Bu konudaki yetişkinin ilgi ve sevgi açlığı çekmesi çocuğun problemi kesinlikle değil. Hiçbir çocuk, sebebi ne olursa olsun, bu şekilde bir ortamda büyümeyi hak etmiyor. Eğer babanın psikolojik bir problemi ya da çocukluk travmaları varsa, bir yetişkin olarak çocuğa yansıtmamak için tedavi görmesi, eğer tedaviye yanaşmıyorsa yine bir diğer yetişkin olan annenin durumun farkında olarak çocuğu bu ortamdan kurtarması gerekir. Başka hiçbir yolu ve bahanesi yok, çocukları korumak etrafındaki yetişkinlerin sorumluluğu. Ortamda sorundan etkilenen bir çocuk varsa yetişkinlerin psikolojisi geri plana düşmek zorunda.
Konu sahibi siz de en yakın arkadaşımın annesi gibisiniz. Onun da babası bu şekildeydi ve çocuğun yaşı ilerledikçe 'Bu çocuk beni sevmiyor, benimle ilgilenmiyor, ben baba olduğumu hissedemiyorum' diyerek şiddet uygulamaya başladı. Sevgi görmek istiyordu ama bunu isteme yolu o kadar kötüydü ki karşılığını göremedikçe delirip şiddet uyguluyordu. Halbuki sevgi görmenin yolu çok basit, önce siz sevgi göstereceksiniz ve çocuk sizden sevmeyi öğrenecek. Sürekli didişerek, ağlatarak neyin sevgi isteği bu? Onun annesi de sizin gibi 'Babası kızımızı çok seviyor.' bahanesi altına sığınıyordu, adamın yaptığı hiçbir hatayı görmüyordu çünkü boşanmaya cesareti yoktu. Benim ailem çok denedi anneyi ikna edip arkadaşımı kurtarmayı ama anne kurtarılmak istemedi ve kurtarılmak istemeyen bir insanı kurtaramazsınız. Sonuç olarak arkadaşım üniversiteye gittiği zamandan beri ailesi ile görüşmüyor ve en çok da annesine kızgın maddi manevi her imkanı varken beni o evde büyütmeyi tercih etti diye...
Kazen
Mune
konumu yoruma kapatabilir misiniz?
çok üzülüyorum ya. Eşime diyorum bak senden nefret edicek rahat bırak saygı duy ona diyorum ama nafile
