Birinci eşin yerine koyunca kendini öyle geliyor yani anlıyorum. Ben şimdi düşünüyorum da kocamla Allah göstermesin boşandık bir sebeple, ikimiz de bunu istedik kabullendik diyelim ama hayatımın sonuna kadar onunla hiç konuşamayacağım, bu çok acı, düşünsenize dünyadaki herkesle konuşabilirsin bakkalıydı çakkalıydı, kırk kat ele bir günaydın nasılsın diyebiliyorsun, ama dünyada bir tek eski eşinle konuşman yasak
.
Ben evlendikten sonra eski sevgilimle iki kere konuştum, eşimin de haberi var; ikisi de onun uzman olduğu bir konuda bilgi almak içindi. Tabi hal hatır da sorduk birbirimize bu konuşma esnasında. Eşim eski eşiyle anlaşmalı boşanmıştı, küs değillerdi konuştular. Ne var ki şu da var. Hiçbir zaman normal arkadaş gibi olmuyor hiçbir zaman arada hiçbir şey olmamış gibi olmuyor. Bir süre sonra gereksiz bir şey oluyor görüşmek. Şu an eşim eski eşiyle yine küs değil ama konuşmuyor. Çünkü olay biraz çirkin bir hal almıştı eski eşi buna mesaj atıyor her derdinde anlatıyor ve dertlerinden dolayı eşimi imalı olarak suçluyordu, duygu sömürüsü halini almıştı. Bende "bunu yapmaya hakkı yok" dedim eski eş olduğu için değil duygu sömürüsü yaptığı ve eşime rahat vermediği için her nekadar ben bu konuda açık fikirli olsam da rahatsız oldum, yani dediğim gibi insani boyutta elbette konuşulabilir ama asla hiçbir şey olmamış gibi normal arkadaş olunmuyor, bunun da bilincinde olmak lazım. Bu yüzden boşanınca hellalleşmek lazım derim hep. Herkesin artık kendi hayatı var. Geçmişle barışık olunmalı ama geçmişe takılı kalınmamalı. İnsani boyuttu her zaman baki ama gereksiz şeyler gereksizdir.