Evlat ayrımı ve torun ayrımı yapan anneanne ve dede

avheraa · Dün 17:20

Merhabalar sevgili arkadaşlar. Bu konularla ilgili dertlerimi daha önce sizlerle paylaşmıştım, zamanında sizlerin verdiği moral ve destek çok yardımcı olmuştu bazı şeyleri aşmam noktasında . Şöyle ki derdim yine içimde doldu doldu taştı; kimseyle paylaşamamak beni yiyip bitiriyor. Ablam 2 senedir bir boşanma sürecinde ve artık yeğenimle birlikte aile evine taşındı başka bir şehirden. Şimdi şöyle ki evin bir odası kendi odası bir odası yeğenimin odası oldu haliyle. Buralarda hiçbir sorun yok ancak benim çocuğum anneannesini ve dedesini hiçbir şekilde göremiyor , ablam sürekli bir bahaneyle evin patronu gibi bizi evden uzak tutuyor. Yorgunuz, şöyleyiz böyleyiz şeklinde açıklamalarla benim evladımı ve beni hiçbir şekilde anneanne ve dedesinin evine kabul etmiyor . Benim senelerim zaten bu evlat ve torun ayrımıyla geçti, benim evladım anneannemiz büyüdü çünkü annem hep ablamın dertleriyle ve diğer torunuyla ilgilendi onların yanında yer aldı. Bu durum boşanmadan önce de böyleydi , benim eşim adını bile anmak istemediğim bir hastalık geçirdi o süreçlerde bile pandemiydi ben küçücük bebeğimle evde bir başıma kocamın yanında olamadan güzel haberler bekledim. Çünkü benim ailem benim yanımda olmadı hep ablamın dertleriyle hep onun çocuğuyla ilgilendiler. Bana da hep sen aslansın kaplansın sen her şeyi kendin halledersin dediler. Geçmişte olan bitenler o kadar uzun ki buraya yazıp konu karmaşası yaratmak istemiyorum bu küçük detayı paylaşma sebebim de kırgınlığımı boyutunu anlatabilmek için açıkçası. Ben bunları defalarca konuştum annemle, diğer torununa ne yapıyorsan ne kadar ilgileniyorsan benim çocuğuma da aynısını yapacaksın dedim. Her defasında anlamış gibi yapıp peki tamam diyip sonra yine benim çocuğum arka plana atıldı. Çocuğumun özel günlerinde asla yanında olmadı, karne günü yıl sonu gösterisi gibi günlerde vs. Ama diğer torunu için canını verir her şeyinde yanında olur ve gerekçesi de “ama o babasız” . Boşanmadan önce de bu böyleydi ama arkadaşlar dikkatinizi çekerim. Ayrıca onun babasız olması benim çocuğumun “ anneannem neden benimle hiç ilgilenmiyor neden beni hiç görmüyor” sorularının cevabı değil ki. Artık en son ablam ve yeğenim evlerine taşındı ve her şeyi tamamen ele geçirmiş bizim o eve giriş çıkış hakkımız iznimiz sanki kendisinin onayına bağlıymış patron oymuş gibi bir havalarda hareket ediyor. Bu durum artık beni çok kızdırıyor çok gücüme gidiyor , tam diyorum ki uzak olsunlar tamam artık yeter ben de gitmem görmem çocuğum da görmesin, yavrum öyle bir ağlıyor öyle bir yalnızlık çekiyor ki yine dayanamıyorum yine gidiyorum bir kere çağırdıklarında. Ayda yılda bir çağırıyorlar, yalandan çocuğuma sevgi gösterileri yapıyorlar ve biz yabancı gibi çıkıp gidiyoruz o evden. Sizce böyle bir aileye karşı nasıl davranmalı nasıl hareket etmeli arkadaşlar? Çocuğumun sağlıklı gelişimi için nasıl bir yol izlemeliyim ben?

Six Feet Under · Dün 17:26

Ablanız annenizden güç almasa yapamaz , haklısınız ama yapacak bir şey yoktur bazen ya bu da böyle ,zorla sevdiremezsiniz ki yavrunuzu anlıyorum sizi ama inanın uzak durmak en iyisi , çocuğunuz için de oyun grupları farklı aktiviteler yapın , seviliyormuş gibi yapıldığı yerde o da mutlu olamaz zaten.
Eşinize de çok geçmiş olsun.

hanyolcuhanciyolcu · Dün 17:30

avheraa .!.:
Merhabalar sevgili arkadaşlar. Bu konularla ilgili dertlerimi daha önce sizlerle paylaşmıştım, zamanında sizlerin verdiği moral ve destek çok yardımcı olmuştu bazı şeyleri aşmam noktasında . Şöyle ki derdim yine içimde doldu doldu taştı; kimseyle paylaşamamak beni yiyip bitiriyor. Ablam 2 senedir bir boşanma sürecinde ve artık yeğenimle birlikte aile evine taşındı başka bir şehirden. Şimdi şöyle ki evin bir odası kendi odası bir odası yeğenimin odası oldu haliyle. Buralarda hiçbir sorun yok ancak benim çocuğum anneannesini ve dedesini hiçbir şekilde göremiyor , ablam sürekli bir bahaneyle evin patronu gibi bizi evden uzak tutuyor. Yorgunuz, şöyleyiz böyleyiz şeklinde açıklamalarla benim evladımı ve beni hiçbir şekilde anneanne ve dedesinin evine kabul etmiyor . Benim senelerim zaten bu evlat ve torun ayrımıyla geçti, benim evladım anneannemiz büyüdü çünkü annem hep ablamın dertleriyle ve diğer torunuyla ilgilendi onların yanında yer aldı. Bu durum boşanmadan önce de böyleydi , benim eşim adını bile anmak istemediğim bir hastalık geçirdi o süreçlerde bile pandemiydi ben küçücük bebeğimle evde bir başıma kocamın yanında olamadan güzel haberler bekledim. Çünkü benim ailem benim yanımda olmadı hep ablamın dertleriyle hep onun çocuğuyla ilgilendiler. Bana da hep sen aslansın kaplansın sen her şeyi kendin halledersin dediler. Geçmişte olan bitenler o kadar uzun ki buraya yazıp konu karmaşası yaratmak istemiyorum bu küçük detayı paylaşma sebebim de kırgınlığımı boyutunu anlatabilmek için açıkçası. Ben bunları defalarca konuştum annemle, diğer torununa ne yapıyorsan ne kadar ilgileniyorsan benim çocuğuma da aynısını yapacaksın dedim. Her defasında anlamış gibi yapıp peki tamam diyip sonra yine benim çocuğum arka plana atıldı. Çocuğumun özel günlerinde asla yanında olmadı, karne günü yıl sonu gösterisi gibi günlerde vs. Ama diğer torunu için canını verir her şeyinde yanında olur ve gerekçesi de “ama o babasız” . Boşanmadan önce de bu böyleydi ama arkadaşlar dikkatinizi çekerim. Ayrıca onun babasız olması benim çocuğumun “ anneannem neden benimle hiç ilgilenmiyor neden beni hiç görmüyor” sorularının cevabı değil ki. Artık en son ablam ve yeğenim evlerine taşındı ve her şeyi tamamen ele geçirmiş bizim o eve giriş çıkış hakkımız iznimiz sanki kendisinin onayına bağlıymış patron oymuş gibi bir havalarda hareket ediyor. Bu durum artık beni çok kızdırıyor çok gücüme gidiyor , tam diyorum ki uzak olsunlar tamam artık yeter ben de gitmem görmem çocuğum da görmesin, yavrum öyle bir ağlıyor öyle bir yalnızlık çekiyor ki yine dayanamıyorum yine gidiyorum bir kere çağırdıklarında. Ayda yılda bir çağırıyorlar, yalandan çocuğuma sevgi gösterileri yapıyorlar ve biz yabancı gibi çıkıp gidiyoruz o evden. Sizce böyle bir aileye karşı nasıl davranmalı nasıl hareket etmeli arkadaşlar? Çocuğumun sağlıklı gelişimi için nasıl bir yol izlemeliyim ben?

Ben sizin yerinizde olsam ne o aile ile ne o abla ile görüşmem. Bu ne ya bu böyle göz göre göre duygusal istismar söz konusu. Asıl çocuğunuz böyle daha çok üzülecek farkinda değil misiniz? 1 varsa 5 yoklar çünkü.

Remziye12 · Dün 17:35

öncelikle evlat ayrımını bende çok iyi bilirim annem sizin anneniz gibi kız kardeşime daha öncelik verir. Bende kız kardeşimle 3 senedir görüşmüyorum belki fazla da olmuştur Yani herşey aslında annenizle alakalı bende bunu çok geç anladım. Şunu da görüyorum ki artık kardeşler de kıskanç güvenebilecek kimsemiz yok. Çocuğunuz içinse eğer baba tarafı ile aranız nasıl? Onlarla iletişim haline geçin :)

Menekse bahcesi · Dün 17:36

Aileniz tarafını belli etmiş Sizde duygusallığı bırakıp gerçekleri görün.Evladınız istiyor diye muhattap olmayı bırakın Küçük çocuk sizden etkileniyor fark etmeden onu etkilyorsunuz.ALLAH korusun kocanıza bir şey olsaydı ablanızla beraber aile evine sığınsaydınız haliniz ne olurdu bir düşünün evladınız nasıl muamele görürdü??? Yuvanıza odaklanın çocuk ille gidelim derse başka bir şey bulun çocukları etkilemek kolaydır.Bırakın ne halleri varsa görsünler,anne baba bu durumdan çok memnun tersi olsa ablanız o evin patronu olup size yasak koyamazdı onlarda sizi istemiyor. Bunu ne kadar çabuk idrak ederseniz sizin için o kadar kolay olur ..

Gocmenturna · Dün 17:41

avheraa .!.:
Merhabalar sevgili arkadaşlar. Bu konularla ilgili dertlerimi daha önce sizlerle paylaşmıştım, zamanında sizlerin verdiği moral ve destek çok yardımcı olmuştu bazı şeyleri aşmam noktasında . Şöyle ki derdim yine içimde doldu doldu taştı; kimseyle paylaşamamak beni yiyip bitiriyor. Ablam 2 senedir bir boşanma sürecinde ve artık yeğenimle birlikte aile evine taşındı başka bir şehirden. Şimdi şöyle ki evin bir odası kendi odası bir odası yeğenimin odası oldu haliyle. Buralarda hiçbir sorun yok ancak benim çocuğum anneannesini ve dedesini hiçbir şekilde göremiyor , ablam sürekli bir bahaneyle evin patronu gibi bizi evden uzak tutuyor. Yorgunuz, şöyleyiz böyleyiz şeklinde açıklamalarla benim evladımı ve beni hiçbir şekilde anneanne ve dedesinin evine kabul etmiyor . Benim senelerim zaten bu evlat ve torun ayrımıyla geçti, benim evladım anneannemiz büyüdü çünkü annem hep ablamın dertleriyle ve diğer torunuyla ilgilendi onların yanında yer aldı. Bu durum boşanmadan önce de böyleydi , benim eşim adını bile anmak istemediğim bir hastalık geçirdi o süreçlerde bile pandemiydi ben küçücük bebeğimle evde bir başıma kocamın yanında olamadan güzel haberler bekledim. Çünkü benim ailem benim yanımda olmadı hep ablamın dertleriyle hep onun çocuğuyla ilgilendiler. Bana da hep sen aslansın kaplansın sen her şeyi kendin halledersin dediler. Geçmişte olan bitenler o kadar uzun ki buraya yazıp konu karmaşası yaratmak istemiyorum bu küçük detayı paylaşma sebebim de kırgınlığımı boyutunu anlatabilmek için açıkçası. Ben bunları defalarca konuştum annemle, diğer torununa ne yapıyorsan ne kadar ilgileniyorsan benim çocuğuma da aynısını yapacaksın dedim. Her defasında anlamış gibi yapıp peki tamam diyip sonra yine benim çocuğum arka plana atıldı. Çocuğumun özel günlerinde asla yanında olmadı, karne günü yıl sonu gösterisi gibi günlerde vs. Ama diğer torunu için canını verir her şeyinde yanında olur ve gerekçesi de “ama o babasız” . Boşanmadan önce de bu böyleydi ama arkadaşlar dikkatinizi çekerim. Ayrıca onun babasız olması benim çocuğumun “ anneannem neden benimle hiç ilgilenmiyor neden beni hiç görmüyor” sorularının cevabı değil ki. Artık en son ablam ve yeğenim evlerine taşındı ve her şeyi tamamen ele geçirmiş bizim o eve giriş çıkış hakkımız iznimiz sanki kendisinin onayına bağlıymış patron oymuş gibi bir havalarda hareket ediyor. Bu durum artık beni çok kızdırıyor çok gücüme gidiyor , tam diyorum ki uzak olsunlar tamam artık yeter ben de gitmem görmem çocuğum da görmesin, yavrum öyle bir ağlıyor öyle bir yalnızlık çekiyor ki yine dayanamıyorum yine gidiyorum bir kere çağırdıklarında. Ayda yılda bir çağırıyorlar, yalandan çocuğuma sevgi gösterileri yapıyorlar ve biz yabancı gibi çıkıp gidiyoruz o evden. Sizce böyle bir aileye karşı nasıl davranmalı nasıl hareket etmeli arkadaşlar? Çocuğumun sağlıklı gelişimi için nasıl bir yol izlemeliyim ben?

Anneniz de istemiyor. Bu durumda yapacak birşey kalmıyor. Siz de sevilmedigini o yüzden çocuğunuzun da sevilmedigini. Sorunun sizde olmadığını içsel olarak kabullenin. Ek olarak birbirimize bakıyorsunuz yaşlanınca da ablam size bakar. Hayat böyle diye arada fikrinizi de belirtin. Yapacak birşey yok

pamuksuzseker · Dün 17:52

Kırgınlığınızı anliyorum ama sevgi zorla elde edilebilecek bir şey değil. Anneniz yeğeninize ne alırsa sizin çocuğunuza da alsa, onun hangi özel günlerinde bulunuyorsa sizin çocuğunuzun da bulunsa, onu ne kadar görüyorsa sizin çocuğunuzu da görse, hepsini halletseniz, peki onu sevdiğin gibi benim çocuğumu da sev diyebilecek misiniz? Bunu sağlayabilecek misiniz? Ama sizin asıl istediğiniz bu değil mi?
Yapmayın zorlamayın siz değerlisiniz çocuğunuz değerli. Sevgi dinlenecek değilsiniz. Geçmişin kırgınlığını kendi içinizde çözün çocuğunuzu bu kısır döngünün içine sokmayın. Biraz mesafeli olun biraz umursamayin çağirirlarsa biz orda rahat edemiyoruz bizi özlediyseniz siz gelin diyin. Bi bakın bakalım ne olacak? Anneniz bu duruma müdahale edecek mi ablaniza bi dur burası benim evim diyecek mi siz gitmeseniz bile gelip sizi görecek mi değeriniz ne kadar bi bakın bakalım. Bununla yüzleşmeye de hazır olun ama işler istediğiniz gibi gitmezse kendinize yetebilmeniz lazım.

Tahin Helva · Dün 17:54

Çocuğunuz 6-7 yaşlarında sanırım.
Neden yalnızlıktan ağlıyor bu çocuk? Bu kısmı bana abartı geldi.
Anneanne zaten hiçbir zaman hayatında tam olarak var olmamış ki çok büyük bir eksiklik hissetsin görmeyince.
Onun yaşıtlarıyla ve sizle geçirilecek güzel vakitler ihtiyacı var yalnızlıktan ağlayacağını falan sanmıyorum.
Ablanıza evde o hakimiyeti veren anne babanız. Evlat ayrımı varsa görüşmemek en doğal hakkınız. Ayda bir çağırdıklarında, gidip kötü oluyorsanız onu da yapmayın. Ailelerle yaşanan bu tür sorunlar yaralayıcı olabilir ama zorla da olduramazsınız bazı şeyleri. Kabul edip kendi hayatınıza bakmaya çalışın.

Sisko ama gururlu · Dün 17:59

avheraa .!.:
Merhabalar sevgili arkadaşlar. Bu konularla ilgili dertlerimi daha önce sizlerle paylaşmıştım, zamanında sizlerin verdiği moral ve destek çok yardımcı olmuştu bazı şeyleri aşmam noktasında . Şöyle ki derdim yine içimde doldu doldu taştı; kimseyle paylaşamamak beni yiyip bitiriyor. Ablam 2 senedir bir boşanma sürecinde ve artık yeğenimle birlikte aile evine taşındı başka bir şehirden. Şimdi şöyle ki evin bir odası kendi odası bir odası yeğenimin odası oldu haliyle. Buralarda hiçbir sorun yok ancak benim çocuğum anneannesini ve dedesini hiçbir şekilde göremiyor , ablam sürekli bir bahaneyle evin patronu gibi bizi evden uzak tutuyor. Yorgunuz, şöyleyiz böyleyiz şeklinde açıklamalarla benim evladımı ve beni hiçbir şekilde anneanne ve dedesinin evine kabul etmiyor . Benim senelerim zaten bu evlat ve torun ayrımıyla geçti, benim evladım anneannemiz büyüdü çünkü annem hep ablamın dertleriyle ve diğer torunuyla ilgilendi onların yanında yer aldı. Bu durum boşanmadan önce de böyleydi , benim eşim adını bile anmak istemediğim bir hastalık geçirdi o süreçlerde bile pandemiydi ben küçücük bebeğimle evde bir başıma kocamın yanında olamadan güzel haberler bekledim. Çünkü benim ailem benim yanımda olmadı hep ablamın dertleriyle hep onun çocuğuyla ilgilendiler. Bana da hep sen aslansın kaplansın sen her şeyi kendin halledersin dediler. Geçmişte olan bitenler o kadar uzun ki buraya yazıp konu karmaşası yaratmak istemiyorum bu küçük detayı paylaşma sebebim de kırgınlığımı boyutunu anlatabilmek için açıkçası. Ben bunları defalarca konuştum annemle, diğer torununa ne yapıyorsan ne kadar ilgileniyorsan benim çocuğuma da aynısını yapacaksın dedim. Her defasında anlamış gibi yapıp peki tamam diyip sonra yine benim çocuğum arka plana atıldı. Çocuğumun özel günlerinde asla yanında olmadı, karne günü yıl sonu gösterisi gibi günlerde vs. Ama diğer torunu için canını verir her şeyinde yanında olur ve gerekçesi de “ama o babasız” . Boşanmadan önce de bu böyleydi ama arkadaşlar dikkatinizi çekerim. Ayrıca onun babasız olması benim çocuğumun “ anneannem neden benimle hiç ilgilenmiyor neden beni hiç görmüyor” sorularının cevabı değil ki. Artık en son ablam ve yeğenim evlerine taşındı ve her şeyi tamamen ele geçirmiş bizim o eve giriş çıkış hakkımız iznimiz sanki kendisinin onayına bağlıymış patron oymuş gibi bir havalarda hareket ediyor. Bu durum artık beni çok kızdırıyor çok gücüme gidiyor , tam diyorum ki uzak olsunlar tamam artık yeter ben de gitmem görmem çocuğum da görmesin, yavrum öyle bir ağlıyor öyle bir yalnızlık çekiyor ki yine dayanamıyorum yine gidiyorum bir kere çağırdıklarında. Ayda yılda bir çağırıyorlar, yalandan çocuğuma sevgi gösterileri yapıyorlar ve biz yabancı gibi çıkıp gidiyoruz o evden. Sizce böyle bir aileye karşı nasıl davranmalı nasıl hareket etmeli arkadaşlar? Çocuğumun sağlıklı gelişimi için nasıl bir yol izlemeliyim ben?

Sizi çok iyi anlıyorum benzer şeyler de yaşadım ama sevgi ilgi vs zorla alınacak şeyler değil
Evladınizla eşinizle yolunuza bakın
Uzak durun mesafe koyun tek diyeceğim şey bu

Camgulu · Dün 18:16

Sizin üzülmenizi anlıyorum ama çocuğunuz niye bu kadar etkileniyor bende anlamadım. Ergen olsa zaten annane umrunda olmaz demek ki yaş olarak da küçük. Yüksek ihtimalle ilkokul çocuğu. Bu yaşlarda annane diye ağlayan bir çocuk bana garip geldi? Üstelik zaten aranız iyi değilmiş. Eğer çocuğunuzun yanında konuşuluyorsa çocuk kendini kötü hisseder. Annenize bir şey yapamazsınız ama çocuğunuzu yönlendirebilirsiniz.

puskulluoglak · Dün 18:24

Sen bu durumda önce şunu fark etmelisin: kimseye, hele de seni sürekli üzen ailene kendini ve çocugunu sevdirmek zorunda değilsin.
Aile olmanın temeli sevgi ve saygıdır. Eğer bunlar yoksa, sadece “aile” denmiş olması hiçbir anlam ifade etmez.

1: Gitmek istemiyorsan gitme. Sırf çocuk istiyor diye kendini o ortama mecbur bırakma. Çocuğuna bu durumu onun yaşına uygun bir dille açıklayabilirsin.
2: Ablanın patronluk taslaması annen yüzünden
3: Sınırlarını çiz. “Ben böyle davranışlar gördüğüm yerde bulunmam” diyebilmelisin. Bu hem seni hem de çocuğunu korur.
Ve son olarak, kendi düzenini kur. Kimden ne eksik alıyorsan, onu kendi evinde tamamla. Kimsenin onayına, sevgisine mecbur değilsin. Evet üzücü biliyorum ama bu saatten sonra değişmeyecek hiçbir şey. Senin kendi değerin için gitme

BradshawSade · Dün 18:29

Çocugun yanında konuşmususnuz her seyı o yuzden komplekse girmiş bu yaşta cocuk cok yakın değilse ananesının onu istemediğini nerden anlayacak?

hermionegrangerrr · Dün 18:34

Hicte umrumda olmaz bende onlari yok sayarim evladimin gozyasina kurban ederim onlari hani insanlik halidir bosanma sirasinda bosanmaya alisana kadar ekstra ilgi gosterirler ama bu demek degil ki digerini yok saymak gayette bilincli yapiyor gibiler sizde uzak olun evladinizi uzak tutun gozden uzak gonulden uzak evladiniz alisir bu arada bizde baba tarafindan ayni bu sekilde birde orada bosanma falanda yok cocugumun yaninda bunlari hic konusmam babaannesine karsi doldurmam ama evladim buyudukce kendi farkina vardi hanimefendinin kendiside bir iki benim olmadigim ortamda gozune sokmus cocugumun cocuk kucuktu anlamaz diye dusundu heralde (bence amac bana duyurmakti) simdi hic adini anmaz cocugum 5 dklik mesafede bayramdan bayrama goruyor artik

CeReNnnKeskn · Dün 19:04

BradshawSade .!.:
Çocugun yanında konuşmususnuz her seyı o yuzden komplekse girmiş bu yaşta cocuk cok yakın değilse ananesının onu istemediğini nerden anlayacak?

Canım evlat sahibimisin değilsin galiba ama inan çocuklar biz büyüklerin bile fark edemeyeceği şeyleri fark ediyor misal vereyim benim oğlum 4 yaşında babaannesini sevmiyor ben yanında kesinlikle birşey konuşmam kötü bir amaçla ama nedenini sorduğumda ama o beni sevmiyor diyor ve kötü kötü bakıyor diyor.. ananesi için misal cok seviyor çünkü onun sevdiğini hissediyor

chamallows · Dün 19:25

Görüşmeyin, çocuğunuzada uzağa taşındiklari için gidemiyoruz diyin.

Arsizinsanlik · Dün 19:30

avheraa .!.:
Merhabalar sevgili arkadaşlar. Bu konularla ilgili dertlerimi daha önce sizlerle paylaşmıştım, zamanında sizlerin verdiği moral ve destek çok yardımcı olmuştu bazı şeyleri aşmam noktasında . Şöyle ki derdim yine içimde doldu doldu taştı; kimseyle paylaşamamak beni yiyip bitiriyor. Ablam 2 senedir bir boşanma sürecinde ve artık yeğenimle birlikte aile evine taşındı başka bir şehirden. Şimdi şöyle ki evin bir odası kendi odası bir odası yeğenimin odası oldu haliyle. Buralarda hiçbir sorun yok ancak benim çocuğum anneannesini ve dedesini hiçbir şekilde göremiyor , ablam sürekli bir bahaneyle evin patronu gibi bizi evden uzak tutuyor. Yorgunuz, şöyleyiz böyleyiz şeklinde açıklamalarla benim evladımı ve beni hiçbir şekilde anneanne ve dedesinin evine kabul etmiyor . Benim senelerim zaten bu evlat ve torun ayrımıyla geçti, benim evladım anneannemiz büyüdü çünkü annem hep ablamın dertleriyle ve diğer torunuyla ilgilendi onların yanında yer aldı. Bu durum boşanmadan önce de böyleydi , benim eşim adını bile anmak istemediğim bir hastalık geçirdi o süreçlerde bile pandemiydi ben küçücük bebeğimle evde bir başıma kocamın yanında olamadan güzel haberler bekledim. Çünkü benim ailem benim yanımda olmadı hep ablamın dertleriyle hep onun çocuğuyla ilgilendiler. Bana da hep sen aslansın kaplansın sen her şeyi kendin halledersin dediler. Geçmişte olan bitenler o kadar uzun ki buraya yazıp konu karmaşası yaratmak istemiyorum bu küçük detayı paylaşma sebebim de kırgınlığımı boyutunu anlatabilmek için açıkçası. Ben bunları defalarca konuştum annemle, diğer torununa ne yapıyorsan ne kadar ilgileniyorsan benim çocuğuma da aynısını yapacaksın dedim. Her defasında anlamış gibi yapıp peki tamam diyip sonra yine benim çocuğum arka plana atıldı. Çocuğumun özel günlerinde asla yanında olmadı, karne günü yıl sonu gösterisi gibi günlerde vs. Ama diğer torunu için canını verir her şeyinde yanında olur ve gerekçesi de “ama o babasız” . Boşanmadan önce de bu böyleydi ama arkadaşlar dikkatinizi çekerim. Ayrıca onun babasız olması benim çocuğumun “ anneannem neden benimle hiç ilgilenmiyor neden beni hiç görmüyor” sorularının cevabı değil ki. Artık en son ablam ve yeğenim evlerine taşındı ve her şeyi tamamen ele geçirmiş bizim o eve giriş çıkış hakkımız iznimiz sanki kendisinin onayına bağlıymış patron oymuş gibi bir havalarda hareket ediyor. Bu durum artık beni çok kızdırıyor çok gücüme gidiyor , tam diyorum ki uzak olsunlar tamam artık yeter ben de gitmem görmem çocuğum da görmesin, yavrum öyle bir ağlıyor öyle bir yalnızlık çekiyor ki yine dayanamıyorum yine gidiyorum bir kere çağırdıklarında. Ayda yılda bir çağırıyorlar, yalandan çocuğuma sevgi gösterileri yapıyorlar ve biz yabancı gibi çıkıp gidiyoruz o evden. Sizce böyle bir aileye karşı nasıl davranmalı nasıl hareket etmeli arkadaşlar? Çocuğumun sağlıklı gelişimi için nasıl bir yol izlemeliyim ben?

Sevilmeyen evladin esi de sevilmez çocuğu da sevilmez esimin ailesinden biliyorum

avheraa · Bugün 00:17

Oğlum beş yaşında , anasınıfına gidiyor. Oldukça sosyal , neşeli, eğlenceli bir çocuk Allah eşimle bana bağışlasın güzel yavrumuzu. Şöyle ki bazı arkadaşların sorularına cevap niteliğinde olması açısından birtakım aydınlatmalar yapmak durumundayım, anneannesi bebekken ve arada sırada ablam ve diğer yeğenim başka şehirdeyken oğlumla çok güzel oyunlar oynayıp birlikte çokça vakit geçirdi. Yani sadece oğlumlayken gerçekten oğluma sevgisini de ilgisini de belli de etti esirgemedi de. Oğlum o yüzden asla anneannesinin kendisini sevmediğini düşünmüyor, sadece “anneannem neden gösterine gelmedi, anneannemlere gidelim diye çok ağlıyor çünkü ben kırgınlığımı oğluma yansıtmayıp çoğu zaman her şey yolundaymış gibi yapıyorum. Hep sevildiğini hissetsin ve üzülmesin diye. Ama ben de insanım bazen başaramıyorum ve ne kadar konuşmasak da yanında evladı olanlar anlar beni çocuklar cin gibi ve her şeyin farkındalar. Okul açılalı 1.5 - 2 ay oldu evine yeni davet etti anneannesi oğlum da koşa koşa hevesle gitti, ben hep mesafeli duruyorum kendisine karşı ama gittiğimde de kırgınlığım asla geçmiyor . Çünkü biliyorum ki yine bir var bir yok olacak. Yani sorunuzun cevabı hiçbir zaman olmayan bir anneanne olmadı , çok sevdi de oğlumu , gösterdiği zamanlar da oldu. Ama o kadar az oldu ki ve o kadar ben ve çocuğum yokmuş gibiyiz ki hayatlarında ben buna artık dayanamıyorum . Beş senedir bu konuyu en az elli kere konuşmuşumdur, kavga bile ettim gemileri de yaktım . Her seferinde bir şekilde belki de benim de zayıf noktama geliyor beni de oğlumu da sevsinler kök ailemle de güzel yavrum bağ kursun sevelim sevilelim istiyorum kendimce unutmaya çalışıyorum görüşüyorum ama sonra bir bakıyorum biz yine bir şekilde dış kapının dış mandalı olarak kalıyoruz. Nasıl oluyor anlamıyorum bu durumu. Şu yaşımda şu konuları şu şekilde dile getirdiğime ben de inanamıyorum yazarken bile utanıyorum ama oğlum neredeyse 6 yaşına geldi, 6 senedir her gün ben bu evlat ve torun ayrımını iliklerime kadar hissediyorum. Yalnız bu ayrım iki torun bir aradayken değil o konuda yanlış anlaşılmak istemem. Bir aradayken ikisine de eşit davranırlar. Zaten aksi olsa sizlerin de dediği gibi o eve adımımı bile atmam. Mesele bizim hep ikinci planda olmamız, kin tutmak istemiyorum ama terapi bile almama rağmen eşim rahatsızken bile ne kadar yalnız bırakıldığımızı hep ama hep diğer taraflar ilgilenildiğini bana da aman ne var canım bitti gitti dendiğini unutamıyorum ya ben. Bugün size bu konuyu açma sebebim dirayetli olamıyorum , güçlü olamıyorum , sanıyorum ki en zayıf noktam bu konu. Eşimin ailesiyle aram çok iyi, annesiyle aram çok iyi ama tek çocuk oradan kuzeni yok, yavrum da tek çocuk kalabalık ailede mutlu olsun istiyorum yoksa benim çocuğum eşim ben şükürler olsun oldukça keyifli gezen, güzel kaliteli vakit geçiren bir aileyiz. Ama ailemin tavrını hazmedemiyorum. İçinizde benzer şeyler yaşayanlar var mı? Evlat ve torun ayrımına maruz kalan? Yok sayılan? Ne yapıyorsunuz tam olarak arkadaşlar bu durumda?

avheraa · Bugün 00:38

Tahin Helva .!.:
Çocuğunuz 6-7 yaşlarında sanırım.
Neden yalnızlıktan ağlıyor bu çocuk? Bu kısmı bana abartı geldi.
Anneanne zaten hiçbir zaman hayatında tam olarak var olmamış ki çok büyük bir eksiklik hissetsin görmeyince.
Onun yaşıtlarıyla ve sizle geçirilecek güzel vakitler ihtiyacı var yalnızlıktan ağlayacağını falan sanmıyorum.
Ablanıza evde o hakimiyeti veren anne babanız. Evlat ayrımı varsa görüşmemek en doğal hakkınız. Ayda bir çağırdıklarında, gidip kötü oluyorsanız onu da yapmayın. Ailelerle yaşanan bu tür sorunlar yaralayıcı olabilir ama zorla da olduramazsınız bazı şeyleri. Kabul edip kendi hayatınıza bakmaya çalışın.

5.5 yaşında yavrum. Yalnızlıktan ağlıyor derken sanıyorum yanlış anlaşıldım, oğlum esasında oldukça sosyal , neşeli , okul ortamında arkadaşları tarafından çok sevilen çabuk kaynaşan bir çocuk. Diğer velilerle, arkadaşlarıyla elimden geldiğince dışarı programları yapıyoruz oldukça da keyifli geçiyor. Babasıyla birlikte de ailece çok kaliteli zaman geçirmeye gayret gösteriyoruz. Ancak özellikle 5 yaş itibariyle tek çocuk olmanın zorluklarını yavaş yavaş yaşamaya başladık. Sanıyorum ki çocuk çocuk istiyor, ablamın kızıyla çok güzel anlaşıyorlar, birbirlerini çok seviyorlar. Canım yeğenimi ben de çok seviyorum. Anneannesine gitmek isteme sebebi en çok da onu görmek amaçlı. Gidip onunla oynamak istiyor yaşları da yakın, ben yok diyince en çok onun için ağlıyor. Sonra dayanamayıp iyi tamam diyip götürüyorum kırk yılda bir davet ettiklerinde. Sonra da kendimi çok kötü hissediyorum , bu kadar ikinci plana atılıp neden hala gidiyorum diye. Gittiğimizde herhangi bir torun ayrımı vs yok hatta oğluma gayet iyi davranıyorlar (misafir çocuğu gibi oldukça özenli :) ) . Ama ne demek istediğimi anlamışsınızdır diye düşünüyorum, genel olarak biz yok gibiyiz , sen halledersin sen aslansın sen kaplansın diyip en kötü günümde bile yalnız bırakıldım. Bu hep böyle oldu yani, ben hastalandım mesela gelmedi bir çocuğa bakmaya ben hallederim çünkü hep diğer taraf daha önemli gibi. Ama bir araya geldiklerinde de sevgisini ilgisini yukarıda Allah var gösterdi. Ama bu o kadar bir varmış bir yokmuş gibi oluyor ki oğlumun da kafası karışıyor artık, ben zaten bir ablamların evlerine taşınmasıyla birlikte umudumu tamamen kesmiş bir noktadayım. Sanki çocuğum anneannesine gitmek için ablamın keyfine onayına ihtiyacımız varmış gibi bir his, onlar bir bütün biz dışarıdan gelen yabancıymış gibi bir his. Gerçekten bana geçen duygular bunlar. Bir taraftan da oğlum sevilerek büyüsün kendimi tam çekmiyim diyorum ama gerçek sevgi bu değil diyorum. Diyorum da diyorum işte sevgili arkadaşlar. Fikirleriniz çok değerli benim için gerçekten.

optumkibbye · Bugün 00:48

avheraa .!.:
Oğlum beş yaşında , anasınıfına gidiyor. Oldukça sosyal , neşeli, eğlenceli bir çocuk Allah eşimle bana bağışlasın güzel yavrumuzu. Şöyle ki bazı arkadaşların sorularına cevap niteliğinde olması açısından birtakım aydınlatmalar yapmak durumundayım, anneannesi bebekken ve arada sırada ablam ve diğer yeğenim başka şehirdeyken oğlumla çok güzel oyunlar oynayıp birlikte çokça vakit geçirdi. Yani sadece oğlumlayken gerçekten oğluma sevgisini de ilgisini de belli de etti esirgemedi de. Oğlum o yüzden asla anneannesinin kendisini sevmediğini düşünmüyor, sadece “anneannem neden gösterine gelmedi, anneannemlere gidelim diye çok ağlıyor çünkü ben kırgınlığımı oğluma yansıtmayıp çoğu zaman her şey yolundaymış gibi yapıyorum. Hep sevildiğini hissetsin ve üzülmesin diye. Ama ben de insanım bazen başaramıyorum ve ne kadar konuşmasak da yanında evladı olanlar anlar beni çocuklar cin gibi ve her şeyin farkındalar. Okul açılalı 1.5 - 2 ay oldu evine yeni davet etti anneannesi oğlum da koşa koşa hevesle gitti, ben hep mesafeli duruyorum kendisine karşı ama gittiğimde de kırgınlığım asla geçmiyor . Çünkü biliyorum ki yine bir var bir yok olacak. Yani sorunuzun cevabı hiçbir zaman olmayan bir anneanne olmadı , çok sevdi de oğlumu , gösterdiği zamanlar da oldu. Ama o kadar az oldu ki ve o kadar ben ve çocuğum yokmuş gibiyiz ki hayatlarında ben buna artık dayanamıyorum . Beş senedir bu konuyu en az elli kere konuşmuşumdur, kavga bile ettim gemileri de yaktım . Her seferinde bir şekilde belki de benim de zayıf noktama geliyor beni de oğlumu da sevsinler kök ailemle de güzel yavrum bağ kursun sevelim sevilelim istiyorum kendimce unutmaya çalışıyorum görüşüyorum ama sonra bir bakıyorum biz yine bir şekilde dış kapının dış mandalı olarak kalıyoruz. Nasıl oluyor anlamıyorum bu durumu. Şu yaşımda şu konuları şu şekilde dile getirdiğime ben de inanamıyorum yazarken bile utanıyorum ama oğlum neredeyse 6 yaşına geldi, 6 senedir her gün ben bu evlat ve torun ayrımını iliklerime kadar hissediyorum. Yalnız bu ayrım iki torun bir aradayken değil o konuda yanlış anlaşılmak istemem. Bir aradayken ikisine de eşit davranırlar. Zaten aksi olsa sizlerin de dediği gibi o eve adımımı bile atmam. Mesele bizim hep ikinci planda olmamız, kin tutmak istemiyorum ama terapi bile almama rağmen eşim rahatsızken bile ne kadar yalnız bırakıldığımızı hep ama hep diğer taraflar ilgilenildiğini bana da aman ne var canım bitti gitti dendiğini unutamıyorum ya ben. Bugün size bu konuyu açma sebebim dirayetli olamıyorum , güçlü olamıyorum , sanıyorum ki en zayıf noktam bu konu. Eşimin ailesiyle aram çok iyi, annesiyle aram çok iyi ama tek çocuk oradan kuzeni yok, yavrum da tek çocuk kalabalık ailede mutlu olsun istiyorum yoksa benim çocuğum eşim ben şükürler olsun oldukça keyifli gezen, güzel kaliteli vakit geçiren bir aileyiz. Ama ailemin tavrını hazmedemiyorum. İçinizde benzer şeyler yaşayanlar var mı? Evlat ve torun ayrımına maruz kalan? Yok sayılan? Ne yapıyorsunuz tam olarak arkadaşlar bu durumda?

Ben varım, babanem ve dedem tam olarak böyleydi ki bizde engelleyen birileri de yoktu. Bundan yaklaşık 10 yıl önce içimdekileri söyleyip rahatladım uzun bir süredir de görmüyorum kendilerini. Ailemi görüntülü aradığımda olur da onlardalarsa arayıp sormadığım için sitem ediyorlar he he diyip geçiyorum. Ölseler cenazelerine gitmem kusura bakmasınlar uçak biletleri çok pahalı…

hermionegrangerrr · Bugün 00:53

avheraa .!.:
5.5 yaşında yavrum. Yalnızlıktan ağlıyor derken sanıyorum yanlış anlaşıldım, oğlum esasında oldukça sosyal , neşeli , okul ortamında arkadaşları tarafından çok sevilen çabuk kaynaşan bir çocuk. Diğer velilerle, arkadaşlarıyla elimden geldiğince dışarı programları yapıyoruz oldukça da keyifli geçiyor. Babasıyla birlikte de ailece çok kaliteli zaman geçirmeye gayret gösteriyoruz. Ancak özellikle 5 yaş itibariyle tek çocuk olmanın zorluklarını yavaş yavaş yaşamaya başladık. Sanıyorum ki çocuk çocuk istiyor, ablamın kızıyla çok güzel anlaşıyorlar, birbirlerini çok seviyorlar. Canım yeğenimi ben de çok seviyorum. Anneannesine gitmek isteme sebebi en çok da onu görmek amaçlı. Gidip onunla oynamak istiyor yaşları da yakın, ben yok diyince en çok onun için ağlıyor. Sonra dayanamayıp iyi tamam diyip götürüyorum kırk yılda bir davet ettiklerinde. Sonra da kendimi çok kötü hissediyorum , bu kadar ikinci plana atılıp neden hala gidiyorum diye. Gittiğimizde herhangi bir torun ayrımı vs yok hatta oğluma gayet iyi davranıyorlar (misafir çocuğu gibi oldukça özenli :) ) . Ama ne demek istediğimi anlamışsınızdır diye düşünüyorum, genel olarak biz yok gibiyiz , sen halledersin sen aslansın sen kaplansın diyip en kötü günümde bile yalnız bırakıldım. Bu hep böyle oldu yani, ben hastalandım mesela gelmedi bir çocuğa bakmaya ben hallederim çünkü hep diğer taraf daha önemli gibi. Ama bir araya geldiklerinde de sevgisini ilgisini yukarıda Allah var gösterdi. Ama bu o kadar bir varmış bir yokmuş gibi oluyor ki oğlumun da kafası karışıyor artık, ben zaten bir ablamların evlerine taşınmasıyla birlikte umudumu tamamen kesmiş bir noktadayım. Sanki çocuğum anneannesine gitmek için ablamın keyfine onayına ihtiyacımız varmış gibi bir his, onlar bir bütün biz dışarıdan gelen yabancıymış gibi bir his. Gerçekten bana geçen duygular bunlar. Bir taraftan da oğlum sevilerek büyüsün kendimi tam çekmiyim diyorum ama gerçek sevgi bu değil diyorum. Diyorum da diyorum işte sevgili arkadaşlar. Fikirleriniz çok değerli benim için gerçekten.

Gorusmeyeceksiniz yapacak bir sey yok yazdim size bizde babanne boyle ayni sizin dediginiz gibi ayni anda denk gelirsek yapilan bir ayrim yok ama zor zamanlarda destek o tarafa okul acilinca hediyeler onlara keza dogum gunleride dahil benim cocuklarimi kutlamazlar bile hatta bir iki kere onlara alinan hediyeler benim cocuguma gösterilmiş bak kuzenlerine aldik diye ama cocugum bunu bana cok uzun zaman sonra soylemisti o zamanlar oda ozledim diyordu gitmek istiyordu hic belli etmedim ama artik buyudu kendisi anmaz gidelim demez gidince mesafeli durur

Evlat ayrımı ve torun ayrımı yapan anneanne ve dede

Popüler Üye

Guru

Aktif Üye

Üye

Çekilin ben tiroidim:)

Aktif Üye

Popüler Üye

Nirvana

Hedefe doğru adım adım 💪🫰

Popüler Üye

Yeni Üye

Aktif Üye

Popüler Üye

Annesinin bebeği💗💗

🇹🇷 PARLA... 100 YAŞINDASIN 🇹🇷

Aktif Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Benzer Konular

Privacy & Transparency

Privacy & Transparency