- 20 Ağustos 2015
- 6.548
- 15.774
- 248
- Konu Sahibi burcubahar0635
-
- #81
Çok güzel tespitleriniz gerçekten.Onun borcunu kapatmak için değil bebeğe bakacak kimse yok 6 aylık daha.Kreş yaşına gelmesi lazım.
Bu sözü dinleyen nadir insanlardanım sanırım 37 oldum evlenmedim çokta mutluyum.
Malesef şu zamanın erkekleri sömürücü,gençliğini,bedeninizi,paranızı, duygularınızı,sinirlerinizi ve dahası sömüren yaratıklar gibiler.
Onun borcunu kapatmak için 2 yıl daha sabrediyorsanız evliliğinizdeki yanlıştan daha büyük yanlış olur bu.
Zararın neresinden dönülürse kardır, dünya hayalimizdeki ve planlarımızdaki kadar uzun değil. Kimse için kendimizi bir saniye daha üzmeye değmez.
Hepimiz hayatlarımızda yanlış seçimler yapabiliriz, kendiniz söylediniz "birazda ailemden kaçmak için evlendim diye".
Bana göre asıl sorun burda, yağmurdan kaçarken doluya tutulmak lafı özetliyor. Yaşadıklarınız kolay değil fakar bunu da evlenmeyin diye lanse etmek bana göre yanlış.
Evet birşeyden kaçmak içinse EVLENMEYIN, sevdiğiniz için EVLENIN.
Evlilik illaki bekar hayatından farklı, ama evli biri olarak bekar hayatımı çokta özlemiyorum. Yine çalışıyorum, yini yiyip içip geziyorum eşimle ya da arkadaşlarımla, evet temizlik isteyen bir evim var ama iki kişi çabucak bitiriyoruz.
En önemlisi de artık sıkıntım olduğunda başımı omzuna yaslayabileceğim biri var, öncesinde kendimi odama kapatır yalniz başıma ağlardım..
ayrıca erkeklerin çoğu ev işlerini kadına bırakıyor birde evlilikten hemen sonra doğum olıyorsa ev işine alışmadan kadının üstüne kalıyor bence en az 3 yıl sonra bebek olmalı erkeği ev işine alıştırmak için
Yemin ediyorum harfi harfine katılıyorum bence çok iyi bi koca deyilse evlenmek sadece aptallık oluyo kadinlar icin sürekli sizin laflarinizi sorguladım ve bitirdim bir daha da asla amaaa asla evlenmeem iğrenç bişey evlilik yaa buyukler hic bosa dememis bekarlık sultanlık diye bekarken insan hep mutlu olmaktan mutsuz olmak isteyip ergen triplerine giriyomus meğer walla taas gibi de hayatım varmiiis hödügün birine kendimi kaptırıp gitmisimO kadar doldum ki biraz içimi dökmek istiyorum...
Az önce instagramda bekar arkadaşlarımdan birinin spor yaptıktan sonra içtiği kahveyle olan fotoğrafını görmemle birlikte yaşlar boşaldı gözümden...Bi anda sinirlerim boşaldı sanırım.
Düşünüyorum da bekarken ne mutluymuşum.Yemeğimi yiyip odama çekilmek, canım istediğinde çıkıp gezmek, faturaları düşünmeden yaşamak, para derdi olmadan, eş, çocuk, akşam ne pişirsem, şu gün temizlik vakti vs gibi düşünceler olmadan ne kadar mutluymuşum.Evlenmek sadece daha çok sorumluluk ve doğal olarak mutsuzluk getirdi.Ne acelem vardı da evlendim üstüne bi de çocuk yaptım.
Bebeğimin doğmasıyla birlikte eşimle aramızdaki tüm ipler koptu...Hiçbi şekilde sorumluluk almayan, devamlı zorlamak gereken, bişeyi zorla yapsa da binbir laf eden kronik mutsuz bi insan...Sürekli yesin içsin yatsın, vizyonsuz, amaçsız günü kurtaran bomboş bi adam.
Evlilikte anladım ki insan anlatmaktan çok anlaşılmak istiyormuş.Zaten anlatma işi rutine dönünce birbirinin başını yiyen iki insandan başka bişey kalmıyo geriye.Karşınızda sizi anlayan,zor zamanınızı gören ve siz istemeden destek olan biri yoksa hiçbi zaman aile olamıyomuşsunuz.Biz de aile olamadık maalesef.
Ve anladım ki siz sorumluluk aldıkça yaptığınız tüm fedakarlıklar göreviniz sanılıyormuş ve nankör insan asla değişmiyormuş...Ve içinizde bi kere bişeyler bitti mi o ev artık size zindan oluyomuş...
Allah aşkına bi insanın yaşadığı yeri temizlemesi bi insana yardım etmek olarak görülebilir mi? Ev işleri benim görevim, bebek bakmak benim görevim, para getirmek benim görevim, MTV ödeme zamanını bilip onu bile halletmek benim görevim.Ben ne ara bu kadar eşek oldum indiremiyorum sırtımdan.
Bu kadar mutsuzsan boşan diyebilirsiniz.Maalesef boşanamam çünkü hayat boyu bana destek olan bi ailem olmadı, zaten biraz da onlardan kurtulmak için evlenmiştim.En az 2-3 sene daha bu cehennemdeyim...Ama artık taşıyamıyorum onca yükü.Eve gelip ben bugün yoruldum diyip eşek ölüsü gibi uyuyor.Çalıştığının yarısı da maaşındaki hacize gidiyor.Geri kalan para kendini geçindirmeye bile yetmez.Böyle bi adama sevgi saygı duyulur mu? Eve bunun yerine kedi köpek alsam en azından bana yük olmazdı.
Çok yorgunum, her gece kabuslar görüyorum psikiyatriye gitsem yardımı olur mu bilmiyorum ama son çarem o kaldı...
Allah yardımcınız olsun inşallahLohusa depresyonu değil çünkü bebeğimle hiçbi sorunum yok.Ona çok kolay alıştım ve çok sevdim.Sadece hayatı paylaşamamak benimki.Yüküm ağır geliyor.Bebekten sonra eve kadın almaya ayıracak para kalmadı maalesef. Evet bebek çok şeyi değiştiriyor, size de kolaylıklar dilerim.
Yazacak birsey bulamadim gercekten cok dogru yazmissiniz.. bunu alip esinize postalayasim geldi. :/O kadar doldum ki biraz içimi dökmek istiyorum...
Az önce instagramda bekar arkadaşlarımdan birinin spor yaptıktan sonra içtiği kahveyle olan fotoğrafını görmemle birlikte yaşlar boşaldı gözümden...Bi anda sinirlerim boşaldı sanırım.
Düşünüyorum da bekarken ne mutluymuşum.Yemeğimi yiyip odama çekilmek, canım istediğinde çıkıp gezmek, faturaları düşünmeden yaşamak, para derdi olmadan, eş, çocuk, akşam ne pişirsem, şu gün temizlik vakti vs gibi düşünceler olmadan ne kadar mutluymuşum.Evlenmek sadece daha çok sorumluluk ve doğal olarak mutsuzluk getirdi.Ne acelem vardı da evlendim üstüne bi de çocuk yaptım.
Bebeğimin doğmasıyla birlikte eşimle aramızdaki tüm ipler koptu...Hiçbi şekilde sorumluluk almayan, devamlı zorlamak gereken, bişeyi zorla yapsa da binbir laf eden kronik mutsuz bi insan...Sürekli yesin içsin yatsın, vizyonsuz, amaçsız günü kurtaran bomboş bi adam.
Evlilikte anladım ki insan anlatmaktan çok anlaşılmak istiyormuş.Zaten anlatma işi rutine dönünce birbirinin başını yiyen iki insandan başka bişey kalmıyo geriye.Karşınızda sizi anlayan,zor zamanınızı gören ve siz istemeden destek olan biri yoksa hiçbi zaman aile olamıyomuşsunuz.Biz de aile olamadık maalesef.
Ve anladım ki siz sorumluluk aldıkça yaptığınız tüm fedakarlıklar göreviniz sanılıyormuş ve nankör insan asla değişmiyormuş...Ve içinizde bi kere bişeyler bitti mi o ev artık size zindan oluyomuş...
Allah aşkına bi insanın yaşadığı yeri temizlemesi bi insana yardım etmek olarak görülebilir mi? Ev işleri benim görevim, bebek bakmak benim görevim, para getirmek benim görevim, MTV ödeme zamanını bilip onu bile halletmek benim görevim.Ben ne ara bu kadar eşek oldum indiremiyorum sırtımdan.
Bu kadar mutsuzsan boşan diyebilirsiniz.Maalesef boşanamam çünkü hayat boyu bana destek olan bi ailem olmadı, zaten biraz da onlardan kurtulmak için evlenmiştim.En az 2-3 sene daha bu cehennemdeyim...Ama artık taşıyamıyorum onca yükü.Eve gelip ben bugün yoruldum diyip eşek ölüsü gibi uyuyor.Çalıştığının yarısı da maaşındaki hacize gidiyor.Geri kalan para kendini geçindirmeye bile yetmez.Böyle bi adama sevgi saygı duyulur mu? Eve bunun yerine kedi köpek alsam en azından bana yük olmazdı.
Çok yorgunum, her gece kabuslar görüyorum psikiyatriye gitsem yardımı olur mu bilmiyorum ama son çarem o kaldı...
Sizin gibi yazan bikaç kişi daha var.Ama inanın o kadar azınlıksınız ki.Hayatı gerçek anlamıyla paylaşabilen, evlilikte o uyumu ve hayat arkadaşlığını becerebilen, sorumluluğunu bilen, saygısını sevgisini kaybetmeyen çift çok çok az.Etrafımda evli ve mutlu nerdeyse kimse yok diyebilirim.En mutlu görünenlerle bile iki oturup muhabbet etti mi herkes mutsuz çıkıyor.
Sizin adınıza sevindim gerçekten, kıymetini bilin.
bende ergenlikte çok çektimKonunu okuyunca üzüldüm
Daha geçen bir arkadaşımla konuştuk onunda çocuğu 5 aylık eşiyle arası kötüye gidiyor sorumluluk almamasından şikayetçi
Eşimle 8 yıldır birlikteyiz bebegım 4 aylık 8 yılda etmediğimiz kavgayı 4 ayda ettik sanırım evlilik değilde çocuk öldüruyor aşkı.
Daha o aşamalar var birde..bende ergenlikte çok çektim
Kızımdan
O kadar doldum ki biraz içimi dökmek istiyorum...
Az önce instagramda bekar arkadaşlarımdan birinin spor yaptıktan sonra içtiği kahveyle olan fotoğrafını görmemle birlikte yaşlar boşaldı gözümden...Bi anda sinirlerim boşaldı sanırım.
Düşünüyorum da bekarken ne mutluymuşum.Yemeğimi yiyip odama çekilmek, canım istediğinde çıkıp gezmek, faturaları düşünmeden yaşamak, para derdi olmadan, eş, çocuk, akşam ne pişirsem, şu gün temizlik vakti vs gibi düşünceler olmadan ne kadar mutluymuşum.Evlenmek sadece daha çok sorumluluk ve doğal olarak mutsuzluk getirdi.Ne acelem vardı da evlendim üstüne bi de çocuk yaptım.
Bebeğimin doğmasıyla birlikte eşimle aramızdaki tüm ipler koptu...Hiçbi şekilde sorumluluk almayan, devamlı zorlamak gereken, bişeyi zorla yapsa da binbir laf eden kronik mutsuz bi insan...Sürekli yesin içsin yatsın, vizyonsuz, amaçsız günü kurtaran bomboş bi adam.
Evlilikte anladım ki insan anlatmaktan çok anlaşılmak istiyormuş.Zaten anlatma işi rutine dönünce birbirinin başını yiyen iki insandan başka bişey kalmıyo geriye.Karşınızda sizi anlayan,zor zamanınızı gören ve siz istemeden destek olan biri yoksa hiçbi zaman aile olamıyomuşsunuz.Biz de aile olamadık maalesef.
Ve anladım ki siz sorumluluk aldıkça yaptığınız tüm fedakarlıklar göreviniz sanılıyormuş ve nankör insan asla değişmiyormuş...Ve içinizde bi kere bişeyler bitti mi o ev artık size zindan oluyomuş...
Allah aşkına bi insanın yaşadığı yeri temizlemesi bi insana yardım etmek olarak görülebilir mi? Ev işleri benim görevim, bebek bakmak benim görevim, para getirmek benim görevim, MTV ödeme zamanını bilip onu bile halletmek benim görevim.Ben ne ara bu kadar eşek oldum indiremiyorum sırtımdan.
Bu kadar mutsuzsan boşan diyebilirsiniz.Maalesef boşanamam çünkü hayat boyu bana destek olan bi ailem olmadı, zaten biraz da onlardan kurtulmak için evlenmiştim.En az 2-3 sene daha bu cehennemdeyim...Ama artık taşıyamıyorum onca yükü.Eve gelip ben bugün yoruldum diyip eşek ölüsü gibi uyuyor.Çalıştığının yarısı da maaşındaki hacize gidiyor.Geri kalan para kendini geçindirmeye bile yetmez.Böyle bi adama sevgi saygı duyulur mu? Eve bunun yerine kedi köpek alsam en azından bana yük olmazdı.
Çok yorgunum, her gece kabuslar görüyorum psikiyatriye gitsem yardımı olur mu bilmiyorum ama son çarem o kaldı...
kollektif bilinç ''üremeliyim''
bu uğurda yapılanlar; beğenilmeye çalışmak için onca zaman-para ile güzellik yatırımları,
sosyal medyada çok güzelim-sosyalim-harikayım, beni alan yaşadı mesajı vermek için yapılan kendini gösterme çabaları,
erkeklerin tüm o abazanlıkları,
yeni evlileri kocişkolu über mutlu görünen hayatları,
oh kocayı kaptım sevinçleri,
bazen verilen onca tavize mutsuzluğa rağmen görmezden gelip, esasen kendinin ne istediğini yok sayarak yaşamak,
hepsi ama hepsinin tek bir amacı var genlerini gelecek kuşaklara aktarmak.
bu kadar hepsi bu.
2 boşanmalar çocuğun ergenlik dönemine gelen boşanmalarDaha o aşamalar var birde..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?