Merhaba hanımlar , içimdekileri kimseye anlatamadığım için buradayım boğuluyorum sizlerden akıl almak istiyorum , belki de ben abartıyorum , birinizin buraya yazacağı birşey bana moral olur belki , ben 31 yaşımdayim daha önce çok kısa süren bir evlilik yaptım üstelik bunu ailemin istememesine rağmen onlara karşı gelerek yaptım, aileminde düşünce yapısı şöyle bizim kızımız engelli günlük hareketleri kısıtlı her kadın gibi ev hayatında aktif olamaz ve evliliği sürmez onun için evlilik ona uygun değil deyip kafalarından benim evlenme ihtimalimi tamamen silmiş durumdalar, olmaz diyorlar başka bir şey demiyorlar , kısmen haklılarda evet engelim durumumdan dolayı eğilemiyorum üst rafta birşey olsa uzanıp alamıyorum her hareketim kısıtlı ama ben herşeye rağmen yinede çok sevdiğim için ne kadar zorlansamda onunla beraber olmayi tercih etmiştim oda herşeyi bilerek sözde kabul etmişti ama hiçbir şey hayal ettiğim gibi olmadı, eski kayınvalide beni fiziksel engelli olduğum için bir şekilde kabulenemedi yapmadığı kalmadı oğluna benim yanımda bile şiddet uyguladı benden ayrılması için ve 3 . Ayın sonunda ne olursa olsun diyen kişi karşıma geçip tam olarak git diyemesede git demek istedi ve ayrılık konuşması yaptı, yapabileceğim hiçbir şey yoktu dönüp aile evime geldim 2 sene kabus gibi hayat geçirdim psikolojim bozuldu , ama ben kimseye sarılıp ağlayamadim çünkü annem benden daha çok ağladı, bağırdı ben onun sakinleşmesini bekledim, neyse ki herşey geride kaldı neredeyse ayrıldığım şimdi 6 yıl oluyor , yalnız hissediyorum sonumun ne olacağını düşünüyorum, annem ve babama bakıyorum onlarda yaşlanıyor onlara birşey olursa ben yalnız kalıcam yalnızlık Allah'a mahsustur, bir aile kurmak çocuk sahibi olmak istemem gerçekten çok mu yanlış birşey? 1 ay önce görücü gelmişti benim için 42 yaşında işi ve evi olan bir bey, onunda fiziksel engelli varmış, tabi annem durumumu anlattı yapamaz dedi bir evi döndüremez dedi ama öyle bir anlattık ki bir çay demleyemez , mutfağın üzerinde tabağı bardağı toparlayamaz gibi, gelen kadınlardan biri bana gülümseyerek kız.... azda olsa bir toparlayamaz mısın dedi kırmadan ama annem öyle konuşurken o kadar da değil ben temizlik yemek yapabilirim diyemedim, yinede insanlar eşi yardım eder , bizde ederiz, gündelikçi tutarız dediler neden o kadar abartarak anlattı bilemiyorum , o kadarda değil ev temizliği dört dörtlük olmasada yapabiliyorum toparlıyorum yemeğimi yapabilirim, düşünelim biz size haber veririz dedi annem ve insanlar gitti, tabi daha sonra annem bana dönüp aman ne yapacaksın evlenip deyip evlilik hayatının ne kadar zor olduğunu anlattı, yine ayrılırsın mayrılırsın dedi insanların yüzüne nasıl bakarız diyede ekledi, bu lafı beni çok üzdü ve düşündürdü , ama sen bilirsin dedi bu kadar lafın üzerine istiyorum diyemedim yok istemem zaten dedim odama gittim, o insanlarda vazgeçmiştir diye düşünüyorum annemin anlattıklarından sonra , insanlara kız istemiyor diye cevap göndermişler , karşı taraf ne dedi bilmiyorum , neredeyse 1 ay olucak bu olayın üzerinden geçeli ama ben yinede bir görüşüp konuşmak isterdim , onunda engeli var biraz olsun beni anlardı ne hissettiğimi diye düşündüm yadırgamazdı, yalnız yaşlanmak istemiyorum, özel günlerde herkes eşiyle gezerken ben evde anne babamla oturmaktan bıktım, niye beni kimse anlamıyor, yoksa ben mi yanlış düşünüyorum yanlış yazdıysam affedin kafam çok karışık.