• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Eski eşimden aylar sonra gelen mesaj

bu kadar zamandır neden resmi ayrılamadınız? onu anlayamadım. Ayrıca Allah yardımcıları olsun evet çok hassas bir durum o kişinin ailesinde yaşam boyu desteğe muhtaç bir bireyin olması onlar için zor ama alıştıkları ve belli ki her gerektiğinde ilk olarak aile içerİsinden destek isteyecekleri bir durum. Açık söyleyeyim çok merhametliyimdir ama asla bile bile böyle bir şeyi kabul edemezdim kendimi tanıyorum çünkü. Üstelik ufacık bir sorun olsa el kızı bakamadı bile denir senin anlattığın aile profilinde. Yaşın çok genç kendi yoluna bak. Çocuğun için de belli ki çok sahiplenmişsin çok yoğun hissetmişsin başın sağolsun ama her şer de bir hayır vardır de ve yoluna bak derim. Şiddet göstermiş olmasını yorumuma hiç dahil etmedim çünkü sen gayet net bir duruş göstermişsin zaten bu duruma.
 
bu kadar zamandır neden resmi ayrılamadınız? onu anlayamadım. Ayrıca Allah yardımcıları olsun evet çok hassas bir durum o kişinin ailesinde yaşam boyu desteğe muhtaç bir bireyin olması onlar için zor ama alıştıkları ve belli ki her gerektiğinde ilk olarak aile içerİsinden destek isteyecekleri bir durum. Açık söyleyeyim çok merhametliyimdir ama asla bile bile böyle bir şeyi kabul edemezdim kendimi tanıyorum çünkü. Üstelik ufacık bir sorun olsa el kızı bakamadı bile denir senin anlattığın aile profilinde. Yaşın çok genç kendi yoluna bak. Çocuğun için de belli ki çok sahiplenmişsin çok yoğun hissetmişsin başın sağolsun ama her şer de bir hayır vardır de ve yoluna bak derim. Şiddet göstermiş olmasını yorumuma hiç dahil etmedim çünkü sen gayet net bir duruş göstermişsin zaten bu duruma.
Ben bebeğimi öğrendiğimde babası yanımda yoktu . Kalp atışını duyduğumda , cinsiyetini öğrendiğimde, hiçbirinde babasını hissedemedi çünkü yoktu . Her masum bebek gibi o da heyecanla beklenmeyi hakediyordu ama olmadı zaten ömrü de olmadı yavrumun . Sebep olan herkesten misliyle çıkarsın
 
Ben bebeğimi öğrendiğimde babası yanımda yoktu . Kalp atışını duyduğumda , cinsiyetini öğrendiğimde, hiçbirinde babasını hissedemedi çünkü yoktu . Her masum bebek gibi o da heyecanla beklenmeyi hakediyordu ama olmadı zaten ömrü de olmadı yavrumun . Sebep olan herkesten misliyle çıkarsın
son cümleni pek sevmedim benim tarzım değil ama kızgınlıkla öfkeyle kırgınlıkla yazılmış bir şey o nedenle bir şey dememiş olayım. Ama yazdığım şeylerin tümünü okuyup sadece bebek konusunda cevap vermişsin yada hissettiğini yazmışsın. Lütfen beni yanlış anlama sadece fark ettiğimi paylaşmak istiyorum bu konuda belli ki hala yaraların, duyguların ve hissettiklerin haklı olarak seni çokça etkiliyor acaba bir uzmandan destek mi alsan çünkü yaşın çok genç bu ileride sana tramva olacak bir konu olmamalı. Evet yaşanılan şey değişmeyecek ama bununla nasıl yaşaman gerektiğini öğrenmen için destek alman senin tüm hayatın için vereceğin kararların daha sağlıklı olmasını sağlayacaktır. Yaş ve yaşanmışlıklarımın bana öğrettiği kadarı ile fikrimi yazdım. Hakkında hayırlısı olsun.
 
merhaba dostlar, burayı arkadaş tavsiyesiyle açtım kafa dağıtmak derdini açmak için birebir dedi


Ben korona döneminde online eğitim sürecinde sınıfımdan biriyle tanıştım ve yaklaşık 1,5 yıl ilişkimiz devam etti . Daha sonra üniversiteler yüz yüze eğitime geçince aynı evde yaşamaya başladık ben yerleşmeye annemle gitmiştim daha sonra ev sahibine vazgeçtiğimi söyledim ve erkek arkadaşımın yanına yerleştim . 3-4 ay boyunca beraber yaşadık ama sonunda ablasına yakalandık . Habersiz şekilde okuduğumuz şehire gelince eşyaları toparlayamadık ve anlamış orda yaşadığımı . Beni zaten biliyordu beraber yaşadığımızı da öğrenmiş oldu. Muhafazakar bir ailesi var . Yine de ablası söylemez sandım ama yanupmışım. Ablası durumu hemen annesine anlatmış. İnstagramımdan abimi bulmuşlar telefon numarasını istemişler ve beraber yaşadığımızı söylemişler. Bunların başını bağlayalım orta yolu bulalım demişler. Abimle babam yaklaşık 1 ay benimle konuşmadılar ama oydu buydu derken aynı yılın haziran ayında evlendik . Aynı evde yaşıyorduk birbirimizi çok seviyorduk evet ama evliliğe hazır değildik çünkü evlilik biraz da ailelerin herşeye maydonoz olma sanatı . İnanın onunla yaşadığım o 3 ay evliliğimizin toplam süresinden çok daha huzurluydu.


Biz yaşadığımız şehirde ve evde kalmaya devam ettik okul için tek farkı resmi nikahtı . 2 yıl boyunca okuduğumuz şehirde kaldık. O sürede ablası annesi kız kardeşi dahil hepsi gelip gidip bir güzel asabımı bozdular. 1+1 eve misafirliğe gelmek ne bileyim. Zaten ablasından asla hoşlanmam mesafenin de farkında yaptığı büyük ayıptı çünkü


Uzatmayayım biz farklı bir şehire taşındık onun ailesine yakın bir şehir . Eşim iş buldu ben de bir yerle görüştüm muhasebe için . Gireceğim pozisyonda biri varmış 1 ay sonra çıkacakmış onun çıkmasını bekliyordum bir akşam annesi aradı . Umreye gideceğiz ablana bakar mısın diye . 26 yaşında ağır engelli ablası var hem yatalak hem zihinsel engelli altı bağlanıyor. Eşim bakarım dedi . Hemen telefonu aldım . Anne kusura bakmayın ben işe başlayacağım dedim . Oğlum bana senin bir ay kadar sonra başlayacağını söylemişti ama bakamazsanız önemli değil dedi telefonu şak diye kapattı . 2 gün hır gür çıktı aramızda. Bi düzelir gibi olduk sonra yine ben bakacağım sen bakmazsan falan demeye başladı. Ben de burası hasta bakımevi mi dedim . Hala pişman olduğum bir cümle bu . Bana bir kez vurdu . Sonrası tahmin edeceğiniz gibi. Ayrıldık . Evden ayrıldıktan 2 hafta sonra hamile olduğumu öğrendim. Kendisine üniversiteden arkadaşımız vasıtasıyla haber verdim . Ulaşmayı çok denedi bana ama ailem bu konuda çok destek oldu psikolojik olarak her anlamda korudular bana yaklaşamadı . Bebeğimi 16 haftalıkken servikal yetmezlikten kaybettim. Serklaj için gün alınmıştı , hastaneye gelmek istemiş ama kabul etmedim . Ameliyat olamadan bebeğim vefat etti . Sonrası sessizlik. Yas sürecimde istemedim kendisini ,yazdıklarını hep okudum ama hiçbirine dönmedim o da bana yazmadı sonra .


11 kasımda duruşmamız var . Bir yıl sonra bir anda mesaj atmış hala bir şansımızı diye. Çok tuhaf hissettim. Bebeğimi , onu , eski hayatımı. Yani kızım yaşasaydı şu an o ben ve babası bambaşka bir hayat yaşıyor olacaktık. Ama şimdi ben 24 yaşa 24 yıl sığdırmış bir enkaz gibiyim. Geçmiyor içimdeki yara. Onu o kadar çok sevdim ki.


Ne yapmalıyım ya , kalbim bana git konuş diyor. Yüzünü gördüğüm anda başa sararım çok korkuyorum
Vuram esiniz mi annesi mi a
merhaba dostlar, burayı arkadaş tavsiyesiyle açtım kafa dağıtmak derdini açmak için birebir dedi


Ben korona döneminde online eğitim sürecinde sınıfımdan biriyle tanıştım ve yaklaşık 1,5 yıl ilişkimiz devam etti . Daha sonra üniversiteler yüz yüze eğitime geçince aynı evde yaşamaya başladık ben yerleşmeye annemle gitmiştim daha sonra ev sahibine vazgeçtiğimi söyledim ve erkek arkadaşımın yanına yerleştim . 3-4 ay boyunca beraber yaşadık ama sonunda ablasına yakalandık . Habersiz şekilde okuduğumuz şehire gelince eşyaları toparlayamadık ve anlamış orda yaşadığımı . Beni zaten biliyordu beraber yaşadığımızı da öğrenmiş oldu. Muhafazakar bir ailesi var . Yine de ablası söylemez sandım ama yanupmışım. Ablası durumu hemen annesine anlatmış. İnstagramımdan abimi bulmuşlar telefon numarasını istemişler ve beraber yaşadığımızı söylemişler. Bunların başını bağlayalım orta yolu bulalım demişler. Abimle babam yaklaşık 1 ay benimle konuşmadılar ama oydu buydu derken aynı yılın haziran ayında evlendik . Aynı evde yaşıyorduk birbirimizi çok seviyorduk evet ama evliliğe hazır değildik çünkü evlilik biraz da ailelerin herşeye maydonoz olma sanatı . İnanın onunla yaşadığım o 3 ay evliliğimizin toplam süresinden çok daha huzurluydu.


Biz yaşadığımız şehirde ve evde kalmaya devam ettik okul için tek farkı resmi nikahtı . 2 yıl boyunca okuduğumuz şehirde kaldık. O sürede ablası annesi kız kardeşi dahil hepsi gelip gidip bir güzel asabımı bozdular. 1+1 eve misafirliğe gelmek ne bileyim. Zaten ablasından asla hoşlanmam mesafenin de farkında yaptığı büyük ayıptı çünkü


Uzatmayayım biz farklı bir şehire taşındık onun ailesine yakın bir şehir . Eşim iş buldu ben de bir yerle görüştüm muhasebe için . Gireceğim pozisyonda biri varmış 1 ay sonra çıkacakmış onun çıkmasını bekliyordum bir akşam annesi aradı . Umreye gideceğiz ablana bakar mısın diye . 26 yaşında ağır engelli ablası var hem yatalak hem zihinsel engelli altı bağlanıyor. Eşim bakarım dedi . Hemen telefonu aldım . Anne kusura bakmayın ben işe başlayacağım dedim . Oğlum bana senin bir ay kadar sonra başlayacağını söylemişti ama bakamazsanız önemli değil dedi telefonu şak diye kapattı . 2 gün hır gür çıktı aramızda. Bi düzelir gibi olduk sonra yine ben bakacağım sen bakmazsan falan demeye başladı. Ben de burası hasta bakımevi mi dedim . Hala pişman olduğum bir cümle bu . Bana bir kez vurdu . Sonrası tahmin edeceğiniz gibi. Ayrıldık . Evden ayrıldıktan 2 hafta sonra hamile olduğumu öğrendim. Kendisine üniversiteden arkadaşımız vasıtasıyla haber verdim . Ulaşmayı çok denedi bana ama ailem bu konuda çok destek oldu psikolojik olarak her anlamda korudular bana yaklaşamadı . Bebeğimi 16 haftalıkken servikal yetmezlikten kaybettim. Serklaj için gün alınmıştı , hastaneye gelmek istemiş ama kabul etmedim . Ameliyat olamadan bebeğim vefat etti . Sonrası sessizlik. Yas sürecimde istemedim kendisini ,yazdıklarını hep okudum ama hiçbirine dönmedim o da bana yazmadı sonra .


11 kasımda duruşmamız var . Bir yıl sonra bir anda mesaj atmış hala bir şansımızı diye. Çok tuhaf hissettim. Bebeğimi , onu , eski hayatımı. Yani kızım yaşasaydı şu an o ben ve babası bambaşka bir hayat yaşıyor olacaktık. Ama şimdi ben 24 yaşa 24 yıl sığdırmış bir enkaz gibiyim. Geçmiyor içimdeki yara. Onu o kadar çok sevdim ki.


Ne yapmalıyım ya , kalbim bana git konuş diyor. Yüzünü gördüğüm anda başa sararım çok korkuyorum
Şartlar dahilinde deneyin ailesinden uzak sehre tasinin kenderiyle sadece bayram seyranda goruseceginizi soyleyin kabul ederse sevginiz daim olur inşallah zaten sevmis ki yazmiş size bir sans verin derim.ben de kaynana sorunu yaşıyorum 1 yildir.suam esimle planlar yapiyoruz birikim yapip burdan gitmeyi düşünüyoruz inşallah sizde mutlu olursunuz
 
Hayır engelli her yerden . Spam kutusunu okuyorum ben
çok zor şeyler yaşamışsın,gerçekten kolay değil.😔 bu adam tamamen kötü biri değilmiş belli, sana düşkünmüş,çalışkanmış,emek vermiş.
Ama ne olursa olsun bir tokat her şeyi değiştiriyor.Bunun açıklaması yok.Ben olsam orada dururum.Çünkü bugün olduysa yarın olmayacağının garantisi yok.Ailemle görüşmüyorum,değiştim demesi de yalan bence bu işler öyle bir anda olmuyor.İnsan geçmişinden kopamıyor.Et tırnaktan ayrılmaz.Aynı aile,aynı sorunlar inşallah bir an önce kurtulursun hayatına bakarsın.Genç yaşında yaşadıkların çok ağır psikolojik destek al.
 
Burda da mutlu değilim ki. Annem de ablam da sanki ben hiç evlenmemişim çocuğum olmamış da ordan üniversiteyi bitirip helmişim Gibi davranıyorlar. Çalışıyorum eksiksiz her maaş günü annem paranı dağıtma çeyiz al diyor . Ablam imalı imalı kısmetin açılcak bu davadan sonra falan diyor. Tersleyince de kızıyorlar sen onu kafaya taktın diye . Birinin acısına saygı duymak bu kadar zor olmamalı ben bir bebek kaybettim bir anda nasıl yeni bir hayata atlamamı bekliyolar benden . Ki inanın dönmek istiyorum da demiyorum sadece içimdeki boşluğu açtım size . Nasıl baş ederim bilmiyorum
Bu şekilde sizi daha çabuk iyileştireceklerini düşünüyorlardır, onlara kızmayın.Kızı eve dönünce “dul” muamelesi yapan ne aileler var.İnanın çok üzgünlerdir kendileri de ama sizinle birlikte oturup ağlasalar daha kötü olacağınızdan korkuyorlardır.
 
Back
X