- 13 Mart 2015
- 400
- 160
- 53
- 40
Yaşadıklarımız beni yıprattı,32 yaşındayım saçım beyaz kaynıyor,Doğum yaptığımın haftası bizimle yaşayan kayınpederimin pankreas kanseri olduğunu öğrendik.Loğusalık vs yok nerdeee.Sezeryanlıyım doğum yaptım ağrım var ama babamız sonuçta.Bakmak boynumuzun borcu.Sütüm iki haftada kesildi,kayın pederim ölecek diye gelen giden eksik olmadı, sağolsunlar hasta ziyareti kısa olur evdede loğusa var demediler gece 1 e kadar misafir bitmedi 4 ay.Mekanı cennet olsun. Arkasından benden bir yaş büyük kardeşim kaza geçirip öldü.Yine 3 sene geçmeden canımdan çok sevdiğim hem babalık hemde annelik yapan babamı 57 yaşındayken kapl krizinden kaybettim.Ve beni bunlar çok yıprattı.Oğlum hiperaktif bir çocuktu doktor doktor gezdim,3 yaşındayken okul öncesi yuvaya verdim,oradan istemediler yol verdiler,4 yaşındayken yine ,doktora git heyete gir vs inanın tektim bunlarda.Doktor özel kreşe gitmesi lazım devletin yuvalarının mevcutu çok dedi.Mecbur işe girdim 850 alıyorum 800 kreşe veriyordum,9 ay çalıştım, Bel boyun fıtığı, fibromiyalji hastalıklarına yakalandım, Şimdi ilkokul ikinci sınıfa gidiyor,düzeldik şükür bu sene.Ama her yerden dışlandık oglumla oturup ağlardım ,onun durumuna üzülürdüm kimse onu istemiyor diye.Yani diyeceğim yıprandım ,Eşim bana diyor yeni evliyken bakımlıydın oje sürerdin yok şöyle giyinirdin ,yok etek topuklu giyinirdin,Yaaa ben 7 sene oğlumun arkasında koştum nereye etek topuklu giyeceksin.Kendi akrabaları arkadaşları herkes eşime diyorki ,helal olsun bu çocuk onun sayesinde düzeldi çok yoruldu bu kız diyorlar,tabi diyor geçiyor, taktir yok.Eşimi çok seviyorum ama beni kırıyor.