- 25 Kasım 2019
- 49
- 16
- 38
- 34
Merhabalar.
Eşimle 5 yıllık evliyiz. 2,5 yaşında bir kızımız var. Severek evlendik ve kızım 2 yaşına girene kadar herşey gayet iyiydi. Kızım 2 yaşımda bazı hastalıklar geçirdi. Çoğu çocukta olabilecek enfeksiyon vs. Şu an gayet iyi. Ama kocama çocuğun iyi olduğunu böyle şeylerin büyümekte olan her çocuğun başına gelebileceğini anlatamıyorum. Zaten biraz pimpirikli biri kendisi. Çocuğumuz doğduğundan beri kendi dünyasının eksenine onu koydu. Bu başlarda çok hoşuma gidiyordu. Arkadaşlarımdan eşim çocuğumuzla hiç ilgilenmiyor gibi konuşmaları duydukça ben şükür diyodum ne kadar ilgili bir baba iyi bi eş. Ama artık olay çığrından çıktı. Ben bu evde sanki yokum gibi bi durum söz konusu. İşten gelip yemeğini yiyip direk kızımla odasına oyanamaya gidiyorlar. Oynasınlar çok güzel tabiki babasıyla vakit geçirmesi ama bu evde bende varım benimlede oturup iki kelime konuş be adam. Sonra çocuğu uyutmaya geçiyor kızımız uyuyor. diyorumki artık yanıma gel biraz sohbet edelim. Ama yok eskiden çocuğu uyutunca beraber oturup film izlerdik. Artık salonda tek başıma oturuyorum. Çocuk hastalandığından beri hayatı zindan etti. Çocuğun başından 5 dk ayrılmıyor. Çocuk normal bi şekilde hapşırsa bile napacaz şimdi ne olacak ya hasta olursa sağlıklı bişeyler yedirmedinmi hiç diye söylenmeye başlıyor. Sakinleştirmeye çalışıyorum biraz durulur gibi oluyor bu sefer çocuk uyurken üstünü açtığı için bunalıma giriyor. Çocuk çişini bi kaç damla damlattı diye her dk çocuğu darlıyor. Artık kendimden geçtim benle konuşma senden bi beklentim kalmadı, çocuğun resmen psikolojisini bozdu. Delirmek üzereyim. Sürekli kendi kafasında kurduğu planları çocuğa yaptırmaya çalışıyor. Bitkisel bişeyler alıp geliyor. Bunlar bağışıklığı için diye. Misal ben hasta olsam şimdi nerden çıkardın çocuğa bulaştırırsan görürsün diyor. Yani istiyorki çocuk hiç hasta olmasın hiç düşmesin hiç ağlamasın. Sadece ben onunla ilgileneyim. Başka kimse umrumda değil. Ama artık çok sıkıldım. Bende sevgi görmek isiyorum. Bende sürekli duvarlarla değil işten gelince kocamla muhabbet etmek istiyorum. İstiyorumki bazen çocuğumuzu annemize bırakıp başbaşa bişeyler yapalım. Ama biyere ikimiz gittiğimizde hadi çabuk napacaksak yapalım çocuk tek başına kaldı milletin evinde oluyor. Ne benim anneliğime, ne büyüklerimizin ebeveynliğine inanıyor. Bitek o en iyisini bilir çocuğu için. Kendimden geçtim artık çocuğumuda kendi gibi dengesiz hastalık hastası yapacak ondan korkuyorum. Evde ha varlığım ha yokluğum. Hergün bir kavgayla bitiyo boşanalım diyorum bu söylediğimi bile ciddiye almıyor. O kadar önemsiz benim ne söylediğim. Bıktım ne yapacağım ben
Eşimle 5 yıllık evliyiz. 2,5 yaşında bir kızımız var. Severek evlendik ve kızım 2 yaşına girene kadar herşey gayet iyiydi. Kızım 2 yaşımda bazı hastalıklar geçirdi. Çoğu çocukta olabilecek enfeksiyon vs. Şu an gayet iyi. Ama kocama çocuğun iyi olduğunu böyle şeylerin büyümekte olan her çocuğun başına gelebileceğini anlatamıyorum. Zaten biraz pimpirikli biri kendisi. Çocuğumuz doğduğundan beri kendi dünyasının eksenine onu koydu. Bu başlarda çok hoşuma gidiyordu. Arkadaşlarımdan eşim çocuğumuzla hiç ilgilenmiyor gibi konuşmaları duydukça ben şükür diyodum ne kadar ilgili bir baba iyi bi eş. Ama artık olay çığrından çıktı. Ben bu evde sanki yokum gibi bi durum söz konusu. İşten gelip yemeğini yiyip direk kızımla odasına oyanamaya gidiyorlar. Oynasınlar çok güzel tabiki babasıyla vakit geçirmesi ama bu evde bende varım benimlede oturup iki kelime konuş be adam. Sonra çocuğu uyutmaya geçiyor kızımız uyuyor. diyorumki artık yanıma gel biraz sohbet edelim. Ama yok eskiden çocuğu uyutunca beraber oturup film izlerdik. Artık salonda tek başıma oturuyorum. Çocuk hastalandığından beri hayatı zindan etti. Çocuğun başından 5 dk ayrılmıyor. Çocuk normal bi şekilde hapşırsa bile napacaz şimdi ne olacak ya hasta olursa sağlıklı bişeyler yedirmedinmi hiç diye söylenmeye başlıyor. Sakinleştirmeye çalışıyorum biraz durulur gibi oluyor bu sefer çocuk uyurken üstünü açtığı için bunalıma giriyor. Çocuk çişini bi kaç damla damlattı diye her dk çocuğu darlıyor. Artık kendimden geçtim benle konuşma senden bi beklentim kalmadı, çocuğun resmen psikolojisini bozdu. Delirmek üzereyim. Sürekli kendi kafasında kurduğu planları çocuğa yaptırmaya çalışıyor. Bitkisel bişeyler alıp geliyor. Bunlar bağışıklığı için diye. Misal ben hasta olsam şimdi nerden çıkardın çocuğa bulaştırırsan görürsün diyor. Yani istiyorki çocuk hiç hasta olmasın hiç düşmesin hiç ağlamasın. Sadece ben onunla ilgileneyim. Başka kimse umrumda değil. Ama artık çok sıkıldım. Bende sevgi görmek isiyorum. Bende sürekli duvarlarla değil işten gelince kocamla muhabbet etmek istiyorum. İstiyorumki bazen çocuğumuzu annemize bırakıp başbaşa bişeyler yapalım. Ama biyere ikimiz gittiğimizde hadi çabuk napacaksak yapalım çocuk tek başına kaldı milletin evinde oluyor. Ne benim anneliğime, ne büyüklerimizin ebeveynliğine inanıyor. Bitek o en iyisini bilir çocuğu için. Kendimden geçtim artık çocuğumuda kendi gibi dengesiz hastalık hastası yapacak ondan korkuyorum. Evde ha varlığım ha yokluğum. Hergün bir kavgayla bitiyo boşanalım diyorum bu söylediğimi bile ciddiye almıyor. O kadar önemsiz benim ne söylediğim. Bıktım ne yapacağım ben
. Yolun ortasında durdum, geri döndüler 4.müz eve gittik.. Eşim işten gelincede önce kızlar en son ben.. Bazen kapıdan girerken yanlız yakalarım. Evet eşimin işi zor ama hoşuna gidiyor, sıra bende demem filan.. Espirilerle yaklaşa bilirsin.. Her espirinin altında gercekler olur. Belki anlar.
bu kadar abartıya dayanamazdım ben.biri bana bir konuda şunu yap bunu yap deyince beğenmiyorsan sen daha iyisini yap diyorum olay çözülüyor.çocuğa ben bakamayıp hasta ettiysem sen bak o zaman derdim.büyük ihtimal biraz daha büyüyünce bu aşırı ilgisi azalır.çocuk doğunca bütün ilginin ona kayması bence çok yanlış eşlerde mutlaka birbirine zaman ayırmalı.
