hayattaki en büyük korkum cocugumun babannesine veya dedesine veya anneannesine vs kim olursa naz gecirmesi, oraya gitmek istemesi vs vs.
siz de çocuk sahibi oldunuz biliyorsunuz. evlat öyle vereyim çocuğu gönülleri olsun, bu hareketler benim yetiştirme tarzıma uygun feğil ama babannesi olsun denebilecek deneme tahtası değil.
kimse bebeğini birilerini memnun etmek için doğurmadı.
yardımcı olan, destek olan büyükleri tenzih ediyorum. ama daha yeni doğum yapan kadına bakım yapılır, o kadın da bebeğine bakar. “ver bebeği bana sen git yemek yap, bulaşık yıka” vs denmez.
sırf bu yüzden ben uzun süre bebeğimle bağ kuramadım. basit, evet bazen düsününce komik bile ama sürekli bebeği kendi taraflarına benzetmek itici. onum dısında 4 cocuk büyütmüş bile olsa ben cocugumu onun tarzında yetiştirmek zorunda da değilim.
benim kv sabah kahvaltıda “ben bebek susmayınca sinirlenip yatağa fırlatıyordum” diyip gece bebeğim ağladığında kapı dahi çalmadan odaya dalıp bebeğimi istiyordu. yani her cocuk büyüten de öyle iyi büyütmüyor. ben bunu gördüm. bazılarını Allah koruyor.
konu kayınvalide veya anne veya dede değil. genel olarak herkesten bahsediyorum komşusuna kadar. kücücük bir bebeğin sorumluluğuna alışmaya calisirken bir de kendini bizden daha anne gören koca karışarla uğraşamıyoruz.
ben konu sahibine hak veriyorum. kötü niyet diyin ama bebeğim kv görünce ağladığında hosuma gidiyor

napayım yani. kadın yapmadığını bırakmamış bir de cocugum onu sevsin diye mesai mi harcıyacağım?
ayy cok doldum buraya patladım gibi oldu

sizin kv bilmem ama bazıları gercekten zorluyor. kv kucağında bebeğimi görünce kendimi boğasım geliyor