Arkadaşlar merhaba tam 40 yaşımdayım.Çocuğum da yok çok çok istiyorum ama kavuşamadım. Başka çocuklara bakarken içim eriyor diğer taraftan annelerinin yerinde olmak istediğimi ona/onlara sahip olmak istediğimi düşünmeden edemiyorum. Kıskançlık değil bu imrenme diyelim.
hani EVLİ,MUTLU,ÇOCUKLU diyorya şarkı bu rivayeti evli,çocuksuz ve 40 yaşında ümitleri tükenmekte olan biri olarak sarfediyorum. olumsuz bakmamak lazım yola devam etmek lazım ..vs vs. gibi sözler söylenebilir .dün tüp denememde negatifi gördüm. bu ruh haliyle nasıl iyi olabilirimki... zaman daraldı. önümde çok vakit yok normal yolla dene yok,tüple dene yok nedir o zaman çare ,çare de yok sanırım...gene ümit diye yola devam etsekte içimde inancımı yitirmek üzereyim. doktorlar negatifi görünce "en önemli etken yaş" diyip içinden çıkabiliyor durumun ya ben nasıl çıkmalıyım? "anne olamadım napalım yaşım ileri " diyip nasıl çıkabilirimki? içim kan ağlarken bağrıma basamadığım bir evlat hasretiyle yanıp tutuşurken,dudaklarını ellerini öpemediğim bir evladım yokken nasıl nasıl derim " 40 yaşındayım anne olma hakkım yok " diye...
elbette yola devam elbette elbette ama ya yorgunluk ya ruh halimizin verdiği bitkinlik. herkesin çok minik şeylere bile kahkaha attığı bir ortamda kocaman şeylere bile gülümseyememe işte en acı olan da bu sanırım. gülme gülümseme yeteneğimi farkında olmadan kaybediyorum. evet güçlü duruyor ve görünüyorum. ancak mimiklerim daha fazla direnemiyor ruhum ben istemesemde beni 40 yaşından ötelere taşıyor...
herkesin mi çocuğu olur " hayır " elbette herkesin çocuğu olmuyor ancak neden kendimi bu sınıfa yerleştirmekte zorlanıyorum dersiniz? olumsuzu kendime yakıştıramadığım için mi? bir eğitimci edasıyla günlük sıvazladığım sırtlardan birinin neden benim değili bana hatırlatacak onlarca çocukla beraber olmamdan mı ? bunu çözemedim ama çok yorgunum çokkkk....
hani EVLİ,MUTLU,ÇOCUKLU diyorya şarkı bu rivayeti evli,çocuksuz ve 40 yaşında ümitleri tükenmekte olan biri olarak sarfediyorum. olumsuz bakmamak lazım yola devam etmek lazım ..vs vs. gibi sözler söylenebilir .dün tüp denememde negatifi gördüm. bu ruh haliyle nasıl iyi olabilirimki... zaman daraldı. önümde çok vakit yok normal yolla dene yok,tüple dene yok nedir o zaman çare ,çare de yok sanırım...gene ümit diye yola devam etsekte içimde inancımı yitirmek üzereyim. doktorlar negatifi görünce "en önemli etken yaş" diyip içinden çıkabiliyor durumun ya ben nasıl çıkmalıyım? "anne olamadım napalım yaşım ileri " diyip nasıl çıkabilirimki? içim kan ağlarken bağrıma basamadığım bir evlat hasretiyle yanıp tutuşurken,dudaklarını ellerini öpemediğim bir evladım yokken nasıl nasıl derim " 40 yaşındayım anne olma hakkım yok " diye...
elbette yola devam elbette elbette ama ya yorgunluk ya ruh halimizin verdiği bitkinlik. herkesin çok minik şeylere bile kahkaha attığı bir ortamda kocaman şeylere bile gülümseyememe işte en acı olan da bu sanırım. gülme gülümseme yeteneğimi farkında olmadan kaybediyorum. evet güçlü duruyor ve görünüyorum. ancak mimiklerim daha fazla direnemiyor ruhum ben istemesemde beni 40 yaşından ötelere taşıyor...
herkesin mi çocuğu olur " hayır " elbette herkesin çocuğu olmuyor ancak neden kendimi bu sınıfa yerleştirmekte zorlanıyorum dersiniz? olumsuzu kendime yakıştıramadığım için mi? bir eğitimci edasıyla günlük sıvazladığım sırtlardan birinin neden benim değili bana hatırlatacak onlarca çocukla beraber olmamdan mı ? bunu çözemedim ama çok yorgunum çokkkk....