merhaba kızlar. 1 yıldır Allaha şükür mutlu giden bi evliliğim var.. evliliğimi annem ve babam onaylamamıştı. sebep de evlenmek istediğim kişinin boşanmış ve bir kızı oluşu. annem ve babama 4 ay boyunca telefonda yalvardım.( ben çalıştığım için uzak şehirlerde yaşıyoruz ) iyi bi insan , beni bi kerecik olsun dinleyin, tanışın beğenmezseniz tekrar düşünürüm dedim. oraya gelelim yüzüyüze konuşalım , tlfda olmuyor dedim. ne benim tek başıma gelmemi, ne de ikimizin gitmesini, kısacası konuşmayı her defasında reddettiler. ben yılmadım, telefondan onları razı etmeye çalıştım evliliğime.. babam bana tehditler yağdırdı. oraya gelicem seni işinden istifa ettiricem, çalışmycaksın evde oturacaksın diye..çok ağladım, çok yalvardım .
4 ayın sonunda çok yıprandım. ayrılmayı düşündüm, ama çok sevdiğim için yapamadım ve ailemden habersiz nikah kıydık. sonrasında söyledim ve tabi bana küstüler.. küsen sadece annem ve babamdı.. kardeşimle konuşmaya devam ettim. küsmekte haklılar belki de bilemiyorum... evlendikten sonra babamı da annemi de defalarca aradım mesaj attım hiçbirine dönmediler. 6 ay da evlendikten sonra uğraştım yani...bu arada eşim de benim ilk evliliğim olduğu için herşeyin en iyisi olsun istiyordu.düğün yapmaya karar verdik. gelinlik aldık salon tuttuk eşimin ailesinin olduğu yerde olacaktı mecburen. annemler telefonlarıma cevap vermediği için kardeşimden babanemden haber gönderiyordum, uzatmayalım bu kırgınlığı olan oldu, en azından kınam orda olsun, hayatımda bi kere olcak birşy dedim , yanımda olsunlar dedim, dinletemedim...
babaneme gittiğimizde anneme de gittik, kapıyı defaalrca çaldık ama açmadı, evde olduğunu kardeşimden biliyorduk.. neyse dedim artık istemiyor, düğün de kına da sizin orda olacak dedim eşime. düğün günü geldi, akşam kuafördeyim pat bi telefon... annem teyzem yengem ve dayım düğüne gelmişler, ben şokkkk... neyse ben ellerini öptüm, hal hatır sordum sonra düğüne geçtik. herşey güzeldi ama ben sevinsem mi ağlasam mı bilemedim. o kadar yalvardım, sonra düğünde gördüm. teyzem ve yengemler de dedikoduyu çok severler, işte ailesi kabul etmedi , düğünü de istrdiği gibi olmadı diye konuşacaklardı, biliyordum.
bu arada annemi de o kadar yalvarmalardan sonra kapıyı da açmayınca sinirlenip numarasını engellemiştim. düğünden 2 gün sonra beni aramış, tabi engelli numara olduğu için görmüyorum. unutmuşum kaldırmayı çünkü. kardeşim aradı annemi mi engelldin ,, aradı seni, ulaşamadı diye. kaldırdım engeli, yolda olduğumuz için de tekrar arar diye düşünüp aramadım. o gece geçti bir daha da annem aramadı beni
şimdi diyeceksiiniz sen niye aramadın diye ,, neden mi ? çünkü annem tam olarak 10 ayımı mahvetmişti. o kadar ağlamayla kızgınlıkla öfkeyle çaresizlikle geçen 10 ayın arkasından düğüne gelerek herşey yoluna girmemişti benim içimde... sadece 10 ay diyorum ama annem küçüklüğümde çalıştığı için beni babanem büyüttü, öyle ki akşamları bile babanemde kalıyordum..annemle olan anılarım çok azdır benim. babam zaten kendimi bildim bileli yurt dışında çalışıyor, ayda yılda bir gelir eve. üniden mezun olduğumda babanemin ısrarıyla zorla gelmişti annem mezuniyetime. öğrenciliğimde de aylık devlet yurdu paramı öderdi, devlet bursu haricinde bi kuruş para istemedim, bilgisayar istmedim, hiçbr masrafım olmadı yurt parası haricinde onlara..kardeşime üni ye başlar başlamaz bilgisayar alındı, ama nasılsa çalışıyorum ben diyip sesimi çıakrmamıştım. şimdi de devlet kredisi borcumu ben ödüyorum..
eşim her fırsatta ara anneni babanı diyor, her konumda bana destek oluyor. Allah onu başımdan eksik etmesin... ama artık o kadar soğumuşum ki içimden hiçbirşey gelmiyor onlara karşı, aramak bile istemiiyorum.
biraz uzun oldu kusura bakmayın, sizin de fikirlerinizi almak istedim. aramalı mıyım , ararsam herşey düzene girer mi, yoksa en ufak bişreyde kafama mı kakar evliliğimi...
ben eşimle tanışmadn önce de üniversitede okurken de bunlara üzülüyordum, yani annemin ilgisiz davranışlarına.. yani hep aklımın bi yerlerinde beni üzüyordu. evliliğime de şiddetle karşı çıkıp benim söyleyeceklerimi dinlemediği için de böyle oldu. ama ben yine de büyük diye annem diye yalvardım. duymuyor musunuz hiç çevrenizde bazıları bırakın yalvarmayı haberleri bile olmuyor ailesinin, kaçıyorlar. ben böyle bişey yapmayı istemedim. razı olsunlar istedim ama işin ucu buraya geldiMadem annen sana bakmadi mezuniyetine zorla geldi sarılmadı vs. O zaman neden aylarca yalvardin? Simdi mi aklina geldi bütün bunlar? O kadincagiz adim atınca mi aklina geldi? Annen sen küçükken çalışmış demekki işe ihtiyaci varmis. Hangi kadin ihtiyaci olmadigi halde çocuğunu kv ye bırakıp işe gider?
Senin hicbiseyini eksik etmemek icin para kazanmis belli ki. Oturup bi de annenden dinlemek lazim. Çok nadir istisnalar dışında her anne fedakardir.
O kadar yalvarıp yakarıp kadin seni arayinca da "ay kırıldım konusmak istemiyorum" tavri doğru değil.
Evet annenin de bu kadar inat etmemesi gerekirdi yani ne olmus bosanmis bi adamla evleniyorsan o da insan. Ama bazi insanlar bazi konularda tutucudur inatcidir özellikle eskiler.
Anneni arama. Esini de al ve yanina git. Kapiyi acmazsa da kapida bekle açana kadar.
Tabiki icinde kalan seyler vardir ama belki de annen seni böyle üzdüğünün farkinda bile değildir. Cocugum için çalışıyorum ben diye düşünüyordur o zamanlar. Bunlari nasil cözersin nasil icindeki bu yarayi hafifletirsin biliyo musun? Burda bize anlatarak ya da aglayarak degil, annenle bunlarin hepsini yüzleşerek konusarak rahatlarsin. Hatta sen bu ilgisizligi falan söylediğinde onun verecegi cevaplar seni mutlu edebilir. Yarın bi gün öldüğü zaman pismanlik duyarsin sonra. Bi seyi yaptigin icin keske demek, yapmadigin için keske demekten daha iyidir.ben eşimle tanışmadn önce de üniversitede okurken de bunlara üzülüyordum, yani annemin ilgisiz davranışlarına.. yani hep aklımın bi yerlerinde beni üzüyordu. evliliğime de şiddetle karşı çıkıp benim söyleyeceklerimi dinlemediği için de böyle oldu. ama ben yine de büyük diye annem diye yalvardım. duymuyor musunuz hiç çevrenizde bazıları bırakın yalvarmayı haberleri bile olmuyor ailesinin, kaçıyorlar. ben böyle bişey yapmayı istemedim. razı olsunlar istedim ama işin ucu buraya geldi
evet haklısın , düzelticem aramızı çok tşekkürlerTabiki icinde kalan seyler vardir ama belki de annen seni böyle üzdüğünün farkinda bile değildir. Cocugum için çalışıyorum ben diye düşünüyordur o zamanlar. Bunlari nasil cözersin nasil icindeki bu yarayi hafifletirsin biliyo musun? Burda bize anlatarak ya da aglayarak degil, annenle bunlarin hepsini yüzleşerek konusarak rahatlarsin. Hatta sen bu ilgisizligi falan söylediğinde onun verecegi cevaplar seni mutlu edebilir. Yarın bi gün öldüğü zaman pismanlik duyarsin sonra. Bi seyi yaptigin icin keske demek, yapmadigin için keske demekten daha iyidir.
Ne yap ne et barış ailenle. Barışmazlarsa bile en azindan ben elimden gelenin fazlasini yaptım diyebilesin. Bi daha da numarasını falan engelleme kadinin. Eminim o da ağlamış üzülmüştür.
Ne evlatlar var birakip kaçan aramayan diyorsun ama ne anneler de var ki çocuğunu bırakıp cekip giden, bakmayan, hatta cami avlusuna birakan... kesinlikle git yanına. Anne o sonucta. Seni doguran kadin.
Gelismeleri bize yaz amaevet haklısın , düzelticem aramızı çok tşekkürler
tamamGelismeleri bize yaz ama
Ben babamı ikna etmek icin yıllarca uğraştım.esimi kabul ettirebilmek icin.üstelik ilk evlilikler, ailesi düzgün ,sartlar esit, isinde gücünde aynı mesleklerden kocaman insanlardık.babamin bir sebebi de yoktu yani.sadece istemiyordu işte.sonunda sevdirdi esim kendini.neredeyse benden cok sevdiler.keşke bir fırsat yaratsaymişsiniz zaman tanisaymissiniz evlenme fikrine
4 ay ne ki üstelik telefonda.aileniz adına özellikle anneniz adina cok cok üzüldüm.gözünün icine baktigim kizimin benden habersiz nikahlanması kahrederdi beni.üstelik hic görmedigim bana göstermeye tenezzül bile etmedigi bir adamla.allahım korusun...
Neden ailenizi bu kadar yok saydınız bir adam icin.bazen onlar bizim göremediklerimizi gorürler.ve siz yillar sonra bir an "ya ne kadar haklılarmis aslinda "derken bulursunuz kendinizi.bir arkadasim vardı.anne-babanın razı olmadigi evlilikler ya iyi gitmez ya bosanilir derdi.
En iyisi kendinizi affettirmeye calisin.ellerini öpün, arayın sorun.istemiyorlarsa bir daha gidin.gönüllerini alın.aile gibisi var mı şu dünyada?
İnsallah düzelir sevindim boyle dusunmenize ve aileniz konusunda da bi adım siz atın hatalı olmanız gerekmez ki illa sadece anlayis gerekli kucuk olanda sizsiniz bence esinizi alip gidin yumusayacaktir et tirnaktan ayrilmaz zatensiz de haklısınız. ben eşime hiçbi zman kızını görmek istediğinde sıkıntı çıkarmadım, çünkü buna hakkım yok, o çocuğun da hiçbir suçu yok. hem o onun kızı tabiki görecek, ihtiyaçlarını karşılayacak. ben de tanışıyorum zaten, sohbetimiz muhabbetimiz iyi. Ne diyeyim bunlar ddüzelecek yakında inşallah
İnsallah düzelir sevindim boyle dusunmenize ve aileniz konusunda da bi adım siz atın hatalı olmanız gerekmez ki illa sadece anlayis gerekli kucuk olanda sizsiniz bence esinizi alip gidin yumusayacaktir et tirnaktan ayrilmaz zaten
Kirginliklarin cok. Haklisinda hissettiklerinde. Affedip ararsan belki duzelir araniz. Senin cocugun olunca belki baska olur iliskiniz. Belki de duzelmez. Bence denemeye deger.merhaba kızlar. 1 yıldır Allaha şükür mutlu giden bi evliliğim var.. evliliğimi annem ve babam onaylamamıştı. sebep de evlenmek istediğim kişinin boşanmış ve bir kızı oluşu. annem ve babama 4 ay boyunca telefonda yalvardım.( ben çalıştığım için uzak şehirlerde yaşıyoruz ) iyi bi insan , beni bi kerecik olsun dinleyin, tanışın beğenmezseniz tekrar düşünürüm dedim. oraya gelelim yüzüyüze konuşalım , tlfda olmuyor dedim. ne benim tek başıma gelmemi, ne de ikimizin gitmesini, kısacası konuşmayı her defasında reddettiler. ben yılmadım, telefondan onları razı etmeye çalıştım evliliğime.. babam bana tehditler yağdırdı. oraya gelicem seni işinden istifa ettiricem, çalışmycaksın evde oturacaksın diye..çok ağladım, çok yalvardım .
4 ayın sonunda çok yıprandım. ayrılmayı düşündüm, ama çok sevdiğim için yapamadım ve ailemden habersiz nikah kıydık. sonrasında söyledim ve tabi bana küstüler.. küsen sadece annem ve babamdı.. kardeşimle konuşmaya devam ettim. küsmekte haklılar belki de bilemiyorum... evlendikten sonra babamı da annemi de defalarca aradım mesaj attım hiçbirine dönmediler. 6 ay da evlendikten sonra uğraştım yani...bu arada eşim de benim ilk evliliğim olduğu için herşeyin en iyisi olsun istiyordu.düğün yapmaya karar verdik. gelinlik aldık salon tuttuk eşimin ailesinin olduğu yerde olacaktı mecburen. annemler telefonlarıma cevap vermediği için kardeşimden babanemden haber gönderiyordum, uzatmayalım bu kırgınlığı olan oldu, en azından kınam orda olsun, hayatımda bi kere olcak birşy dedim , yanımda olsunlar dedim, dinletemedim...
babaneme gittiğimizde anneme de gittik, kapıyı defaalrca çaldık ama açmadı, evde olduğunu kardeşimden biliyorduk.. neyse dedim artık istemiyor, düğün de kına da sizin orda olacak dedim eşime. düğün günü geldi, akşam kuafördeyim pat bi telefon... annem teyzem yengem ve dayım düğüne gelmişler, ben şokkkk... neyse ben ellerini öptüm, hal hatır sordum sonra düğüne geçtik. herşey güzeldi ama ben sevinsem mi ağlasam mı bilemedim. o kadar yalvardım, sonra düğünde gördüm. teyzem ve yengemler de dedikoduyu çok severler, işte ailesi kabul etmedi , düğünü de istrdiği gibi olmadı diye konuşacaklardı, biliyordum.
bu arada annemi de o kadar yalvarmalardan sonra kapıyı da açmayınca sinirlenip numarasını engellemiştim. düğünden 2 gün sonra beni aramış, tabi engelli numara olduğu için görmüyorum. unutmuşum kaldırmayı çünkü. kardeşim aradı annemi mi engelldin ,, aradı seni, ulaşamadı diye. kaldırdım engeli, yolda olduğumuz için de tekrar arar diye düşünüp aramadım. o gece geçti bir daha da annem aramadı beni
şimdi diyeceksiiniz sen niye aramadın diye ,, neden mi ? çünkü annem tam olarak 10 ayımı mahvetmişti. o kadar ağlamayla kızgınlıkla öfkeyle çaresizlikle geçen 10 ayın arkasından düğüne gelerek herşey yoluna girmemişti benim içimde... sadece 10 ay diyorum ama annem küçüklüğümde çalıştığı için beni babanem büyüttü, öyle ki akşamları bile babanemde kalıyordum..annemle olan anılarım çok azdır benim. babam zaten kendimi bildim bileli yurt dışında çalışıyor, ayda yılda bir gelir eve. üniden mezun olduğumda babanemin ısrarıyla zorla gelmişti annem mezuniyetime. öğrenciliğimde de aylık devlet yurdu paramı öderdi, devlet bursu haricinde bi kuruş para istemedim, bilgisayar istmedim, hiçbr masrafım olmadı yurt parası haricinde onlara..kardeşime üni ye başlar başlamaz bilgisayar alındı, ama nasılsa çalışıyorum ben diyip sesimi çıakrmamıştım. şimdi de devlet kredisi borcumu ben ödüyorum..
eşim her fırsatta ara anneni babanı diyor, her konumda bana destek oluyor. Allah onu başımdan eksik etmesin... ama artık o kadar soğumuşum ki içimden hiçbirşey gelmiyor onlara karşı, aramak bile istemiiyorum.
biraz uzun oldu kusura bakmayın, sizin de fikirlerinizi almak istedim. aramalı mıyım , ararsam herşey düzene girer mi, yoksa en ufak bişreyde kafama mı kakar evliliğimi...
sağol canım inşallah güzel dileklerin için sağolKirginliklarin cok. Haklisinda hissettiklerinde. Affedip ararsan belki duzelir araniz. Senin cocugun olunca belki baska olur iliskiniz. Belki de duzelmez. Bence denemeye deger.
Annen her seye ragmen seviyordur seni. Oyle olmasi gerek yoksa dugune gelmezdi.
Bizim arkd annesi de cocugun memlektini ve meslegini begenmedigi icin onaylamadi. ( ic anadolu ogrtmen ). Neler yapmadi neler ikna icin. Kadin cocugun yuzune bakmadi. Arkd evlendi dugun erkek tarafinda oldu. Simdi Kizlari oldu. Ailesiyle baristi gorusuyor.
Umarim istedigin gibi olur.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?