Evhamli annelere gıcık oluyorum ya, benim annem de çok evhamdir o yüzden ölsem odamda kimseye belli etmeden ölürüm. Midem bulanirsa yanıma kova alır öyle yatarım,ertesi gün farkederler. İki kere dişeti ameliyatı oldum, ikisinde de eve dönünce söyledim . Bir kere gece boguluyordum,yediğim tatlı genzime kaçtı. Ailem gürültüme uyandı falan,yardımcı oldular cikartabildim. Ertesi gün işteyim,annem arıyor 'kizim boğazın hala ağrıyor mu'
Boğazım ağrımadi, boğuldum geçti yani. Bana bunu niye hatırlatıyorsun
Bir kere lise yıllarında çok kötü hasta olmuştum, kendim de korkmuştum. Neyse o günlerde kuzenlerim geldi , ben de neselendim, sohbet muhabbet . Gayet enerjim yerinde,dincim. Annem geldi 'kizim iyileştin mi? Midem ağrıyor mu, basın dönmüyor di mi?' yine beni hastalık moduna soktu
oysa hastalıkların bir kısmı virüsse bir kısmı da psikolojik.
Yine lisede sırf evde karnım ağrıyor diye beni zorla tahlile götürmüştü, kan idrar falan. Doktor 'adet misin?' dedi, 'hayir bir hafta var daha' dedim. O da iç kanamadan şüphelendi. Allah'ım, annem yedi duveli aradı. Doktor arkadaslari, babası ic kanama geçiren abiyi, iç kanama geçiren enistemi, ıdının dıdısını. Derken bir saat sonra adetim başladı
meğer erken gelmiş.
Boşu boşuna ortalığı velveleye verdi , günler geçti hala insanlar geçmiş olsuna aradı annemi babamı, 'yengenc iç kanama geçirmiş, nasıl oldu' diye