• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Eşimin öfke sorunu ve tartışırken "vuracak gibi" davranması

Ya bu nerden çıktı bilmiyorum bu basit saçma bir konu. Üyenin biri tutmuş getirmiş konuyu buraya da alakasız bir geyik konusu bu kıskanç meselesi. Beni sinir etmek için söylediği bir şey, o anlık öfke duydum geçti. Üyeler de tutup olur olmadık şeyleri başka yere bağlıyor kel alaka bir konu yani bunla alakası bile yok.

Konuyu ben getirdim. Benden ve benim yazdığım metinden bu şekilde bhsetmeniz çok yakışıksız oldu.
Zaten oturup uzun uzun yazdığım şeye de işinize gelmediği için cevap dahi vermeyerek yeterince nezaketsiz olmuştu. Bu tavrınınızla da perçinlemiş oldunuz.
Eğer gerçekten okumuş olsa idiniz alıntıladığım kısımda sizin kıskançlığınız değil de sizin kosknçlığınız üzerinden afaki bir durum yaratan eşinizin ego tatmini yapma gayretinden bahsettiğimi söyleyebilirdiniz.
 
"kimse senin kadar üstüme gelmiyor"u falan geçsin bi kere. Türkiye'deki patron ve müdürlerin büyük çoğunluğunun toksik olduğunu hepimiz biliyoruz, insanın içinden geçiyorlar valla. Bir yerde denk gelmese illa ki diğerinde denk gelmiştir. Sizin adam üstüme gelme dediği halde adamın sakinlesmesine izin vermemenizi de doğru bulmadım ama, kendi öfkesinin farkında olan adam karısının da huyunu bildiği için o an ceketini alır sakinlesene kadar evden çıkar gider. Sizin eşiniz gayet de bile isteye, sizin affedeceginizi bilerek yapıyor. Şuan yaşadığınız şey duygusal şiddet ve ne yazık ki fiziksel şiddete kadar dozu artarak devam edecek. Ve evet, eşine şiddet gösteren bütün erkeklerin argümanı "beni sen bu hale getirdin". Madem erkekler bizim istediğimiz her hale girebiliyorlar, o zaman bi zahmet insan şekline girsinler. Siz boşanmak için çok bile geç kalmışsınız.
 
Merhaba,

O kadar kırgın ve üzgünüm ki. Size bunlar ağlayarak yazıyorum. Çok doluyum.
4 yıldır evliyim. Eşim genel olarak ilgili, alakalı, sevgisini belli eden, değerli hissettiren biridir. Ev işleri, dışarı işleri hepsinde destekçidir. Bu konularda sorun yaşadığım biri değil.

Fakat zaman içerisinde fark ettim ki ciddi bir öfke sorunu var. Maalesef bende de var bu sorun. O nedenle tartışmalarımız çok şiddetli ve kırıcı oluyor.
Ben genel olarak sınırları olan, gururuna düşkün ve net biriyimdir. Fakat bu evlilikte bazen öyle şeyler oluyor ki kendimi gurursuz gibi hissediyorum.

Eşim ile tartışırken ikimizde o kadar öfkeleniyoruz ki gözümüz dönüyor fakat ben yine de hakaret ya da şiddete meyilli davranışlar sergilemiyorum. Ağlıyorum, sinir krizi geçiyorum her defasında. Eşim ise "tartışırken üstüme gelme, konuyu bırak sonra konuşalım" diyor fakat ben bunu asla yapamıyorum. Haksızlığa uğradığımda gözüm dönüyor ve sonraya bırakamıyorum. Tartışmalarımız çok çirkin oluyor. Utanıyorum bu halden.

Hal böyle olunca eşim iyice dozunu artırıyor ve çenemi tutuyor, elini yumruk yapıp havaya kaldırıyor, öfkeden gözü dönüyor, vurmamak için kendini zor tutuyor resmen (henüz şiddet görmedim ama böyle devam ederse göreceğimi düşünüyorum artık).
Bunu en son yaptığında ondan ayrıldım. Bunları yapabileceğin bir kadın değilim dedim ve ayrıldık. O kadar ısrarlı bir şekilde haklı olduğumu, anladığını ve pişman olduğunu söyledi ki gururumu hiçe sayıp tekrar barıştım fakat çabalasa da çözüm olmadı. Zaten maalesef ayrıl barış bir ilişkiye döndü evliliğimiz.

Bakın o kadar değersiz ve gurursuz hissediyorum ki böyle zamanlarda. Çıkıp gitmem gerekiyor biliyorum ama bir türlü yapamıyorum. Tüm iyi huylarını düşününce buna cesaret edemiyorum ve kendimi aşağılık biri gibi hissediyorum. Eşim de "ben böyle biri değilim, sen beni bu hale getiriyorsun, çok üstüme geliyorsun" diyor ve ben iyice kırılıp, dağılıyorum.

Ya da tartışmamız içinde hakaret vari cümleler sarf ediyor (insanda biraz şeref olur, yalancısın, haysiyetsiz misin gibi) ağır ve beni darmadağan eden şeyler söylüyor ve sonra ya özür diliyor ya da bunları hakaret amaçlı söylemedim diyor.

Kendisi de böyle biri olmak istemiyormuş. Kendisine yakıştıramıyormuş. Sorunun farkındaymış ama ben çok üstüne gittiğim için bu noktaya geliyormuş. Ona bu noktaya gelmemesi için yardımcı olmuyormuşum. Çok uzatıyormuşum, her sorunu büyütüyormuşum. (Evet ben de çok ılımlı biri değilim ama bunları da hak etmiyorum)

Bakın gidip annesinin çenesini tutar mı ? Müdürüne yapar mı ? Yani bir yerde kendini tutabiliyorsan demek ki bunu bana yapıyorsun, haksız mıyım ? Bunlara cevabı ise "hayatta kimse senin kadar üstüme gelmiyor" oluyor.

Kendimi çok gurursuz, onursuz biri gibi hissediyorum. Sanki ben yanında kaldıkça dozu artacak gibi geliyor.
Bunların sonucunda ayrılmak mı doğru karar, yoksa her tartışmada böyle şeyler oluyor mu bilmiyorum. Dünyanın en kötü şeyi başıma gelmiş gibi hissediyorum şuan.

Etrafımdaki insanlara bakıyorum ve diyorum ki "bunlar ne kadar seviyeli tartışıyordur, bu kadına bu muammeleyi biri yapsa hemen çeker gider, ben bunu bana yapmasına izin veriyorum, insanlar saygı sevgi içinde tartışıyor ama bizim ilişkimizde zerre saygı yok, benim kendime saygım yok, gururum yok". diyorum hep kendime. Aklımda hep bunlar var. Dışarıdan beni tanıyan birine sorsanız, bu tavırların hiç birini çektiğimi asla düşünmez. İleride böyle bir anne olmak istemiyorum. Çocuğumun böyle bir anne figürü görmesini istemiyorum.

Ne yapabilirim ? Ayrılmak mı doğru olan ? Gurursuz ve onursuz muyum sizce de ? Ben evliliğimi bitirmedikçe beni böyle mi göremeye başladı acaba ? o yüzden mi böyle davranıyor ?
Çene tutmak şiddettir

Bi kere de siz onun çenesini tutun ?
 
'Henu şiddete ugramadim' dediğin yerde okumayı bıraktım. Şiddete uğraşmışsın ama farkında bile değilsin. Çeneni öyle tutup elini kaldırmasını normal her ailede olan bisey filan mı zannediyorsun?
 
resmen tetiklendim okurken bizde de benzer durum var boşancak olsanız boşanırdınız bence boşanmayacaksınız o yüzden kendinizi kontrol etmeyi öğrenmeniz gerekiyor bende de aynı sorun var tutamıyorum kendimi peki eşiniz size küsüyormu da sinirleniyorsunuz
 
İkinizde de sorun var. Şiddeti kesinlikle savunmuyorum ama sizin de öfke kontrolünüz var. Bunu fiziksel olarak dışa vurmamanız sizi farklı kılmıyor. Birbirinize iyi gelmiyorsunuz belli ki. Sınır çoktan aşılmış. Siz adamın başını yer, çeneyle yıldırırsınız belki ama erkek gücü bir tokata bakar. Canınızdan daha mı kıymetli. Gerçi illa ölmeniz de gerekmiyor. Çoktan şiddeti başlatmış. Durdukça daha fazlasını uygulayacaktır. Adamın bahanesi de var kendini mantıklı gördüğü. Gözünüzü açın, silkinin ve boşanın.
 
Aslında ikimizde tedavi olmak istiyoruz. İkimizde sorunun farkındayız. Tedavi olarak bir şeyleri değiştirebilir miyiz diye düşünüyorum. Belki düzelir tedavi olunca, kestirip atmaktansa onarmayı denemek istiyorum. bilmiyorum çok mu yanlış düşünüyorum, sağlıksız mı düşünüyorum.
e tedavi olun o zaman? madem sorunun İKİNİZ de farkındasınız ve İKİNİZ de tedavi olmak istiyorsunuz, eşiniz neden bu konuda bir girişimde bulunmuyor da siz düşünüyorsunuz?
yok çok istiyormus da bilmem ne. e istiyosa kalksın gitsin tedaviye deli mi ne.
bu arada sizin de tedavi olmanız lazım çok zor bir insansınız
 
Back
X