Merhaba.Bu anlatacağım buradaki birçok insanın derdinin yanında hiçbir şey gibi görünecek biliyorum, O yüzden aslında biraz da çekinerek açıyorum konuyu. Mesele şu. Ben 3 yıllık evliyim ve görevimiz gereği eşimin de benim de ailemden uzak yaşadık bu 3 sene boyunca, ama şimdi mecburi görevimiz bitiyor ve iki ailenin de yaşadığı şehire çok yakın bir şehirde oturacagız. Evlendiğimizden beri eşimin ailesiyle hep resmi ilişkiler kurdum, çünkü burada yazan milyon tane eşimin ailesi sorunlarını yaşamamanın çözümünün bu olduğunu düşündüm. Gerçekten de belki de bu sayede hiçbir sorunumuz olmadı .Allah var, ne annesi ne babası kötü olmamızı isterler. Ama ben şunu farkettim ki ben onları sevmiyorum. Kültürel olarak uyuşmadığımızı düşünüyorum. Birlikte vakit geçirmeyi bırakın, telefonda 5 dakika "nasılsın, iyiyim, sen nasılsın, biz de iyiyiz işte"den öteye geçmeyen muahabbetlere bile dayanamıyorum. O yeğenlere filan hele hiç tahammülüm yok. En ufacık meziyetlerinin günlerce anlatılması boğuyo beni. Ve şu an yakınlarına taşınacak olması beni ürkütüyo. Dediğim gibi, burada yazılanları okuyunca ne sorunum var ki benim adamlarla diyorum ama gerçekten hiçbir paylaşım istemiyorum onlarla. Çocuklarımın onların şiveli konuşmalarından etkilenmesi ihtimali bile tüylerimi dikiyor. Çok mu burnu büyüklük ediyorum,
kibir mi bu ne? Çok üzülüyorum aslında bu duruma. Çünkü hem ister istemez eşimi ailesinden uzak tutacagımı biliyorum hem de yalnızlık yaşamamıza sebebp olacak bu durum. Yani anne babasıyla ve kardeşleriyle gidip gelmeyi, toplu ve kocaman bi aile olmayı isterdim ama taşralı oluşları ve çok fazla ortak noktamız olmaması sebebiyle bunu yapamayacağımı hissediyorum
Benzer hisleri olan ya da bana olumlu öğütler verebilecek kimse var mı ?