Merhaba,
O kadar kırgın ve üzgünüm ki. Size bunlar ağlayarak yazıyorum. Çok doluyum.
4 yıldır evliyim. Eşim genel olarak ilgili, alakalı, sevgisini belli eden, değerli hissettiren biridir. Ev işleri, dışarı işleri hepsinde destekçidir. Bu konularda sorun yaşadığım biri değil.
Fakat zaman içerisinde fark ettim ki ciddi bir öfke sorunu var. Maalesef bende de var bu sorun. O nedenle tartışmalarımız çok şiddetli ve kırıcı oluyor.
Ben genel olarak sınırları olan, gururuna düşkün ve net biriyimdir. Fakat bu evlilikte bazen öyle şeyler oluyor ki kendimi gurursuz gibi hissediyorum.
Eşim ile tartışırken ikimizde o kadar öfkeleniyoruz ki gözümüz dönüyor fakat ben yine de hakaret ya da şiddete meyilli davranışlar sergilemiyorum. Ağlıyorum, sinir krizi geçiyorum her defasında. Eşim ise "tartışırken üstüme gelme, konuyu bırak sonra konuşalım" diyor fakat ben bunu asla yapamıyorum. Haksızlığa uğradığımda gözüm dönüyor ve sonraya bırakamıyorum. Tartışmalarımız çok çirkin oluyor. Utanıyorum bu halden.
Hal böyle olunca eşim iyice dozunu artırıyor ve çenemi tutuyor, elini yumruk yapıp havaya kaldırıyor, öfkeden gözü dönüyor, vurmamak için kendini zor tutuyor resmen (henüz şiddet görmedim ama böyle devam ederse göreceğimi düşünüyorum artık).
Bunu en son yaptığında ondan ayrıldım. Bunları yapabileceğin bir kadın değilim dedim ve ayrıldık. O kadar ısrarlı bir şekilde haklı olduğumu, anladığını ve pişman olduğunu söyledi ki gururumu hiçe sayıp tekrar barıştım fakat çabalasa da çözüm olmadı. Zaten maalesef ayrıl barış bir ilişkiye döndü evliliğimiz.
Bakın o kadar değersiz ve gurursuz hissediyorum ki böyle zamanlarda. Çıkıp gitmem gerekiyor biliyorum ama bir türlü yapamıyorum. Tüm iyi huylarını düşününce buna cesaret edemiyorum ve kendimi aşağılık biri gibi hissediyorum. Eşim de "ben böyle biri değilim, sen beni bu hale getiriyorsun, çok üstüme geliyorsun" diyor ve ben iyice kırılıp, dağılıyorum.
Ya da tartışmamız içinde hakaret vari cümleler sarf ediyor (insanda biraz şeref olur, yalancısın, haysiyetsiz misin gibi) ağır ve beni darmadağan eden şeyler söylüyor ve sonra ya özür diliyor ya da bunları hakaret amaçlı söylemedim diyor.
Kendisi de böyle biri olmak istemiyormuş. Kendisine yakıştıramıyormuş. Sorunun farkındaymış ama ben çok üstüne gittiğim için bu noktaya geliyormuş. Ona bu noktaya gelmemesi için yardımcı olmuyormuşum. Çok uzatıyormuşum, her sorunu büyütüyormuşum. (Evet ben de çok ılımlı biri değilim ama bunları da hak etmiyorum)
Bakın gidip annesinin boğazını sıkar mı ? Müdürüne yapar mı ? Yani bir yerde kendini tutabiliyorsan demek ki bunu bana yapıyorsun, haksız mıyım ? Bunlara cevabı ise "hayatta kimse senin kadar üstüme gelmiyor" oluyor.
Kendimi çok gurursuz, onursuz biri gibi hissediyorum. Sanki ben yanında kaldıkça dozu artacak gibi geliyor.
Bunların sonucunda ayrılmak mı doğru karar, yoksa her tartışmada böyle şeyler oluyor mu bilmiyorum. Dünyanın en kötü şeyi başıma gelmiş gibi hissediyorum şuan.
Etrafımdaki insanlara bakıyorum ve diyorum ki "bunlar ne kadar seviyeli tartışıyordur, bu kadına bu muammeleyi biri yapsa hemen çeker gider, ben bunu bana yapmasına izin veriyorum, insanlar saygı sevgi içinde tartışıyor ama bizim ilişkimizde zerre saygı yok, benim kendime saygım yok, gururum yok". diyorum hep kendime. Aklımda hep bunlar var. Dışarıdan beni tanıyan birine sorsanız, bu tavırların hiç birini çektiğimi asla düşünmez. İleride böyle bir anne olmak istemiyorum. Çocuğumun böyle bir anne figürü görmesini istemiyorum.
Ne yapabilirim ? Ayrılmak mı doğru olan ? Gurursuz ve onursuz muyum sizce de ? Ben evliliğimi bitirmedikçe beni böyle mi göremeye başladı acaba ? o yüzden mi böyle davranıyor ?
DÜZELTME : Boğaz sıkma yazdığım için o kısmı yanlış anlaşılmış sanırım. Beni boğmaya çalışıyor gibi anlaşılmış. Öyle değil. Çenemi tutma anlatmak istediğim. Hepsi iğrenç tabi, yumuşatmaya çalışmıyorum. Sadece beni boğma eylemi değil, bu kısmı düzeltmek istedim.
