sgalikci olmayi çok istemiştim lisede puanım yetmemisti sağlık bölümlerine hemşirelik hele ,kafam pek almıyordu matematiği ağlayarak çalışırdım hemşire olmalıyım diye ..yinede pek tuttutamazdim bu sayısal işini...ya şuan bı şansım olsa bı sağlık oku gibi ya hayaller hayatlar işte neyse
Sayısalcı değilsenız sözelci olabilirdiniz.
O da olmuyorsa binlerce insan mağazalarda satış danışmanlığı yapıyor, milletin canı yok mu.
İnan bana bir kadını çaresiz, güçsüz görmeye tahammül edemediğim için kabullenemiyorum.
Ya bu bir bizim ülkede var aman okumuyorum kafam almıyor, çalışmak da zor en iyisi ben evleneyim evimin prensesi olayım rahat rahat kafası, ama o iş öyle değil işte o prenseslik külkediligine dönüşüyor. Bizim ülkemizde ekmek aslanın ağzında ama anlamıyorum çok mu yeşilcam etkisinde kalıyoruz biz, harika bir erkekle evlenip her gün aşk bahçelerinde koşup elimiz sıcak sudan soğuk suya girmeyecek mi sanıyoruz.
Neden hayatta meslek edinmek, üretmek, başarmak, takdir edilmek, kazanmak, vizyon genişletmek, sosyal çevre edinmek, toplum içinde var olmak, kimlik oluşturmak gibi misyonlarımız bu çağda bu kadar az.
Konu sahibi senin için spesifik konuşmak gerekirse de anneni ikna edip işe gir derim, normalde hiç aileleri yormanın taraftarı değilim ama belli ki kocan da tek maaşla yetememekten çok yorulmuş.