Arkadaşlar , benim hiç arkadaşım yok düzenli olarak görüştüğüm. Boyle her gün düzenli olarak biriyle kahve içsem sohbet etsem enerjimi alsam çok güzel olur ama maalesef yakinimda hiç arkadaşım yok. Komsularimla da samimiyet kuramıyorum. Dedikodu yapıyorlar diye keyif almıyorum. Bir kaç görüşmek istediğim komşumun da çocuğu var her zaman müsait olmuyor.
Ben de aksam esim eve gelince onunla sohbet etmek istiyorum. İs yerinde yaşadıklarımı anlatıyorum. Sonra yeni öğrendiğim bi şey varsa arabayla ilgili onu anlatıyorum. Yemek tarifi vb.. ya da kadinsal şeyler. Annemle konuşuyorum telefonda onları anlatıyorum. Ya da birine kızdıysam falan..bazen dedikodu yapmak istiyorum. İlgisini çekmiyor ama konuşmak istiyorum yani.
Ama bu işte bi terslik var. Yanlış yapıyorum. Esim bana hicbir şeyini anlatmaz. Sormam ben de. Eve geç gelir mesela, nerde kaldığını merak etmem mesela. Bazen afakanlar basıyor bana diyor. Yani eşle ne konuşulur ne konuşulmaz. ? Ben abartısız her şeyi anlatıyorum. Buna nasıl son verebilirim.
İçimde tutamıyorum ya. Mesela çok gereksiz belki ama okulda öğrencim hakkında tuttuğum tutanağı bile anlatiyorum. Sonra ne gerek vardı anlatmaya diyorum. Benim gibi olan var mi?
Bazen eşim incitiyor beni küs olduğumuz zamanlar anlattıklarım yüzünden. Ama çok zor susmak içine atmak paylaşmamak.
inanin bazen kendi sesimden başım ağrır 
