Ona bu tür endişelerimi dile getirdiğimde aksine üzülüyor ve aşağılanmış hissediyormuş yani destekçi olacağını düşünüyor bana diyor ki onunla olduğumda bu endişelerim gidermiş ama bilmiyorum
Daha fazla erteleyemem çocuğun bekleyecek sabrı kalmadı ki xd bende zamanla diye bekledim ama bekledikçe içinden çıkamıyorum
İlaç tedavisi başlatmıştı ama ilaçlar beni daha kötü yaptı yani ne bileyim bişi hissetmiyormuşum gibi o hissi sevmedim ve tedavi filan olmuyorum
Mesela aşırı kıskancım ve bunu kafasına takmıyor istediğini yapar bense kendi kendime kudurup kendime zarar verip ağlarım evimde beni umursamaz bile salak der geçer ya da keyfine bak der güven bana filan, her duygumu aşırı yaşıyorum o an kendimden geçiyorum resmen krizlere giriyorum ve bi zaman sonra bundan sıkıldı ve beni umursamamaya başladı bu da beni çok üzüyor ve düşündürüyor. Ailem olsa öyle umursamamazlık yapmaz diye düşünüyorum ki öyle de zaten. En çok duygusal açıdan korkuyorum zaten. Aynı evde olsak beni gene mi umursamayacak diyorum kendime. Meşguliyetim işte el işi yapıyorum okumuyorum çalışmıyorum da evde yapılacak ne var ise onu yaparım genelde. Hastalıklarım konusunda da bence de bazen abartıyorum ama elimde olan bir şey gerçekten değil ve ben onun "abartıyosun, kendine gel, istediğimi yaparım, ağla" demesinden ise daha yapıcı konuşmasını beni sakinleştirmesini bekliyorum ama bulamıyorum. Sıkılıyor olabilir tabi bana çoğu zaman bir sevgiliden ise çocuğuymuş gibi davranması gerekiyor sanırım ama bunları da biliyordu her şeyimi en başından beri biliyordu. Bazen vurdumduymaz ve bazen de haksız ama haksızlıklarını beni üzdüğünü görmez. Tamamen her şeyde ben haklıyım demiyorum zaten