- 8 Mart 2015
- 25.149
- En iyi cevaplar
- 1
- 81.380
- 798
- Konu Sahibi Karanlik111
-
- #201
Alın benden de o kadar.
Özel yaptırdığım eşyalarım, evimin projesi üzerinde birçok kişinin emeği olan şeyler bile tiksinç geliyor artık gözüme.
Sizin en azından kayınvalideniz yardım ediyormuş.
Eşimin ailesine yeni tanımım 'buda heykeli'.
Anne ve babası heykel gibi oturur yalnızca, biz gençler el pençe divan şeklinde koştururuz.
Tabi bu gençlerden kastım sadece görümcelerim ve ben.
Erkekler oturur öyle put gibi, hatta yayıla yayıla otururlar, bizlere yer kalmadığı için sandalye tepesinde dikiriliz.
Eşim bana yardımcı olmaya çalıştığında, çay veya tabak servisi yaptığında kayınvalidem ' sen geç otur oğlum, onlar kız tabi yapacak' diye sesini yükseltiyor.
Benim evimde misafiri nasıl ağırlayacağıma dair kararlar bile veriyor, misafirden yarım saat önce gelip aldıklarını koyuyor bunları da ikram et diye, neler yaptığımı kontrol ediyor, şöyle koy böyle servis et diye de tembih ediyor bir güzel.
Sanki ben bir çok şey yapmamışım gibi, yaptıklarım yenilmez şeylermiş gibi...
Evlendiğim günden beri, niye evlendim ben diyorum.
Kadını sadece evin hizmetçisi olarak gören, hiçbir kararda fikri dahi sorulmayacak kadar değer verilmeyen, herkesin ne yapacağına karışmayı kendinde hak gören bir aileye neden geldin oldum, neden evlendim?
Aklımda hergün bunun gibi nice soru var...
Eşimle bile kavga ettiğimizde, seni istemiyorum dediğimde ' zorla tutacak halim yok, istemiyorsan beni boşanırız, gidersin ailenin evine bana mebur değilsin' diyor.
Normalde erkek 'ceketini alır gider' ya hani, ama burası her şeyleriyle onlara ait görüldüğünden, ben bu evde bir hiç olduğumdan gidecek olan bile ben oluyormuşum...