çok üzüldüm hasret hanım ama gördüğünüz gibi üniv. mezunu öğretmende çekiyor,ev hanımıda. ailesi olanda çekiyor olmayanda. istersen 10 üniversite bitir karşındaki adam gibi adam değilse değer vermiyor sana. düşünüyorum nasıl yaşanıyor aynı ev içinde yabancı olarak,hiç mi düzelmiyor? keşke ikinci çocuk olmasaymış...
şunu da söyleyeyim kazara hamile kaldığımı öğrendiğimde bu olup bitenlerden dolayı aldırmak istedim bebeğimi,zarar göreceğini biliyordum ama eşim izin vermedi aldırmama,aylarca yalvardım, herşey yoluna girsin yine olur bebeğimiz dedim,dinlemedi,sahip çıkacağına söz verdi ama yapamadı,iki bebek vardı karnımda ,3. aydaki arbededen sonra biri karnımda öldü,diğeri de hasbelkader tutundu bana ama her olaydan sonra acile yatarak,serumlarla,gözyaşlarıyla doğdu,meleğim sakat şu anda ama benim yaşama sebebim o,ona her baktığımda ölüyorum üzüntüden,öfkeden ama elimden birşey gelmiyor,eşimse beni sevdiğini ama bunlara sebep olanların benden ve bebeğimden daha değerli olduğunu , gerekirse onları seçeceğini söylüyor doğumdan beri, sanırım sakat bir bebek ağır geliyor ona,dün "sen de üzülüyorsun,boşanalım,yeniden evlenirsin,sağlıklı çocukların olur" dedim,cevap vermedi,bana yol göründü yani arkadaşlar,bu meleği tek başıma yaşattım,bundan sonra da tek başıma bakıcam anlaşılan, lütfen bizim için dua edin...
daha önce de anlatmıştım başka bir konu başlığında,kopyaladım,o günden beri değişen tek şey eşimin ve ailesinin gittikçe kötüleşen tavırları oldu,boşanma benim için kurtuluştu,kabul eder sanıyordum ama bu kadar kolay bırakmayacaklar , intiharı düşünüyorum son çare ,istedikleri bu anladığım kadarıyla ama kızıma kim bakar? kime bırakırım?kaçayım desem öğretmenim,izimi bulmaları kolay olur,bulurlarsa kızıma da zarar verirler,zaten nereye kaçıcam? yardım edin delirmek üzereyim
canım aslında bebeğimin durumu yediğim dayaktan çok ailesi sayesinde yaşadığım psikolojik şiddetten kaynaklandı,9 ay boyunca ağlamadığım gün yoktu,o dayak da annesi yüzündendi,işin komiği çocuğu da ben değil onlar doğurmamı istedi,aldırmama izin vermediler,şimdi de boşanmak istemiyorlar,delirmek üzereyim
Bir yıldan fazla olmuş, o kadar çok şey değişti ki
Son mesajımdan sonra çocuğum ve kendim için psikolojik destek almaya başladım,boşanma kesinleşmişti benim açımdan, ayrıntıları konuşur olmuştuk
Kızımın ameliyatından 2 ay önce sürpriz bir haber aldık,annesi yeniden boşanıyordu
Sebep mal anlaşmazlığıydı,adam ortak mülklerinden birini satıp damadına iş kurmak istemiş,ben ölünce diğer evi kızımla paylaşırsınız demiş,yani sokağa düşmemek için boşanmak zorunda kaldı
O herkesten herşeyden değerli olan,uğrunda kendi öz evladını üveye çevirdiği,torununu gelininin karnında öldürttüğü eşiyle kızı onu sokağa atmasın diye boşandı bir anda
O dakikadan sonra herşey değişti eşimin gözünde,benden defalarca özür diledi,pırlanta koyelerim,yüzüklerim oldu bi anda
Kızımın ameliyatından sonra tayin isteyip annemlerin ve kayınvalidemin de olduğu memleketimiz izmire geldik
Krediyle küçük bir ev aldık hatta
Şimdi ailemin yakınında,nispeten huzurlu bir hayatım var
Kayınvalidemin sesi kesildi,eskisi gibi değil çünkü eşim çok mesafeli davranıyor
Arada bir geliyor evimize,arada biz gidiyoruz hala ama...
Aması var işte...
Hiçbir yara kapanmıyor aslında,kızım hala gözümün önünde dünyadan habersiz bir melek,güle oynaya büyüyor
Biz de dışardan orta karar bir aileyiz,kavgasız gürültüsüz
Ama kafamda hala eskiler dönüyor
Ben boşanmalıydım zamanında
Kızıma hamileyken kaçıp kurtulmalıydım
Eşimin şimdi annesine kızgın olduğu için bizi ezdirmediğini biliyorum,ama beni sevseydi o zaman da korur kollardı,yapmadı...
En küçük sürtüşmede yeniden dönüyorum o günlere
Hala iyi değilim yani
Ama boşanmadım,o çok zor zamanlarımda beni dinleyen,yorum yapan arkadaşlarıma tekrar teşekkürler
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?