O da bunca zaman beni beklediğinden şikayetçi zaten ve ilk başlarda evleneceksem bu sadece o olur diyordum kendime bu kadar korkum da yoktu zaman geçtikçe ve bana yaşattığı duygusal zararları bir hiç gibi görmesi gözümü korkuttu biraz. Onla tanışmadan önce asla evlenmek gibi bi düşüncem hayatımda olmadı ama onu bırakmakta istemediğimden evlilik düşüncesi işte aynen. Evlenmediğim zaman da başkasıyla olacak onu kaybedeceğim diye üzülüyorum sevgilim olmasından öte tek arkadaşımı da kaybedeceğim yani elbet hayatına birini alır eninde sonunda...Evlenmeye hazir degilsiniz. Adam kacmasin diye evlenip buyuk bir mutsuzluga duseceksiniz. Evlilik sadece iki kisinin hayatini birlestirmesi degil. Esinizin de ailesi hayatinizda olacak. Sorumluluklariniz artacak. Bunlara hazir degilsiniz ve bunun farkindasiniz. Bile bile yanlis yapmayin. Ayrica sizi gercekten sevip onemseyen adam psikolojik yardim almaniz icin destek olur. Evlenmeye zorlamaz. Sonu bastan belli bir yola girmeyin.destek aldiktan sonra belki bu kaygilarinizdan kurtulacak ve o zmn evlilige hazir olacaksiniz. Sevgiliniz sizi bekleyemeyecekse ztn evlenmeniz gereken kisi o degildir.
Aynen baskın ve mantığına uymayan şeyi onaylamıyor sırf beni mutlu edebilecek küçük bir şey bile olsa taviz vermez "doğrusunu öğrenmeliymişim"Bence evleneceği kişi baskın karakterli o konuda da iyi düşünmek lazım, sanki adam kaba saba geldi bana ..
Doktora hanımefendi doktora danisin..Bu yasa gelmissiniz psikiyatri doktorunu duymussunuzdur muhakkak. Ruh haliniz yazdiklariniz buna isaret ediyorO beni sevdiğinden diyordur ama ya belki gerçekten inanıyor bile olabilir aynı evdeyken tüm sorunlarımızın çözüleceğine...
Evet herkes doktor, uzman diyor ama bu sorunlarım için kime danışabilirim ki?
Bana yardımcı olabileceklerini düşünmüyorum ayrıca gittim ilaç yazıp yolladı ve ilaç tedavisi istemiyorumDoktora hanımefendi doktora danisin..Bu yasa gelmissiniz psikiyatri doktorunu duymussunuzdur muhakkak. Ruh haliniz yazdiklariniz buna isaret ediyor
Bak evleneceğin adam kibar , saygılı, seni iyi etmeye çabalayan biri değilse peşine takılıp gitme , bence sevgilinizle ilgili ayrı bi konu acın, bazı şeyler kafanızda daha netleştir inşallahO da bunca zaman beni beklediğinden şikayetçi zaten ve ilk başlarda evleneceksem bu sadece o olur diyordum kendime bu kadar korkum da yoktu zaman geçtikçe ve bana yaşattığı duygusal zararları bir hiç gibi görmesi gözümü korkuttu biraz. Onla tanışmadan önce asla evlenmek gibi bi düşüncem hayatımda olmadı ama onu bırakmakta istemediğimden evlilik düşüncesi işte aynen. Evlenmediğim zaman da başkasıyla olacak onu kaybedeceğim diye üzülüyorum sevgilim olmasından öte tek arkadaşımı da kaybedeceğim yani elbet hayatına birini alır eninde sonunda...
Aynen baskın ve mantığına uymayan şeyi onaylamıyor sırf beni mutlu edebilecek küçük bir şey bile olsa taviz vermez "doğrusunu öğrenmeliymişim"
Aynen gerçekten kışkırtıyor sanki bazen inadına yapıyormuş gibi istemediğim şeyleri bildiği halde kendi keyfini umursar ve sıkıcı bulur bu halimi, düşünüyorum bende "gerçekten istiyor muyum" diye en sonunda hep düşündüğüm ise "bana bu kadar uyumsuzken bile kaybetmek istemediğim" oluyor o da zaten zaman zaman benden uzaklaştı ama benden kopmadı en sonunda hala benimle evlenmek istiyor tüm sorunlarıma rağmen galiba umursamamayı başarabildiğinden. Hayatımda gerçekten kimse yok zaten hayatıma da almam kimseyi ama onu seçtim ve bilemiyorum.Bence önce destek alın, tedavinizi olun. o zaman daha sağlıklı düşünerek “kendinize zarar verme, krizlere girme, aşırı kıskançlık” gibi olumsuz yaşantınız Değişir ve en önemlisi hayatta kimsenin vazgeçilmez olmadığını anlarsınız. Daha çok gençsiniz. sizi bu kadar umursamayan, “yaparım, ederim” diyerek kendinize zarar vermeniz için neredeyse kışkırtan biriyle gerçekten birlikte olmak istiyor Musunuz?
ailenize düşkünlüğünüze gelirsek… sizin kadar olmasa da ben de aileme özellikle anneme çok düşkünüm. öyle ki evliliğimin 1. Sabahı “sen beni ailemden ayırdın” diyerek hıçkıra hıçkıra ağlamıştım ve eşim de beni annemlere götürmüştü. şimdi düşünüyorum ne kadar saçma bir durummuş çünkü çok severek evlendim. inanın evlendikten sonra eğer gerçekten sevdiğiniz biriyle evliyseniz ve hayatınız güzel gidiyorsa öncelikli aileniz artık kendi kurduğunuz yuva oluyor. Hâlâ anne babamı çok seviyorum, yerleri asla tartışılmaz ama benim evim, yuvam eşimin olduğu yer. Siz böyle hissetmeyecekseniz neden evlenip iki taraf için de hayatı zehir edeceksiniz?
Duygularıma karşı kibar değil genelde evet ve beni iyi etmeye farklı yollarla çabalar. Mesela bir şey ona mantıksız gelir ama ben üzüntü öfkeden kuduruyorumdur bana zorla acı çektirerek o şeyi kabul ettirir ve bende artık halsiz düştüğümden gerçek anlamda halsiz kabul etmekten başka seçeneğim kalmıyor. Halbuki o benden istese ben tamam derim onun hislerinden önemli mi sanki çok kötü hissediyorsa dimi. Ona bahsediyorum ama bilmiyorum bazen ben önemsemiyorsun diyorum "bana güven, sen bana güvenmiyorsun" deyip duruyor. Hani pışpışlamıcak ise bile yaptıklarını bi mantığa oturtup bana anlatsa o bile içime su serper ben mantıklı düşünemiyorum o anlarda ama "sana her zaman kendimi yaptıklarımı mı açıklıcam" der. Şu an bile hatırlayınca beni bu konularda üzdüğünü ağlıyorum yazarken bunları seviyorum ama sanki o beni yeterince sevmiyormuş gibi geliyor bazen bu konular yüzündenBak evleneceğin adam kibar , saygılı, seni iyi etmeye çabalayan biri değilse peşine takılıp gitme , bence sevgilinizle ilgili ayrı bi konu acın, bazı şeyler kafanızda daha netleştir inşallah
Iyi o vakit..zaten memlekette herkes doktor uzman isi cozmus..neyimize lazim tip.Evlen sen bencede..Bana yardımcı olabileceklerini düşünmüyorum ayrıca gittim ilaç yazıp yolladı ve ilaç tedavisi istemiyorum
Evlenmeyin. Adamın da başını yakmayın. Yürütemezsiniz.Aslında ailemi bırakmaktan korkuyorum sanırım...
27 yaşına girecek ömrü boyunca ailesiyle yaşamış, ailesinden uzağa nerede ise hiç gitmemiş, tüm günü evde odasında geçen çekingen, eli sıcak sudan soğuk suya sokulmamış tabiri caizse babasının prensesi gibi büyümüş ve insanlarla iletişimi olmayan (fobik) biriyim. Yıllar önce birisiyle tanıştım sanaldan ve gerçekten sevdim o sıralar da bu halimden daha kötü bir haldeydim ve karşımdakini reddettim ama onu kaybettiğimde benim için önemi anladım ve durmadan ona ulaşmaya çalıştım ne ise bir şeyler oldu ve bir yıl kadar sonra bana ulaştı ve ilk ciddi ilişkimizin temeli 2017 yılında atıldı. O zamandan bu zamana kavga gürültü ayrıl barış bi şekilde ilişkimiz sürüyor.
Bu ilişkiye başladığımda da çok endişelerim vardı ve bunların hepsini bilir. Birkaç hastalığım var fiziki ve psikolojik bunları da biliyor (ama abarttığımı düşünür genelde). Zaten yansıtıyorum. İlişkiye başlarken ve sürdürürken hep "ciddi" ilişki olarak baktım öyle sürdürdüm. Zaman zaman ayrılıklarımız oldu onu çok özledim, sanki onsuz yapamayacakmışım gibi çok kötü durumlara düşüyorum kendime zarar veriyorum veya çevreme ama genelde kendime. Ne ise en sonunda sevgilim "bu iş olacaksa olsun ya da bitsin" dediğinde evlilikte hiç gözüm olmasa da onu kaybetmek istemediğim için "dene nolacak olmadı boşanırsın" diye kendimi avuttum ama ailemden kopacak olma düşüncesi, kardeşimden babamdan annemden her gün geri döndüğüm evimden odamdan alışkanlıklarımdan, tek başımayken olan pasaklı halimden, bazen kıllarımı bile almayışımdan kısaca rahatlığımdan, yalnızlığımdan kopacak olma düşünceleri, hiç bilmediğim bi ile gitmek zorunda kalacağım ve ben ailemden 2 gün bile ayrı kalamayan birisiyim, kavgalarımız elbet oldu ama el bebek gül bebek büyüdüm şimdiki sevgilim bana onların davrandığı gibi davranmıyor ama onu kaybetmekte istemiyorum ama ailemi de bırakmak istemiyorum ailem yaşlanırken yanlarında olmak istiyorum. Bazen düşünüyorum "birkaç senedir tanıdığım biri için ailemi bırakmaya değer mi" diye. Ailemden başkası benim kaprislerimi, çocukluklarımı çekmez gibi geliyor. Sürekli bunları kafama takıp ağlıyorum. Bu endişelerimi sevgilime de söyledim ama o aileme bu kadar bağlı olmamı anlayamıyor bulunduğum şehre de gelmek istemiyor. Evlenecek olursam ya İstanbul ya da Antalyaya gitmek zorunda kalacağım ve ben burayı yeşilliği, ormanını, bir sürü kuş türünü barındıran doğasını çok seviyorum. Şu an ailemleyim ama sadece kendime karşı sorumluluğum var. Sevgilimi seviyorum, her hayalimde yeri var, nerede ise tüm ilklerimi onla yaşadım her anlamda ilklerimi, duygularımı çoğu zaman abartı bulsa da beni seviyor o da ama çocuk gibi pışpışlanmıyorum ve bilmiyorum onu kaybetmek istemiyorum ama ailemi de bırakamıyorum...
Yarın büyük ihtimal buluşmak için gelecek ve ben sanırım ona evlenmek istemediğimi söyleyeceğim işin içinden çıkamıyorum ama bu doğru olan mı bilmiyorum. Ailemi benden uzakta bırakma düşüncesi çok ağır geliyor napacağımı bilmiyorum. Ailem hariç beni onun kadar seven ve bana katlanan ve en önemlisi hayatıma alacak kadar yakın bulacağım birini bulamayacağıma da eminim, bahsettiğim (aslında bahsetmediğim xd) psikolojik sebeplerden ötürü.Bir sürü yazı ve fikir okudum yaşam hikayesi okudum, dinledim belki akıl gelir diye ama eninde sonunda çok korkuyorum ve herhangi iki seçimden birinde pişman olmaktan korkuyorum. Fikir almak dertleşmek istiyorum kafam çok karışık. Buraya kadar okuyanlara teşekkür ederim.^^
Sen bu işi götüremeyeceksin, adamı da kendini de yorma, kal ailenin yanında.Aslında ailemi bırakmaktan korkuyorum sanırım...
27 yaşına girecek ömrü boyunca ailesiyle yaşamış, ailesinden uzağa nerede ise hiç gitmemiş, tüm günü evde odasında geçen çekingen, eli sıcak sudan soğuk suya sokulmamış tabiri caizse babasının prensesi gibi büyümüş ve insanlarla iletişimi olmayan (fobik) biriyim. Yıllar önce birisiyle tanıştım sanaldan ve gerçekten sevdim o sıralar da bu halimden daha kötü bir haldeydim ve karşımdakini reddettim ama onu kaybettiğimde benim için önemi anladım ve durmadan ona ulaşmaya çalıştım ne ise bir şeyler oldu ve bir yıl kadar sonra bana ulaştı ve ilk ciddi ilişkimizin temeli 2017 yılında atıldı. O zamandan bu zamana kavga gürültü ayrıl barış bi şekilde ilişkimiz sürüyor.
Bu ilişkiye başladığımda da çok endişelerim vardı ve bunların hepsini bilir. Birkaç hastalığım var fiziki ve psikolojik bunları da biliyor (ama abarttığımı düşünür genelde). Zaten yansıtıyorum. İlişkiye başlarken ve sürdürürken hep "ciddi" ilişki olarak baktım öyle sürdürdüm. Zaman zaman ayrılıklarımız oldu onu çok özledim, sanki onsuz yapamayacakmışım gibi çok kötü durumlara düşüyorum kendime zarar veriyorum veya çevreme ama genelde kendime. Ne ise en sonunda sevgilim "bu iş olacaksa olsun ya da bitsin" dediğinde evlilikte hiç gözüm olmasa da onu kaybetmek istemediğim için "dene nolacak olmadı boşanırsın" diye kendimi avuttum ama ailemden kopacak olma düşüncesi, kardeşimden babamdan annemden her gün geri döndüğüm evimden odamdan alışkanlıklarımdan, tek başımayken olan pasaklı halimden, bazen kıllarımı bile almayışımdan kısaca rahatlığımdan, yalnızlığımdan kopacak olma düşünceleri, hiç bilmediğim bi ile gitmek zorunda kalacağım ve ben ailemden 2 gün bile ayrı kalamayan birisiyim, kavgalarımız elbet oldu ama el bebek gül bebek büyüdüm şimdiki sevgilim bana onların davrandığı gibi davranmıyor ama onu kaybetmekte istemiyorum ama ailemi de bırakmak istemiyorum ailem yaşlanırken yanlarında olmak istiyorum. Bazen düşünüyorum "birkaç senedir tanıdığım biri için ailemi bırakmaya değer mi" diye. Ailemden başkası benim kaprislerimi, çocukluklarımı çekmez gibi geliyor. Sürekli bunları kafama takıp ağlıyorum. Bu endişelerimi sevgilime de söyledim ama o aileme bu kadar bağlı olmamı anlayamıyor bulunduğum şehre de gelmek istemiyor. Evlenecek olursam ya İstanbul ya da Antalyaya gitmek zorunda kalacağım ve ben burayı yeşilliği, ormanını, bir sürü kuş türünü barındıran doğasını çok seviyorum. Şu an ailemleyim ama sadece kendime karşı sorumluluğum var. Sevgilimi seviyorum, her hayalimde yeri var, nerede ise tüm ilklerimi onla yaşadım her anlamda ilklerimi, duygularımı çoğu zaman abartı bulsa da beni seviyor o da ama çocuk gibi pışpışlanmıyorum ve bilmiyorum onu kaybetmek istemiyorum ama ailemi de bırakamıyorum...
Yarın büyük ihtimal buluşmak için gelecek ve ben sanırım ona evlenmek istemediğimi söyleyeceğim işin içinden çıkamıyorum ama bu doğru olan mı bilmiyorum. Ailemi benden uzakta bırakma düşüncesi çok ağır geliyor napacağımı bilmiyorum. Ailem hariç beni onun kadar seven ve bana katlanan ve en önemlisi hayatıma alacak kadar yakın bulacağım birini bulamayacağıma da eminim, bahsettiğim (aslında bahsetmediğim xd) psikolojik sebeplerden ötürü.Bir sürü yazı ve fikir okudum yaşam hikayesi okudum, dinledim belki akıl gelir diye ama eninde sonunda çok korkuyorum ve herhangi iki seçimden birinde pişman olmaktan korkuyorum. Fikir almak dertleşmek istiyorum kafam çok karışık. Buraya kadar okuyanlara teşekkür ederim.^^
ObareyyyyBana yardımcı olabileceklerini düşünmüyorum ayrıca gittim ilaç yazıp yolladı ve ilaç tedavisi istemiyorum
Narsist bir sevgili ile karşı karşıyasınız ,sakın acele etmeyin, ben olsam böyle manipülatik bir adamın peşine takılıp gitmezdim, siz bence ondan emin olmadığınız için kaygılısınz, yoksa ailenizden dolayı değil, sizi pamuklara saran bir sevgiliniz olsaydı güvenle koşa koşa giderdinizAynen gerçekten kışkırtıyor sanki bazen inadına yapıyormuş gibi istemediğim şeyleri bildiği halde kendi keyfini umursar ve sıkıcı bulur bu halimi, düşünüyorum bende "gerçekten istiyor muyum" diye en sonunda hep düşündüğüm ise "bana bu kadar uyumsuzken bile kaybetmek istemediğim" oluyor o da zaten zaman zaman benden uzaklaştı ama benden kopmadı en sonunda hala benimle evlenmek istiyor tüm sorunlarıma rağmen galiba umursamamayı başarabildiğinden. Hayatımda gerçekten kimse yok zaten hayatıma da almam kimseyi ama onu seçtim ve bilemiyorum.
Sizin durumunuzu ben yaşasam eminim ki "zorla mı evlendirdim, annenin evindeyken sanki mutlu muydun, artık annen yok ben varım" gibi cümleler kuracağına o kadar eminim ki. Hani beni alıp da anneme götüreceği düşüncesini bu inceliği bile göstereceğini sanmıyorum he ama sorsam beni sever ve farklı şekillerde sevdiğini gösterir ince düşünemiyor sanırım.
Duygularıma karşı kibar değil genelde evet ve beni iyi etmeye farklı yollarla çabalar. Mesela bir şey ona mantıksız gelir ama ben üzüntü öfkeden kuduruyorumdur bana zorla acı çektirerek o şeyi kabul ettirir ve bende artık halsiz düştüğümden gerçek anlamda halsiz kabul etmekten başka seçeneğim kalmıyor. Halbuki o benden istese ben tamam derim onun hislerinden önemli mi sanki çok kötü hissediyorsa dimi. Ona bahsediyorum ama bilmiyorum bazen ben önemsemiyorsun diyorum "bana güven, sen bana güvenmiyorsun" deyip duruyor. Hani pışpışlamıcak ise bile yaptıklarını bi mantığa oturtup bana anlatsa o bile içime su serper ben mantıklı düşünemiyorum o anlarda ama "sana her zaman kendimi yaptıklarımı mı açıklıcam" der. Şu an bile hatırlayınca beni bu konularda üzdüğünü ağlıyorum yazarken bunları seviyorum ama sanki o beni yeterince sevmiyormuş gibi geliyor bazen bu konular yüzünden
Bazen bende böyle düşünüyorum çünkü önceden de ciddi düşünüyordum ve bu kadar korkum yoktu hep çekingendim o ayrı bir konu hatta yanında mutlu olurum bile diyordum ama zamanla yaşadıklarım umutsuzluğa yol açtı sankiNarsist bir sevgili ile karşı karşıyasınız ,sakın acele etmeyin, ben olsam böyle manipülatik bir adamın peşine takılıp gitmezdim, siz bence ondan emin olmadığınız için kaygılısınz, yoksa ailenizden dolayı değil, sizi pamuklara saran bir sevgiliniz olsaydı güvenle koşa koşa giderdinizsorun sevgiliniz ...
Tedavi olmadan evlenme, bu adamla tedavi olup iyileşsen de evlenme. Çünkü adam adam değil, sana değer de vermiyor. Acı da çeksen çıkar hayatından gitsin çünkü gelecekte daha fazla acı görünüyorOna bu tür endişelerimi dile getirdiğimde aksine üzülüyor ve aşağılanmış hissediyormuş yani destekçi olacağını düşünüyor bana diyor ki onunla olduğumda bu endişelerim gidermiş ama bilmiyorum
Daha fazla erteleyemem çocuğun bekleyecek sabrı kalmadı ki xd bende zamanla diye bekledim ama bekledikçe içinden çıkamıyorum
İlaç tedavisi başlatmıştı ama ilaçlar beni daha kötü yaptı yani ne bileyim bişi hissetmiyormuşum gibi o hissi sevmedim ve tedavi filan olmuyorum
Mesela aşırı kıskancım ve bunu kafasına takmıyor istediğini yapar bense kendi kendime kudurup kendime zarar verip ağlarım evimde beni umursamaz bile salak der geçer ya da keyfine bak der güven bana filan, her duygumu aşırı yaşıyorum o an kendimden geçiyorum resmen krizlere giriyorum ve bi zaman sonra bundan sıkıldı ve beni umursamamaya başladı bu da beni çok üzüyor ve düşündürüyor. Ailem olsa öyle umursamamazlık yapmaz diye düşünüyorum ki öyle de zaten. En çok duygusal açıdan korkuyorum zaten. Aynı evde olsak beni gene mi umursamayacak diyorum kendime. Meşguliyetim işte el işi yapıyorum okumuyorum çalışmıyorum da evde yapılacak ne var ise onu yaparım genelde. Hastalıklarım konusunda da bence de bazen abartıyorum ama elimde olan bir şey gerçekten değil ve ben onun "abartıyosun, kendine gel, istediğimi yaparım, ağla" demesinden ise daha yapıcı konuşmasını beni sakinleştirmesini bekliyorum ama bulamıyorum. Sıkılıyor olabilir tabi bana çoğu zaman bir sevgiliden ise çocuğuymuş gibi davranması gerekiyor sanırım ama bunları da biliyordu her şeyimi en başından beri biliyordu. Bazen vurdumduymaz ve bazen de haksız ama haksızlıklarını beni üzdüğünü görmez. Tamamen her şeyde ben haklıyım demiyorum zaten
Ben sizin yerinizde olsam “acaba” diye düşündüğüm biriyle evlenmezdim. eşimle 3 sene sevgili olduktan sonra evlendim, 2 kez acaba demedimgerçekten istiyor muyum" diye en sonunda hep düşündüğüm ise "bana bu kadar uyumsuzken bile kaybetmek istemediğim"