek hiç bi fikrim yok.tecrübesizliğinde verdiği düşünceyle sürekli bebeğime yetemediğimi düşünüyorum.birilerinin kollarımdan alıp 10 dk. pışpışlaması bile rahatlatıyor beni.yoksa ayaklarımı uzatıp saatlerce tv izlemekten, internete takılmaktan, gezmekten tozmaktan bahsetmiyorum bile ki bi hayal tüm bunlar.hep söylüyorum yorum yaparken biraz dikkatli olun diye, sabahtan beri ağlamaktan sesi kısılan bebeğim son 8 dakikadır uyumuş durumda.maksimum 5 dakika sonra uyanıp biyerleri kopuyormuş gibi ağlayacak ve ben bu kıymetli bir kaç dakikamı size cevap yazarak geçiriyorum, yorumunuz o kadar yarama dokundu.