Selamlar 8 buçuk aylık evliyim. Çok sıkıntılar yaşadım. Çoğu hatta hepsi eşimin ailesinin oğullarının artık evli olduğunu bir yuvası olduğunu kabullenememelerinden kaynaklanan sıkıntılardı. Daha da kötüsü eşim de bir yuvası olduğunun farkında değil beni ailesi olarak görmüyor. Bıraksam annesinin kucağından hiç çıkmayacak haftada kaç gün oraya gitmek istiyor o kadar sıkıldım ki resmen oranın dışında hayatımız kalmadı ne arkadaşlarımı ne de akrabalarımı ziyarete gidemiyorum bir gün gitmesek ertesi gün ordayız. Evinin ihtiyacı eksiğini hiç düşünmez onların eksiğini hemen karşılar. evimizi evi olarak bile görmüyor. Hatta kabul etsem ailesiyle aynı evde yaşayacaktık ama ben kabul etmedim sen istersen git ama ben bile bile ömür boyu mutsuz olmayı seçmem dedim. Bu sebeplerden defalarca kavga ettik bir gün iyi olsak ertesi gün kavgalıyız. 7 aylık hamileyim ağlamadığım bir gün bile yok ve eşimin umrunda bile değil. Daha ilk zamanlarımızdan beri kırıp döktü beni. Kalbim paramparça resmen harabeye döndü. Uzun zamandır içimden gelerek gülmeyi unuttum. Bağırıp çağırmaları hakaretleri defol git demesi hep aklımda. Unutmaya çalışıyorum olmuyor. İçimde hep burukluk var. Hamilelikten dolayı bazen sıkıntılar yaşıyorum bir kere bile iyi misin ne oldu nasıl oldun diye sormuyor. Hiç bir işe de yardım etmiyor. Lafa gelince seviyorum seviyorum. Ama artık inanmıyorum. Ailesinden başka kimseyi umursamıyor. Onları düşünmesin demiyorum tabi ki ama azıcık da beni ve bebeğimizi düşünmesini istemek suç mu