Kesinlikle bizim de yaptığımız şeyler aynı, evlenmeden önce de tek yaşıyordum kimseyi de istemiyordum yanımda. Bazen mecburiyetten sık görüştüğüm arkadaşlarım oldu sonra baktım ki kullanılıyorum maddi açıdan vs, mesafe koydum insanlara.
Sekiz yıllık evliyim.yedi yasında ve bir yasında iki kızım var.kimseyi kafam kaldırmıyo.hele cat kapı komsuluktan hiç haz etmiyorumMerhaba benimle aynı durumla olan kişiler vardır belki diye açmak istedim bu konuyu
Ben çalışan bir bayanım evliyim ve cocuğumuz var. ailem bana 2 bucuk saatlik mesafede bu yüzden çok görüşemiyoruz. eşimin ailesi ile aynı şehirdeyiz kayınvalidem cocuğa bakıyor..
Ama onlarda zaten yaşlı başlı insanlar bir tek onlarla görüşüyoruz zaten
bir görümcem var çok sosyal ve çevresi olan bir insandır kendisi ama bana karşı mesafeli.. bir takım sıkıntılar yaşadık çok önceden, bende o yüzden mesafeli davranıyorum onun da 2 cocugu var oysa isterdim görüşelim birlikte birşeyler yapalım, kuzenler bir arada oynasın vs ama olmuyor. yavrum kuzenlerini cok seviyor ama görümcem uzak duruyor ..
Apartmanda herkes birbirine selam vermekten aciz.. komşuluk denen hiç birşey yok ne yazık ki
iş yerinde 3 kişi çalışıyoruz iş yerimde çok sıkıcı muhabbetler merhaba nasılsından öteye geçmiyor..
eşimin evli iş arkadaşları vardı onlarla tanışmak için çaba sarffettik ama onlarda arada sırada çok nadir görüşüyorlar bizimle, sanırım herkesin kendi ailesi kendine yetiyor
neyse dün eşim ben ve cocugumuz ile pikniğe gitttik.. yedik içtik ama ben artık o kadar bunalıyorum ki
etrafıma şöyle bir baktım herkes pikniğe kalabalık gelmiş coluk cocuk ailecek gelenler..ne kadar güzel.. sohbetler muhabbetler ,
oysa ne çok isterdim bende öyle olmasını..
neyse ordan balık tutmaya gidelim dedi eşim gittik.. yine orda herkes ailecek kalabalık ortamlar.. o kadar imreniyorum ki biz ise yapayalnız takılıyoruz.. artık keyif vermiyor, insan bir süre sonra birilerine ihtiyaç duyuyor,
bazen aksamları çay bahcesine gideriz .. bir gidiyorum herkes ailecek gelmiş çay içiyor çekirdek çitliyor mısırını yiyor vs.. biz yine tek hep tek..
oturdugum mahallede bir park var iş cıkısı orda oluyoruz 7 e kadar ordada bir kaç cocuklu kadınla tanıştım sohbet ettim ama ondan öteye geçmiyor..
iş ev, iş ev cok sıkıldım.. belki cogunuz diyecek daha ne istiyorsun eşin cocugun sana yeter işte vs..
ama öyle olmuyor insan birilerine ihtiyaç duyuyor, sohbet muhabbet edeceği gırgır şamata ypaacağı bir akşam bir yerlere gideceği, birlikte aktivite yapacağı
iyice bunaldım..hiç çevre edinemiyoruz istiyorum ama olmuyor herkes kendi halinde.. iyice köreldim sanki
biraz dertleşmek için açtım bu konuyu birileri ile konuşmaya gerçekten ihtiyacım var..
kurslara gitmeye de vaktim yok.. hiç birşey bana keyif vermiyor artık eşimle muhabbet etmekten bile sıkılıyorum cogu zaman
Kaç yıldır evlisiniz? Çocuk kaç yaşında?
mutluluğu şartlara bağlarsanız hicbir yerde hiç kimseyle mutlu olamazsınızMerhaba benimle aynı durumla olan kişiler vardır belki diye açmak istedim bu konuyu
Ben çalışan bir bayanım evliyim ve cocuğumuz var. ailem bana 2 bucuk saatlik mesafede bu yüzden çok görüşemiyoruz. eşimin ailesi ile aynı şehirdeyiz kayınvalidem cocuğa bakıyor..
Ama onlarda zaten yaşlı başlı insanlar bir tek onlarla görüşüyoruz zaten
bir görümcem var çok sosyal ve çevresi olan bir insandır kendisi ama bana karşı mesafeli.. bir takım sıkıntılar yaşadık çok önceden, bende o yüzden mesafeli davranıyorum onun da 2 cocugu var oysa isterdim görüşelim birlikte birşeyler yapalım, kuzenler bir arada oynasın vs ama olmuyor. yavrum kuzenlerini cok seviyor ama görümcem uzak duruyor ..
Apartmanda herkes birbirine selam vermekten aciz.. komşuluk denen hiç birşey yok ne yazık ki
iş yerinde 3 kişi çalışıyoruz iş yerimde çok sıkıcı muhabbetler merhaba nasılsından öteye geçmiyor..
eşimin evli iş arkadaşları vardı onlarla tanışmak için çaba sarffettik ama onlarda arada sırada çok nadir görüşüyorlar bizimle, sanırım herkesin kendi ailesi kendine yetiyor
neyse dün eşim ben ve cocugumuz ile pikniğe gitttik.. yedik içtik ama ben artık o kadar bunalıyorum ki
etrafıma şöyle bir baktım herkes pikniğe kalabalık gelmiş coluk cocuk ailecek gelenler..ne kadar güzel.. sohbetler muhabbetler ,
oysa ne çok isterdim bende öyle olmasını..
neyse ordan balık tutmaya gidelim dedi eşim gittik.. yine orda herkes ailecek kalabalık ortamlar.. o kadar imreniyorum ki biz ise yapayalnız takılıyoruz.. artık keyif vermiyor, insan bir süre sonra birilerine ihtiyaç duyuyor,
bazen aksamları çay bahcesine gideriz .. bir gidiyorum herkes ailecek gelmiş çay içiyor çekirdek çitliyor mısırını yiyor vs.. biz yine tek hep tek..
oturdugum mahallede bir park var iş cıkısı orda oluyoruz 7 e kadar ordada bir kaç cocuklu kadınla tanıştım sohbet ettim ama ondan öteye geçmiyor..
iş ev, iş ev cok sıkıldım.. belki cogunuz diyecek daha ne istiyorsun eşin cocugun sana yeter işte vs..
ama öyle olmuyor insan birilerine ihtiyaç duyuyor, sohbet muhabbet edeceği gırgır şamata ypaacağı bir akşam bir yerlere gideceği, birlikte aktivite yapacağı
iyice bunaldım..hiç çevre edinemiyoruz istiyorum ama olmuyor herkes kendi halinde.. iyice köreldim sanki
biraz dertleşmek için açtım bu konuyu birileri ile konuşmaya gerçekten ihtiyacım var..
kurslara gitmeye de vaktim yok.. hiç birşey bana keyif vermiyor artık eşimle muhabbet etmekten bile sıkılıyorum cogu zaman
Yani beterin beteri var 
Eşin,evladın ve işin varmış bak ne güzel ben evde yapayalnızım akşama kadar ama eş ailesi ile samimi olma çabalarıma rağmen hep benden adım bekliyorlar yoruldum artık..
Bende kendimi tutuyorum artık mesafeli olmaya çalışıyorum 
Bu benim, evet ve ayni benim cocugum, ayni cevrem :) Hepimiz ayniyiz.
NeMerhaba benimle aynı durumla olan kişiler vardır belki diye açmak istedim bu konuyu
Ben çalışan bir bayanım evliyim ve cocuğumuz var. ailem bana 2 bucuk saatlik mesafede bu yüzden çok görüşemiyoruz. eşimin ailesi ile aynı şehirdeyiz kayınvalidem cocuğa bakıyor..
Ama onlarda zaten yaşlı başlı insanlar bir tek onlarla görüşüyoruz zaten
bir görümcem var çok sosyal ve çevresi olan bir insandır kendisi ama bana karşı mesafeli.. bir takım sıkıntılar yaşadık çok önceden, bende o yüzden mesafeli davranıyorum onun da 2 cocugu var oysa isterdim görüşelim birlikte birşeyler yapalım, kuzenler bir arada oynasın vs ama olmuyor. yavrum kuzenlerini cok seviyor ama görümcem uzak duruyor ..
Apartmanda herkes birbirine selam vermekten aciz.. komşuluk denen hiç birşey yok ne yazık ki
iş yerinde 3 kişi çalışıyoruz iş yerimde çok sıkıcı muhabbetler merhaba nasılsından öteye geçmiyor..
eşimin evli iş arkadaşları vardı onlarla tanışmak için çaba sarffettik ama onlarda arada sırada çok nadir görüşüyorlar bizimle, sanırım herkesin kendi ailesi kendine yetiyor
neyse dün eşim ben ve cocugumuz ile pikniğe gitttik.. yedik içtik ama ben artık o kadar bunalıyorum ki
etrafıma şöyle bir baktım herkes pikniğe kalabalık gelmiş coluk cocuk ailecek gelenler..ne kadar güzel.. sohbetler muhabbetler ,
oysa ne çok isterdim bende öyle olmasını..
neyse ordan balık tutmaya gidelim dedi eşim gittik.. yine orda herkes ailecek kalabalık ortamlar.. o kadar imreniyorum ki biz ise yapayalnız takılıyoruz.. artık keyif vermiyor, insan bir süre sonra birilerine ihtiyaç duyuyor,
bazen aksamları çay bahcesine gideriz .. bir gidiyorum herkes ailecek gelmiş çay içiyor çekirdek çitliyor mısırını yiyor vs.. biz yine tek hep tek..
oturdugum mahallede bir park var iş cıkısı orda oluyoruz 7 e kadar ordada bir kaç cocuklu kadınla tanıştım sohbet ettim ama ondan öteye geçmiyor..
iş ev, iş ev cok sıkıldım.. belki cogunuz diyecek daha ne istiyorsun eşin cocugun sana yeter işte vs..
ama öyle olmuyor insan birilerine ihtiyaç duyuyor, sohbet muhabbet edeceği gırgır şamata ypaacağı bir akşam bir yerlere gideceği, birlikte aktivite yapacağı
iyice bunaldım..hiç çevre edinemiyoruz istiyorum ama olmuyor herkes kendi halinde.. iyice köreldim sanki
biraz dertleşmek için açtım bu konuyu birileri ile konuşmaya gerçekten ihtiyacım var..
kurslara gitmeye de vaktim yok.. hiç birşey bana keyif vermiyor artık eşimle muhabbet etmekten bile sıkılıyorum cogu zaman
Bence de yetmez canım,seni anlıyorum.Eşin yeri ayrı,arkadaşın yeri ayrı.Hiçbiri diğerinin .yerini dolduramaz.Eltimle konuşup güldüğüm konular,eşimle kardeşimle,heps farklı ve güzel.İnsan hep bireyselliğe teşvik ediliyor,sen sana yetersin,komşu da kim ki vs.Ama çok geçmeden anlaşılıyor ki"İnsana insan gerek"bilmiyorum belkide ama ben insanlara öyle soguk yaklaşan biri değilimdir hep güler yüzlüyüm sıcak kanlıyım konuşkanım
bilemedim insanlar mı bir tuaf biz mi
mutlu olmak için eşim ve bebeğim bana yeter diye ama neden yetmiyor
neden keyif almıyorum hayattan bilemiyorum cok sıkıldım bunaldm
