Yok okudum hepsini siz bence şu kısıma takılıyosunuz, bence torunları eşit sevmiyor, siz eşit diyorsunuz sevgi sorunu yok görünce çok iyiler diyosunuz ama ikisi birbirine tezat oluyor, sevgi içten gelir çok sevse zaten özler, zaten torununu görmek için çabalar demek ki diğer torununu daha çok seviyor. Hem çok seviyor hem ilgilenmiyor aramaz sormaz kısmı tezat bi durum. Sizde çocuğunuza bu şekilde olan insanlara daha fazla verici olmayın, zorla ite kaka olmaz yani içinden gelmiyor demek ki ekstra ilgilenmek. Siz abla faktörü olmasa böyle olmaz diye düşünüyosunuz ama hiç sanmıyorum ilgi sevgi içten gelir, olmasa bile ilgisi bu kadar olurdu.Anneannelik ve dedelik vazifelerini yerine getirmemeleri. Gittiğimizde iyi davranmalarıyla bitiyor mu anneannelik dedelik vazifesi? Ben evlat olarak her vazifemi fazlasıyla yerine getirdim onlara karşı ki hep söylerler bunu. Her işlerine ben koştururken işleri düştüğünde beni ararken benim işim düştüğümde yok olmaları mesela beni rahatsız eden. Evlerine gidince evet gayet güzel davranıyorlar ama misafir çocuğu gibi geliyor ve gidiyoruz. Sonra uzunca bir süre aynı şehirde yaşamamıza rağmen benim yavrumu kimse görmek için bir çaba sarf etmiyor talep bile etmiyor. Ayda yılda bir arayıp davet edip kendilerini tatmin ediyorlar. Ben eskiden hep evime davet ederdim artık ben de eskisi kadar çağırmıyorum. Bakın bir anneanne bir tarafa canını verecek kadar değer verip diğer tarafın en zor gününde sen halledersin diyorsa orada bir sıkıntı vardır. Aynı şehirde yaşarken bir torununu uzunca bir süre görmeden durabiliyorsa orada bir sıkıntı vardır. Ben bebekken kurdukları bağı bildiğim için bu kadar üzülüyorum, o zaman gerçekten yavrumla çok severek ilgilendiler. Ama asla büyütürken destek olmadılar, çalışan bir anne olmama ve pandemi dönemi bakıcı bulamamama rağmen benim çocuğuma kimse bakmadı eşimle hep dönüşümlü işten izin aldık baktık yavrumuza. Ama mesela o dönem ablam zaten hiçbir zaman çalışmadı hayatında üniversite mezunu olmasına rağmen ablam çalışmamasına rağmen tamamen kendi tercihiyle gidip ablamın çocuğunu büyüttü. O dönem boşanma falan da yoktu. Diğer tarafın özel durumunu (özel durumdan kastım boşanma çok yeni bir konu; öncesinde de ablan çok yalnız ablan evliliğinde mutsuz gibi laflarla) oğlum doğduğundan beri bahane gösterip hiçbir olması gereken anımızda yanımızda olmamaları, iyi gün kötü gün bunlar beni çok incitti. Siz okumamışsınız sanırım ortada boşanma gibi bir durum yokken eşim ciddi bir rahatsızlık geçirdiğinde de yalnızdım ben mesela. Boşanma konusundan önce de zaten yıllarca bu durum böyleydi , hep aman ablan hassas ablanın yardıma ihtiyacı var sen tek başına beceriyorsun dendi bana . Ama lafa gelince ben de eşim de oğlum da çok değerliyiz çok kıymetliyiz hepimiz birtaneyiz. Yani evlat sahibi olana kadar hiçbir sorunun yoktu ailemle ne zaman ki ablamla peş peşe evlat sahibi olduk işler bu noktaya geldi ve ben gerçekten buna çok üzülüyorum ve çok şaşkınım .
Benim ailemde abimin çocuklarını hep çok sevip kol kanat germiştir, hatta benim kızım/ oğlum kaçıncı sınıfa gidiyor onu bile bilmezler. Ama ben şimdiye kadar hiç anneme “ abimin çocuklarıyla nasıl ilgileniyorsan benim çocuklarımla da ilgileneksin” demedim.Merhabalar sevgili arkadaşlar. Bu konularla ilgili dertlerimi daha önce sizlerle paylaşmıştım, zamanında sizlerin verdiği moral ve destek çok yardımcı olmuştu bazı şeyleri aşmam noktasında . Şöyle ki derdim yine içimde doldu doldu taştı; kimseyle paylaşamamak beni yiyip bitiriyor. Ablam bir boşanma sürecinde ve artık yeğenimle birlikte aile evine taşındı. Buralarda hiçbir sorun yok ancak benim çocuğum anneannesini ve dedesini hiçbir şekilde göremiyor , ablam sürekli bir bahaneyle evin patronu gibi bizi evden uzak tutuyor. Yorgunuz, şöyleyiz böyleyiz şeklinde açıklamalarla benim evladımı ve beni hiçbir şekilde anneanne ve dedesinin evine kabul etmiyor . Benim senelerim zaten bu evlat ve torun ayrımıyla geçti, benim evladım anneannesiz büyüdü çünkü annem hep ablamın dertleriyle ve diğer torunuyla ilgilendi onların yanında yer aldı. Bu durum boşanmadan önce de böyleydi , benim eşim adını bile anmak istemediğim bir hastalık geçirdi ben küçücük bebeğimle evde bir başıma kocamın yanında olamadan güzel haberler bekledim. Çünkü benim ailem benim yanımda olmadı hep ablamın dertleriyle hep onun çocuğuyla ilgilendiler. Bana da hep sen aslansın kaplansın sen her şeyi kendin halledersin dediler. Geçmişte olan bitenler o kadar uzun ki buraya yazıp konu karmaşası yaratmak istemiyorum bu küçük detayı paylaşma sebebim de kırgınlığımı boyutunu anlatabilmek için açıkçası. Ben bunları defalarca konuştum annemle, diğer torununa ne yapıyorsan ne kadar ilgileniyorsan benim çocuğuma da aynısını yapacaksın dedim. Her defasında anlamış gibi yapıp peki tamam diyip sonra yine benim çocuğum arka plana atıldı. Bu durum artık beni çok kızdırıyor çok gücüme gidiyor , tam diyorum ki uzak olsunlar tamam artık yeter ben de gitmem görmem çocuğum da görmesin, yavrum öyle bir yalnızlık çekiyor ki yine dayanamıyorum yine gidiyorum bir kere çağırdıklarında. Ayda yılda bir çağırıyorlar, yalandan çocuğuma sevgi gösterileri yapıyorlar ve biz yabancı gibi çıkıp gidiyoruz o evden. Sizce böyle bir aileye karşı nasıl davranmalı nasıl hareket etmeli arkadaşlar? Çocuğumun sağlıklı gelişimi için nasıl bir yol izlemeliyim ben?
Ben sizin çocuğunuzun geleceğinden bildiriyorum :) küçükken dayımın çocukları hep daha fazla sevildi, içten içe bunu hep hissettim. Ben de çok gitmek isterdim oraya ağlardım. Şimdi anlıyorum o alamadığım sevgiyi istiyordum. Büyüyünce anneme ve bize verilmeyen değeri farkettim ve hayatımdan çıkardım. Annemin de bu konuyla ilgili travmaları çok onu da terapiye başlattım bu adam sana bir daha kendini değersiz hissettiremeyecek izin vermeyeceksin dedim.Evlat ve torun ayrımına maruz kalan? Yok sayılan? Ne yapıyorsunuz tam olarak arkadaşlar bu durumda?
Çocuklar işte her ne kadar bazı şeyleri yansıtmamaya çalışsak da içten içe hissediyorlar. Yavrumun geleceğinde içinde hiçbir kırgınlık taşımasını istemiyorum. Dünyanın en aklı başında en güçlü kadını da olsanız , işiniz gücünüz de olsa işte bir annenin doyurmadığını dünya doyuramaz derler ya hani içinizde hep bir boşluk ve olmamışlık hissiyle yaşıyorsunuz gizliden gizliye. Ben sizin annenizi çok iyi anlıyorum o yüzden. Ben de terapi alıyorum , iyi geliyor. Terapistim ilişkiyi tamamen kesmemi değil de nasıl ki onlar işlerine geldiği gibi hareket ediyor benim de tam olarak aynı şekilde davranmamın uygun olduğunu söylüyor.Ben sizin çocuğunuzun geleceğinden bildiriyorum :) küçükken dayımın çocukları hep daha fazla sevildi, içten içe bunu hep hissettim. Ben de çok gitmek isterdim oraya ağlardım. Şimdi anlıyorum o alamadığım sevgiyi istiyordum. Büyüyünce anneme ve bize verilmeyen değeri farkettim ve hayatımdan çıkardım. Annemin de bu konuyla ilgili travmaları çok onu da terapiye başlattım bu adam sana bir daha kendini değersiz hissettiremeyecek izin vermeyeceksin dedim.
Gidiyor zaten, okulunda çok mutlu ve çok sosyal çok şükür eşim ve ben de oradan alamadığını fazlasıyla vermek için elimizden geleni yapıyoruz. Okul dışı zamanlarda kuzeniyle olmak anneanne evinde kuzeni gibi vakit geçirmek istiyor, buna çok hevesleniyor ve ben çok arada kalıyorum o anlarda. Dediğim gibi biz işlerine yarayacaksak bizimle müthiş iyiler, ama bizim ihtiyacımız olduğunda hep bir işleri oluyor. Çok haklısınız, belki de havlu atıp durumu kabullenmek en doğrusu. Bunu başardığımda konuyu çözmüş olacağım çünkü anladığım kadarıyla sizlerden de değişmiyor bu işler.Benim ailemde abimin çocuklarını hep çok sevip kol kanat germiştir, hatta benim kızım/ oğlum kaçıncı sınıfa gidiyor onu bile bilmezler. Ama ben şimdiye kadar hiç anneme “ abimin çocuklarıyla nasıl ilgileniyorsan benim çocuklarımla da ilgileneksin” demedim.
Bazı şeyler zorla olmaz, insanların içinden gelmiyorsa zorlayamazsınız.
Çocuğunuz yalnızlık çekiyorsa kreşe yada yaşına uygun kurslara verin.
Üslubunuza dikkat ederseniz sevinirim. Kimse ezik falan değil, burası duygularımızı paylaşıp kız kardeşlerimizle dertleşip saygı sınırları çerçevesinde fikir alış verişi yapma platformu. “Eziklik ve arabesk yapmak” hiç tarzım olan duruşlar değil. Sadece hassas karnım olan bir konuyu açtım ve sağ olsun kadın arkadaşlarım da son derece nezaketle yaklaşıyorlar konuya. Fikriniz için teşekkür ederim, sadece biraz daha nezaketle lütfen.Niye bu kadar eziksiniziki? Belli istenmiyorsunuz. Coxugunuz icinde arabesk yapip yavrum yalniz falan demeniz ne sacna.
Istemiyorlarsa canlari cehennme, cocugunizu egitip baska yerlerde sosyallestirin istenmedigi yerde degil
Evet babam ona ne kadar değer verse de, kendi çekirdek ailemizde ne kadar mutlu olduysak da o içindeki kız çocuğu hep kırgın kaldı. Ben de kardeşim de o yüzden affetmiyoruz babasını. Bir dedenin gurur duyacağı çok an oldu hayatımızda ama hiç onu hissetmedik aksine neden bizde oluyor da "asıl torunlarında" olmuyor kıskançlığını hissettik hep. Anneme görüşme demiyoruz ama onlar için özellikle babası için en ufak bir üzüntüsüne izin vermiyoruz artık mesafesini koruyacak.Çocuklar işte her ne kadar bazı şeyleri yansıtmamaya çalışsak da içten içe hissediyorlar. Yavrumun geleceğinde içinde hiçbir kırgınlık taşımasını istemiyorum. Dünyanın en aklı başında en güçlü kadını da olsanız , işiniz gücünüz de olsa işte bir annenin doyurmadığını dünya doyuramaz derler ya hani içinizde hep bir boşluk ve olmamışlık hissiyle yaşıyorsunuz gizliden gizliye. Ben sizin annenizi çok iyi anlıyorum o yüzden. Ben de terapi alıyorum , iyi geliyor. Terapistim ilişkiyi tamamen kesmemi değil de nasıl ki onlar işlerine geldiği gibi hareket ediyor benim de tam olarak aynı şekilde davranmamın uygun olduğunu söylüyor.
Onları değiştiremezsiniz. Durumu kabullenmekten başka yapılacak bir şey yok.Gidiyor zaten, okulunda çok mutlu ve çok sosyal çok şükür eşim ve ben de oradan alamadığını fazlasıyla vermek için elimizden geleni yapıyoruz. Okul dışı zamanlarda kuzeniyle olmak anneanne evinde kuzeni gibi vakit geçirmek istiyor, buna çok hevesleniyor ve ben çok arada kalıyorum o anlarda. Dediğim gibi biz işlerine yarayacaksak bizimle müthiş iyiler, ama bizim ihtiyacımız olduğunda hep bir işleri oluyor. Çok haklısınız, belki de havlu atıp durumu kabullenmek en doğrusu. Bunu başardığımda konuyu çözmüş olacağım çünkü anladığım kadarıyla sizlerden de değişmiyor bu işler.
Çocuğunuz hiçbir zaman kuzeni gibi vakit geçiremez ki artık kuzeninde evi orası, aynı beklenti sizi çok üzer.Gidiyor zaten, okulunda çok mutlu ve çok sosyal çok şükür eşim ve ben de oradan alamadığını fazlasıyla vermek için elimizden geleni yapıyoruz. Okul dışı zamanlarda kuzeniyle olmak anneanne evinde kuzeni gibi vakit geçirmek istiyor, buna çok hevesleniyor ve ben çok arada kalıyorum o anlarda. Dediğim gibi biz işlerine yarayacaksak bizimle müthiş iyiler, ama bizim ihtiyacımız olduğunda hep bir işleri oluyor. Çok haklısınız, belki de havlu atıp durumu kabullenmek en doğrusu. Bunu başardığımda konuyu çözmüş olacağım çünkü anladığım kadarıyla sizlerden de değişmiyor bu işler.
Sizin için nasılsa başının çaresine bakar o güçlü gibi gördükleri için bu şekilde davranıyorlar.Kardeşler arasında ayrım yapan anne babalar maalesef çok.Çocuğunuz kendisine sevgi gösterileri yapan anneanne ve dededen uzak olsa ne olur ne kaybeder ki?Bence çocuğun yalnızlığını bahane ediyorsunuz kendinize.Anne babanınızın durumunu kabullenip gerekirse yasınızı tutup iyileşmeniz lazım.Yetenkli kızın dramı,bilinçaltındaki ebeveyn,sevgisiz anneler gibi çeşitli kitaplar okumanızı tavsiye ederimMerhabalar sevgili arkadaşlar. Bu konularla ilgili dertlerimi daha önce sizlerle paylaşmıştım, zamanında sizlerin verdiği moral ve destek çok yardımcı olmuştu bazı şeyleri aşmam noktasında . Şöyle ki derdim yine içimde doldu doldu taştı; kimseyle paylaşamamak beni yiyip bitiriyor. Ablam bir boşanma sürecinde ve artık yeğenimle birlikte aile evine taşındı. Buralarda hiçbir sorun yok ancak benim çocuğum anneannesini ve dedesini hiçbir şekilde göremiyor , ablam sürekli bir bahaneyle evin patronu gibi bizi evden uzak tutuyor. Yorgunuz, şöyleyiz böyleyiz şeklinde açıklamalarla benim evladımı ve beni hiçbir şekilde anneanne ve dedesinin evine kabul etmiyor . Benim senelerim zaten bu evlat ve torun ayrımıyla geçti, benim evladım anneannesiz büyüdü çünkü annem hep ablamın dertleriyle ve diğer torunuyla ilgilendi onların yanında yer aldı. Bu durum boşanmadan önce de böyleydi , benim eşim adını bile anmak istemediğim bir hastalık geçirdi ben küçücük bebeğimle evde bir başıma kocamın yanında olamadan güzel haberler bekledim. Çünkü benim ailem benim yanımda olmadı hep ablamın dertleriyle hep onun çocuğuyla ilgilendiler. Bana da hep sen aslansın kaplansın sen her şeyi kendin halledersin dediler. Geçmişte olan bitenler o kadar uzun ki buraya yazıp konu karmaşası yaratmak istemiyorum bu küçük detayı paylaşma sebebim de kırgınlığımı boyutunu anlatabilmek için açıkçası. Ben bunları defalarca konuştum annemle, diğer torununa ne yapıyorsan ne kadar ilgileniyorsan benim çocuğuma da aynısını yapacaksın dedim. Her defasında anlamış gibi yapıp peki tamam diyip sonra yine benim çocuğum arka plana atıldı. Bu durum artık beni çok kızdırıyor çok gücüme gidiyor , tam diyorum ki uzak olsunlar tamam artık yeter ben de gitmem görmem çocuğum da görmesin, yavrum öyle bir yalnızlık çekiyor ki yine dayanamıyorum yine gidiyorum bir kere çağırdıklarında. Ayda yılda bir çağırıyorlar, yalandan çocuğuma sevgi gösterileri yapıyorlar ve biz yabancı gibi çıkıp gidiyoruz o evden. Sizce böyle bir aileye karşı nasıl davranmalı nasıl hareket etmeli arkadaşlar? Çocuğumun sağlıklı gelişimi için nasıl bir yol
İnanın yalnız degilsiniz. Kayınvalidem de bu şekil. Yok sevmiyor yani benim çocuğu. Sonuç olarak şimdi Cook uzakta yaşıyoruz , özledim bilmem ne diyor telefonda ama tabiki sallanıyorum. Çocuğum telefonda konuşmak istemiyor. Sitem edince de diyorum az emek verseydin çocuğa çocukta bir yerin olurdu. Boşverin. Şimdiden de deyin ne iyi birbirinize bakiyorsunuz. Şimdi siz ona çocuğuna bakıyorsunuz yaşlanınca da onsixe bakar anlaşır gidersiniz diye. İlerde de dik durup yardım etmeyin. Bunu da ablam yapıyor kv sine. Diyor yani bakarsınız birbirinize diye. Müstehak. Ayrıca ben bunu eksiklik görmüyorum bu tip anneanne babaanne Lee genelde anne babanın kuralı dışında çocuğu somartiyor vs çocuğun ayarı bozuluyor. İnanın böylesi daha iyi. Zaten okula gidiyormuş arkadaşları ile bulusturursunuz. Kendi çocuklu arkadaşlarınızla bulusursunuz. Birkaç yıla zaten büyür kendisi buluşur. Vardır bir hayır . Kafanızı takmayın hiç. Cagrilmadikca gitmeyin siz de çağırmayin. Hediye vs birşey almayın. Hakedene hakettiği kadar. Enerjinizi başka yerlere harcayinGidiyor zaten, okulunda çok mutlu ve çok sosyal çok şükür eşim ve ben de oradan alamadığını fazlasıyla vermek için elimizden geleni yapıyoruz. Okul dışı zamanlarda kuzeniyle olmak anneanne evinde kuzeni gibi vakit geçirmek istiyor, buna çok hevesleniyor ve ben çok arada kalıyorum o anlarda. Dediğim gibi biz işlerine yarayacaksak bizimle müthiş iyiler, ama bizim ihtiyacımız olduğunda hep bir işleri oluyor. Çok haklısınız, belki de havlu atıp durumu kabullenmek en doğrusu. Bunu başardığımda konuyu çözmüş olacağım çünkü anladığım kadarıyla sizlerden de değişmiyor bu işler.
Üslubunuza dikkat ederseniz sevinirim. Kimse ezik falan değil, burası duygularımızı paylaşıp kız kardeşlerimizle dertleşip saygı sınırları çerçevesinde fikir alış verişi yapma platformu. “Eziklik ve arabesk yapmak” hiç tarzım olan duruşlar değil. Sadece hassas karnım olan bir konuyu açtım ve sağ olsun kadın arkadaşlarım da son derece nezaketle yaklaşıyorlar konuya. Fikriniz için teşekkür ederim, sadece biraz daha nezaketle lütfen.
Beni düşünerek ve oldukça iyiniyetle yazdığınızın çok net farkındayım ve çok teşekkür ederim. Sadece konuya o kadar sert ve nezaketsiz bir tavırla girince hoş olmadı. Israr etmemeliyiz ve bunları düşünerek kendime yapıyorum ve inanamayacağınız kadar net bir şekilde farkındayım esasında her şeyin. Hayatta her şeyi çok şükürler olsun ki bir şekilde aştım üzerinden atladım kendimce başardım ve inanın çok çabaladım olduğum kişi için, herkese nazik olmaya iyiniyet göstermeye iyi bir evlat eş anne arkadaş olmaya gayret gösterdim. Sanırım en çok kendimi ihmal ediyorum, duygularıma daha çok özen gösterip kendime daha çok değer verme zamanım geçti. Haklısınız ben bu konuyu iç dünyamda bir türlü tam olarak aşamadım, herhalde çok verince ben de alırım bir noktada diye düşündüm bilmiyorum ki. Beni bu insanlar yetiştirdi ve çok da güzel sevgiyle yetiştirdiler. Bugün neden böyle oldu sorusunu terapi odasında da uzun bir süredir soruyorum sanmayın ki kendi üzerimde çalışmıyorum. Rica ediyorum siz de şunu anlayın, herkesin kolay aştığı ve zor aştığı durumlar vardır ve bazen maalesef duygularımızla hareket edip aynı konu etrafında döner dururuz. Ve aynen söylediğiniz gibi kendimize yaparız. Oğlumla ilgili “umurunda olduğunu sanmıyorum “ vs söylemleriniz gerçeği asla yansıtmamakta. Gerçekten zamanında çok güzel bir bağ kurdular ve oğlum kuzeniyle büyüdü, özlüyor görmek istiyor. Aile dedikodusu söyleminiz ise hiç olmadı, normal hayatımda kimseye yansıtamadığım, konuşamadığım hep içime içime attığım bu dert tam da bu platformda kadın kadına paylaşacağımız bir konu. Beni yetiştiren insanların dedikodusunu yapacak kadar çiğ bir karakter olsaydım hala bu kişilerin tavrını bu kadar kafaya takmazdım. Aslında tüm hayatım boyunca ezikliğin tam tersi bir duruş sergilediğim için bugün bu noktadayım sanırım. Çünkü inanın ben hep “aslan gibiydim”.Siz aynı konuyu dönüp dolaşıp açıyorsunuz. Belli ki içinizde yaşıyorsunuz, aşamıyorsunuz. Ancak Amacınız burada çözüm bulmak değil sanırım. Annenizin, babanızın ve ablanızın dedikodusunu yapmak sadece.
Şayet çözüm bulmak isteseydiniz tavsiyelere kulak verir, tekrar beklentiye girip, kendinizi üzüp tekrar bu konuyu açmazdınız. Ayrıca çocuğunızun da çok umrunda olduğunu düşünmüyorum anneannesinin ve dedesinin ilgisinin ve ya ilgisizliğinin. Lütfen siz de artık salın kendinizi. Canınıza yazık. Anne baba da olsa bana ne kadarsa benden de o kadar demeyi öğrenmeliyiz. Israr etmemeliyiz.
“Ne güzel bakıyorsunuz birbirinize yaşlanınca da bakarsınız bu şekilde”. Bunu çok sevdim. Gerçekten doğru yerde ben de kuracağım ablanızın kurduğu bu cümleyi. Çünkü en ufak bir sağlık sorununda yine eşimle ben tüm doktor ziyaretlerine götürüp her türlü ilgiyi gösteriyoruz. Yani her şeylerine her zaman seve seve biz koşturduk . Karşılık bekleyerek yapmadık elbette ama ne vardı bir değeri bir karşılığı olsaydı bizim de bir ağırlığımız olsaydı. İnsan gerçekten anlam veremiyor hele ki aileden gelince bu adaletsizliğe. Adalet benim için çok değerli olduğu için sanırım, ablam ve yeğenimle tabi ki daha çok ilgilenecekler, hele ki boşanma sürecinde en çok ben yanlarında oldum. Ama bir noktadan sonra da bu konu artık yetti noktasına geliyor, tamam bitti boşandılar ve artık bir hayat var önümüzde yaşanması gereken. Ve burada da bir torun var sadece sevmen gereken. Bunları çok konuştum, çok anlattım. Çok da anladı konuşunca. Ama sonra yine durum aynı.İnanın yalnız degilsiniz. Kayınvalidem de bu şekil. Yok sevmiyor yani benim çocuğu. Sonuç olarak şimdi Cook uzakta yaşıyoruz , özledim bilmem ne diyor telefonda ama tabiki sallanıyorum. Çocuğum telefonda konuşmak istemiyor. Sitem edince de diyorum az emek verseydin çocuğa çocukta bir yerin olurdu. Boşverin. Şimdiden de deyin ne iyi birbirinize bakiyorsunuz. Şimdi siz ona çocuğuna bakıyorsunuz yaşlanınca da onsixe bakar anlaşır gidersiniz diye. İlerde de dik durup yardım etmeyin. Bunu da ablam yapıyor kv sine. Diyor yani bakarsınız birbirinize diye. Müstehak. Ayrıca ben bunu eksiklik görmüyorum bu tip anneanne babaanne Lee genelde anne babanın kuralı dışında çocuğu somartiyor vs çocuğun ayarı bozuluyor. İnanın böylesi daha iyi. Zaten okula gidiyormuş arkadaşları ile bulusturursunuz. Kendi çocuklu arkadaşlarınızla bulusursunuz. Birkaç yıla zaten büyür kendisi buluşur. Vardır bir hayır . Kafanızı takmayın hiç. Cagrilmadikca gitmeyin siz de çağırmayin. Hediye vs birşey almayın. Hakedene hakettiği kadar. Enerjinizi başka yerlere harcayin
Ayda bir falan gidiyoruz. Onlar çağırıyorlar. Ama hep bir görev gibi yapılıyor bu. Sus payı gibi.Çocuğunuz hiçbir zaman kuzeni gibi vakit geçiremez ki artık kuzeninde evi orası, aynı beklenti sizi çok üzer.
Mesela ne kadar aralıkla gidiyorsunuz?
Boşanmadan önce de aynilarmis. Evlat torun ayiriyorlar işte. Hastaneye de siz götürmeyin. Bahane sunun evdeki kızınız baksın deyin gerekirse açın ağzımızı yünün gözünüzü. Gayet hakediyorlar. Beklentisizlik bence göreceli. Ben birine kibarsam onun da bana kibar olmasını beklerim. Olmuyorsa da sınırımı çizerim. Tabiki beklentilerim yani. Detaylarda ve maddiyatta beklentim yoktur. Ama siz hastaneye götürüp ilgilenirken sizin cocugunuzu sevmiyorlarsa evet resti çekmek lazım. Aynen o sözü şimdiden söylemeye başlayın. Ne kadar erken o kadar iyi idrak ederler. En azından yüzleri olmasın hastayken aramaya. Olursa da dediğim gibi yapmayın“Ne güzel bakıyorsunuz birbirinize yaşlanınca da bakarsınız bu şekilde”. Bunu çok sevdim. Gerçekten doğru yerde ben de kuracağım ablanızın kurduğu bu cümleyi. Çünkü en ufak bir sağlık sorununda yine eşimle ben tüm doktor ziyaretlerine götürüp her türlü ilgiyi gösteriyoruz. Yani her şeylerine her zaman seve seve biz koşturduk . Karşılık bekleyerek yapmadık elbette ama ne vardı bir değeri bir karşılığı olsaydı bizim de bir ağırlığımız olsaydı. İnsan gerçekten anlam veremiyor hele ki aileden gelince bu adaletsizliğe. Adalet benim için çok değerli olduğu için sanırım, ablam ve yeğenimle tabi ki daha çok ilgilenecekler, hele ki boşanma sürecinde en çok ben yanlarında oldum. Ama bir noktadan sonra da bu konu artık yetti noktasına geliyor, tamam bitti boşandılar ve artık bir hayat var önümüzde yaşanması gereken. Ve burada da bir torun var sadece sevmen gereken. Bunları çok konuştum, çok anlattım. Çok da anladı konuşunca. Ama sonra yine durum aynı.
Çok haklısınız, bir taraf asla yardım istemeyince hayat boyu öyle kodlanıyormuş demek ki ailede. Bilinçaltındaki ebeveyni okumadım, diğerlerini okudum. Hemen sipariş veriyorum. Çok teşekkür ederim.Sizin için nasılsa başının çaresine bakar o güçlü gibi gördükleri için bu şekilde davranıyorlar.Kardeşler arasında ayrım yapan anne babalar maalesef çok.Çocuğunuz kendisine sevgi gösterileri yapan anneanne ve dededen uzak olsa ne olur ne kaybeder ki?Bence çocuğun yalnızlığını bahane ediyorsunuz kendinize.Anne babanınızın durumunu kabullenip gerekirse yasınızı tutup iyileşmeniz lazım.Yetenkli kızın dramı,bilinçaltındaki ebeveyn,sevgisiz anneler gibi çeşitli kitaplar okumanızı tavsiye ederim
İşte bu yüzden ben annenizin oğlunuza düşkün aslında çok seviyor olduğunu düşünmüyorum. Mesele ablanız yada yeğende değil, kadının içinden gelmiyor özlemiyor demek ki. Bu yüzden siz kendinizi geri çekin biraz, işlerine koşmayın hatta onların size dediği benzer bahaneler ile müsait olmadığınızı belirtin.Ayda bir falan gidiyoruz. Onlar çağırıyorlar. Ama hep bir görev gibi yapılıyor bu. Sus payı gibi.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?