Ahh ah çok iyi anlıyorum seni. Bana da beraber yaşamayı teklif etmişlerdi ama kabul etmedim etmem de. Tek doğru yaptığım şey de buydu heralde. Ama ayrı yaşayınca da tepemden inmediler zatenAllah sana sabır versin yuvana huzur versin. Ne heveslerle kuruyoruz yuvamızı inşallah güzel olur herşey
Yeni üye oldum ve şans eseri durumunuzu okudum aradan el ette 7 yıl geçmiş merak ettim eşiniz ile durumunuzu sanırım çocuğunuz şuan yedi yaşında? İyi günler umarım mutlusunuzdur.Selamlar 8 buçuk aylık evliyim. Çok sıkıntılar yaşadım. Çoğu hatta hepsi eşimin ailesinin oğullarının artık evli olduğunu bir yuvası olduğunu kabullenememelerinden kaynaklanan sıkıntılardı. Daha da kötüsü eşim de bir yuvası olduğunun farkında değil beni ailesi olarak görmüyor. Bıraksam annesinin kucağından hiç çıkmayacak haftada kaç gün oraya gitmek istiyor o kadar sıkıldım ki resmen oranın dışında hayatımız kalmadı ne arkadaşlarımı ne de akrabalarımı ziyarete gidemiyorum bir gün gitmesek ertesi gün ordayız. Evinin ihtiyacı eksiğini hiç düşünmez onların eksiğini hemen karşılar. evimizi evi olarak bile görmüyor. Hatta kabul etsem ailesiyle aynı evde yaşayacaktık ama ben kabul etmedim sen istersen git ama ben bile bile ömür boyu mutsuz olmayı seçmem dedim. Bu sebeplerden defalarca kavga ettik bir gün iyi olsak ertesi gün kavgalıyız. 7 aylık hamileyim ağlamadığım bir gün bile yok ve eşimin umrunda bile değil. Daha ilk zamanlarımızdan beri kırıp döktü beni. Kalbim paramparça resmen harabeye döndü. Uzun zamandır içimden gelerek gülmeyi unuttum. Bağırıp çağırmaları hakaretleri defol git demesi hep aklımda. Unutmaya çalışıyorum olmuyor. İçimde hep burukluk var. Hamilelikten dolayı bazen sıkıntılar yaşıyorum bir kere bile iyi misin ne oldu nasıl oldun diye sormuyor. Hiç bir işe de yardım etmiyor. Lafa gelince seviyorum seviyorum. Ama artık inanmıyorum. Ailesinden başka kimseyi umursamıyor. Onları düşünmesin demiyorum tabi ki ama azıcık da beni ve bebeğimizi düşünmesini istemek suç muO kadar kırgınım ki. Çok severek evlenmiştik beni sevdiğine mutlu olacağımıza çok inandırmıştı beni. Şimdi hiç gözünü kırpmadan kırıp döküyor beni. Üzüntüden stresten kaç defa baygınlık geçirdim hamile halimle hasta yatarken bile kavga etti benimle. Oysa ki tek istediğim beni o halde görünce sevgiyle bakıp elimi tutmasıydı. O kadar yalnız ve yorgun hissediyorum ki ve o kadar kırgınım ki Yavaş yavaş kendinden soğutuyor beni gözlerine bakmaya kıyamazdım şimdi kızgınlıkla bakıyorum gözlerine. Ne kadar mutluyduk ne hale getirdi bizi. İçim o kadar yanıyor ki anlatamam. Sıktıysam kusura bakmayın arkadaşlar o o kadar doluyum ki paylaşmak istedim. Ne yapmalıyım sizce?
Kendi haline birakin ses etmeyin zamanla oraya gitme istegi azalacakSelamlar 8 buçuk aylık evliyim. Çok sıkıntılar yaşadım. Çoğu hatta hepsi eşimin ailesinin oğullarının artık evli olduğunu bir yuvası olduğunu kabullenememelerinden kaynaklanan sıkıntılardı. Daha da kötüsü eşim de bir yuvası olduğunun farkında değil beni ailesi olarak görmüyor. Bıraksam annesinin kucağından hiç çıkmayacak haftada kaç gün oraya gitmek istiyor o kadar sıkıldım ki resmen oranın dışında hayatımız kalmadı ne arkadaşlarımı ne de akrabalarımı ziyarete gidemiyorum bir gün gitmesek ertesi gün ordayız. Evinin ihtiyacı eksiğini hiç düşünmez onların eksiğini hemen karşılar. evimizi evi olarak bile görmüyor. Hatta kabul etsem ailesiyle aynı evde yaşayacaktık ama ben kabul etmedim sen istersen git ama ben bile bile ömür boyu mutsuz olmayı seçmem dedim. Bu sebeplerden defalarca kavga ettik bir gün iyi olsak ertesi gün kavgalıyız. 7 aylık hamileyim ağlamadığım bir gün bile yok ve eşimin umrunda bile değil. Daha ilk zamanlarımızdan beri kırıp döktü beni. Kalbim paramparça resmen harabeye döndü. Uzun zamandır içimden gelerek gülmeyi unuttum. Bağırıp çağırmaları hakaretleri defol git demesi hep aklımda. Unutmaya çalışıyorum olmuyor. İçimde hep burukluk var. Hamilelikten dolayı bazen sıkıntılar yaşıyorum bir kere bile iyi misin ne oldu nasıl oldun diye sormuyor. Hiç bir işe de yardım etmiyor. Lafa gelince seviyorum seviyorum. Ama artık inanmıyorum. Ailesinden başka kimseyi umursamıyor. Onları düşünmesin demiyorum tabi ki ama azıcık da beni ve bebeğimizi düşünmesini istemek suç muO kadar kırgınım ki. Çok severek evlenmiştik beni sevdiğine mutlu olacağımıza çok inandırmıştı beni. Şimdi hiç gözünü kırpmadan kırıp döküyor beni. Üzüntüden stresten kaç defa baygınlık geçirdim hamile halimle hasta yatarken bile kavga etti benimle. Oysa ki tek istediğim beni o halde görünce sevgiyle bakıp elimi tutmasıydı. O kadar yalnız ve yorgun hissediyorum ki ve o kadar kırgınım ki Yavaş yavaş kendinden soğutuyor beni gözlerine bakmaya kıyamazdım şimdi kızgınlıkla bakıyorum gözlerine. Ne kadar mutluyduk ne hale getirdi bizi. İçim o kadar yanıyor ki anlatamam. Sıktıysam kusura bakmayın arkadaşlar o o kadar doluyum ki paylaşmak istedim. Ne yapmalıyım sizce?
yeni paylasılmıs sandım sonradan farkettim tarihleri nasıl düzeldimi acabaSelamlar 8 buçuk aylık evliyim. Çok sıkıntılar yaşadım. Çoğu hatta hepsi eşimin ailesinin oğullarının artık evli olduğunu bir yuvası olduğunu kabullenememelerinden kaynaklanan sıkıntılardı. Daha da kötüsü eşim de bir yuvası olduğunun farkında değil beni ailesi olarak görmüyor. Bıraksam annesinin kucağından hiç çıkmayacak haftada kaç gün oraya gitmek istiyor o kadar sıkıldım ki resmen oranın dışında hayatımız kalmadı ne arkadaşlarımı ne de akrabalarımı ziyarete gidemiyorum bir gün gitmesek ertesi gün ordayız. Evinin ihtiyacı eksiğini hiç düşünmez onların eksiğini hemen karşılar. evimizi evi olarak bile görmüyor. Hatta kabul etsem ailesiyle aynı evde yaşayacaktık ama ben kabul etmedim sen istersen git ama ben bile bile ömür boyu mutsuz olmayı seçmem dedim. Bu sebeplerden defalarca kavga ettik bir gün iyi olsak ertesi gün kavgalıyız. 7 aylık hamileyim ağlamadığım bir gün bile yok ve eşimin umrunda bile değil. Daha ilk zamanlarımızdan beri kırıp döktü beni. Kalbim paramparça resmen harabeye döndü. Uzun zamandır içimden gelerek gülmeyi unuttum. Bağırıp çağırmaları hakaretleri defol git demesi hep aklımda. Unutmaya çalışıyorum olmuyor. İçimde hep burukluk var. Hamilelikten dolayı bazen sıkıntılar yaşıyorum bir kere bile iyi misin ne oldu nasıl oldun diye sormuyor. Hiç bir işe de yardım etmiyor. Lafa gelince seviyorum seviyorum. Ama artık inanmıyorum. Ailesinden başka kimseyi umursamıyor. Onları düşünmesin demiyorum tabi ki ama azıcık da beni ve bebeğimizi düşünmesini istemek suç muO kadar kırgınım ki. Çok severek evlenmiştik beni sevdiğine mutlu olacağımıza çok inandırmıştı beni. Şimdi hiç gözünü kırpmadan kırıp döküyor beni. Üzüntüden stresten kaç defa baygınlık geçirdim hamile halimle hasta yatarken bile kavga etti benimle. Oysa ki tek istediğim beni o halde görünce sevgiyle bakıp elimi tutmasıydı. O kadar yalnız ve yorgun hissediyorum ki ve o kadar kırgınım ki Yavaş yavaş kendinden soğutuyor beni gözlerine bakmaya kıyamazdım şimdi kızgınlıkla bakıyorum gözlerine. Ne kadar mutluyduk ne hale getirdi bizi. İçim o kadar yanıyor ki anlatamam. Sıktıysam kusura bakmayın arkadaşlar o o kadar doluyum ki paylaşmak istedim. Ne yapmalıyım sizce?
o kadar iyi anlıyorum ki. ona kaybetme korkusu yaşatman lazım ailen destekse git benceSelamlar 8 buçuk aylık evliyim. Çok sıkıntılar yaşadım. Çoğu hatta hepsi eşimin ailesinin oğullarının artık evli olduğunu bir yuvası olduğunu kabullenememelerinden kaynaklanan sıkıntılardı. Daha da kötüsü eşim de bir yuvası olduğunun farkında değil beni ailesi olarak görmüyor. Bıraksam annesinin kucağından hiç çıkmayacak haftada kaç gün oraya gitmek istiyor o kadar sıkıldım ki resmen oranın dışında hayatımız kalmadı ne arkadaşlarımı ne de akrabalarımı ziyarete gidemiyorum bir gün gitmesek ertesi gün ordayız. Evinin ihtiyacı eksiğini hiç düşünmez onların eksiğini hemen karşılar. evimizi evi olarak bile görmüyor. Hatta kabul etsem ailesiyle aynı evde yaşayacaktık ama ben kabul etmedim sen istersen git ama ben bile bile ömür boyu mutsuz olmayı seçmem dedim. Bu sebeplerden defalarca kavga ettik bir gün iyi olsak ertesi gün kavgalıyız. 7 aylık hamileyim ağlamadığım bir gün bile yok ve eşimin umrunda bile değil. Daha ilk zamanlarımızdan beri kırıp döktü beni. Kalbim paramparça resmen harabeye döndü. Uzun zamandır içimden gelerek gülmeyi unuttum. Bağırıp çağırmaları hakaretleri defol git demesi hep aklımda. Unutmaya çalışıyorum olmuyor. İçimde hep burukluk var. Hamilelikten dolayı bazen sıkıntılar yaşıyorum bir kere bile iyi misin ne oldu nasıl oldun diye sormuyor. Hiç bir işe de yardım etmiyor. Lafa gelince seviyorum seviyorum. Ama artık inanmıyorum. Ailesinden başka kimseyi umursamıyor. Onları düşünmesin demiyorum tabi ki ama azıcık da beni ve bebeğimizi düşünmesini istemek suç muO kadar kırgınım ki. Çok severek evlenmiştik beni sevdiğine mutlu olacağımıza çok inandırmıştı beni. Şimdi hiç gözünü kırpmadan kırıp döküyor beni. Üzüntüden stresten kaç defa baygınlık geçirdim hamile halimle hasta yatarken bile kavga etti benimle. Oysa ki tek istediğim beni o halde görünce sevgiyle bakıp elimi tutmasıydı. O kadar yalnız ve yorgun hissediyorum ki ve o kadar kırgınım ki Yavaş yavaş kendinden soğutuyor beni gözlerine bakmaya kıyamazdım şimdi kızgınlıkla bakıyorum gözlerine. Ne kadar mutluyduk ne hale getirdi bizi. İçim o kadar yanıyor ki anlatamam. Sıktıysam kusura bakmayın arkadaşlar o o kadar doluyum ki paylaşmak istedim. Ne yapmalıyım sizce?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?