- 8 Mayıs 2025
- 57
- 6
- 1
- Konu Sahibi herseybasarabilmekicin
- #1
Merhaba arkadaşlar, hepimiz burada kimseye anlatamadığımız sorunlarımızı anlatıyoruz. Bende sizlerin yaşadıklarıma karşı düşüncelerinizi merak ediyorum. Öncelikle belirteyim oldukça sabırlı bir insanım. Eşimle 8 yıllık sevgililik dönemimiz oldu, evleneli ise 8 ay oldu.8 yıllık sevgililik dönemimizde en uzun ayrı kalışımız bir gün bile değildi öyle bir ilişkiydi.Evlendik ilk gecem tam bir kabustu o kadar yorgundum ki ve topuklu ayakkabı azizliğine uğradım ayaklarım yara bereydi ve ilk gece korkusundan istemediğimi söyledim ama anlayışla karşılanmadım.Hersey burada başladı. Yapamadıkça yapamamaya devam ettim. İlk birkaç ay doğal olmayan yolla ilişki olduğunu anladım(maalesef bazı konulardaki cahilliğime verin). Tabi ilk zamanın stresiyle yapamama endişesiyle ben bunu resmen anlamamışım bu benim doğru yolummuş gibi belkide vücudum buna alışkanlık gösterdi.Daha sonra vajinismus olduğumu anladım eşime anlattım ve yok ya öyle şey mi olur yapıyoruz yaptık gibi bir tepki aldım ama aslında yok. Sonra doktora randevu aldım ve ilişki yaşanmadığını zarın durduğunu kalın ve esnek olduğunu söyledi. Bu sorun beraberinde kavgaları çok getirdi. Tahammülü hiç olmayan bir eş vardı karşımda aynı zamanda hiçbir sorumluluğu almayan, eve dair herşeyi benim düşündüğüm kendisi sadece uyur ve saatlerce sabahlara kadar oyun oynar. O zaman iştende çıkmıştı.Kavgamiz şiddete dönüştü ve ilk şiddeti cinsellik sırasında yataktan atılarak yaşadım aşırı üzüldüm öfkelendim karşılık verdim sen bana nasıl yaparsın diye. En ufak şeyde sinirleniyor ben bu kadar herşeyi üstlenmişken, ki vajinismusla bile tek mücadele veriyorum aşmak için afedersiniz üstüne çıktığımda bir kez yavaş yavaş almayı denedim tahammülü yok in başka şekilde devam edelim dedi. Kendi fikirlerimi savunduğum bir gün kavgamız maalesef yine şiddetle sonlandı onuda anlamaya çalışıyorum ben ona çok istediği şeyi veremiyorum ama yanımda olsa belki aşacağım olmuyor. Psikoloğa gittik bir seans psikologla laf yarışı yapan bir insan düşünün o kadar inanamıyor ki bizi iyileştirebileceğine devam de edemedik bu yüzden. Herşeye bir cevabı var. Gece çalışıyor eşim sabah geliyor uyuyor akşama kadar akşam yemeği hazır oluyor kalkıyor hemen kalkınca yiyemiyorum diyor onun istediği vakitte yemekler ısınıyor ve inanın bir saatte bir çorbayı içiyor benimde keyfim kaçıyor. Akşama kadar uyanmasını bekle kalkınca acıkmasını bekle, sofrayı kur yemeğini yemesini bekle. Böyle bir insan. Çok kez ayrılmayı düşündüm ama gecmisimiz benim için kıymetli ve bir türlü ondan geçip aile evime gidemiyorum sanki buna bir şeyler engel ayaklarım geri geri gidiyor.(Ailemle farklı şehirlerdeyiz) Psikolojik olarak çok fazla yıprandım kimseyle konuşmak görüşmek bile istemiyorum.Ne yapardınız?
