Öncelikle fazla fedakarlık yapılmasına karşıyım. Siz eşinizi tanırsınız. Fazla ilgi sevgiden mi bunaldi? Sizi sevdiğini mi unuttu? Siz en iyisi ilgi alakayı kesin. Onun yaptığı gibi yapın ona karşı. Bakalım amaci neymişMerhaba arkadaşlar.. Hayatımın şimdiye kadarki en kötü dönemini yaşıyorum. Kendimi o kadar çaresiz hissediyorum ki ne yapacağımı gerçekten bilemiyorum. Kısaca anlatmak istiyorum. 4,5 yıllık evliyim ve 2,5 yaşında bir çocuğum var. Çok severek evlendim. Hem çok sevdim hem çok sevildim. Eşimin işi gereği hiç bilmediğim bir yere gelin geldim. Benim için zor bir süreç oldu çunkü ailemin tek çocuğuyum ve bekarlık hayatımda çok sosyal bir insandım. Onun için gerçekten çok fedakarlık yaptım çünkü çok seviyordum. O da bana karşı inanilmaz ilgili ve sevgi doluydu. Aslinda maddi olarak ve onun ailesi yüzünden çok çok sıkıntı çektik ama yine de o kadar mutluyduk ki.. ta ki çocuğumuz olana kadar. Burada yalniz oldugumuz icin bizim icin yıpratıcı bir dönem oldu tabiki ama ben onu hic ihmal etmedim. Yani davranislarim sevgim hic degismedi. Zamanla keyifsizlesmeye basladi. Bana karsi da soğuk bir insan oldu. 1 senedir o kadar zor zamanlar geçiriyorum ki anlatamam. Hem psikiyatra hem psikoloğa gittik. Hocaya bile gittik. Yani ne oldu da birden bi insan bu kadar degisti. Kendisi de farkinda ve aramizdaki soguklugun sebebini bilemiyorum diyor. Bir bakiyorum sadece bana degil herkese herseye karşı mutsuz. Sonra bir bakıyorum aslinda butun sorun benimle. Cok konustum cok. Konusmaktan yoruldum. Onun her zaman yaninda olacagimi bu bunalim donemini birlikte asacagimizi soyledim. Sadece beni sevip sevmediğini bilmek istedim. Aylardır net bir cevap alamıyorum. Seviyorum diyor ama mirin kirin ediyor. Şöyle adam gibi söylemiyor. Seks dışında bana dokunmak bile istemiyor. O öpüp dokunmadan duramayan adam 1 senedir bana içten sarılıp öpmedi bile. Beni hic umursamıyor, sirtini dönüp yatıyor. Ev arkadaşı ve seks partneri gibiyiz sadece. Duygusal olarak bomboş bir insan var karşımda. Kalbim çok kırılıyor. Depresyonda o yuzden boyle deyip sabretmeye çalışıyorum cunku onu gerçekten seviyorum ve bir cocugumuz var. Ancak sanırım yolun sonuna geldik. Elimden geleni yaptığımı düşünüyorum. Buraya çok kısa bir şekilde yazdım.. Siz ne düşünüyorsunuz hanımlar bana bir yol gösterin nolur..
Öncelikle fazla fedakarlık yapılmasına karşıyım. Siz eşinizi tanırsınız. Fazla ilgi sevgiden mi bunaldi? Sizi sevdiğini mi unuttu? Siz en iyisi ilgi alakayı kesin. Onun yaptığı gibi yapın ona karşı. Bakalım amaci neymiş
Bizim çocuk olduktan sonraki eşimle durumumuza benziyor ama bizim tam tersi idi cinsel anlamda soğuk sarılmak öpmek sevdiğini söylemek de ise eksiksizdi bir dönemdir geçer diyorum doğum sonrası erkeklerde olabiliyor böyle peki ne zamandır böyleMerhaba arkadaşlar.. Hayatımın şimdiye kadarki en kötü dönemini yaşıyorum. Kendimi o kadar çaresiz hissediyorum ki ne yapacağımı gerçekten bilemiyorum. Kısaca anlatmak istiyorum. 4,5 yıllık evliyim ve 2,5 yaşında bir çocuğum var. Çok severek evlendim. Hem çok sevdim hem çok sevildim. Eşimin işi gereği hiç bilmediğim bir yere gelin geldim. Benim için zor bir süreç oldu çunkü ailemin tek çocuğuyum ve bekarlık hayatımda çok sosyal bir insandım. Onun için gerçekten çok fedakarlık yaptım çünkü çok seviyordum. O da bana karşı inanilmaz ilgili ve sevgi doluydu. Aslinda maddi olarak ve onun ailesi yüzünden çok çok sıkıntı çektik ama yine de o kadar mutluyduk ki.. ta ki çocuğumuz olana kadar. Burada yalniz oldugumuz icin bizim icin yıpratıcı bir dönem oldu tabiki ama ben onu hic ihmal etmedim. Yani davranislarim sevgim hic degismedi. Zamanla keyifsizlesmeye basladi. Bana karsi da soğuk bir insan oldu. 1 senedir o kadar zor zamanlar geçiriyorum ki anlatamam. Hem psikiyatra hem psikoloğa gittik. Hocaya bile gittik. Yani ne oldu da birden bi insan bu kadar degisti. Kendisi de farkinda ve aramizdaki soguklugun sebebini bilemiyorum diyor. Bir bakiyorum sadece bana degil herkese herseye karşı mutsuz. Sonra bir bakıyorum aslinda butun sorun benimle. Cok konustum cok. Konusmaktan yoruldum. Onun her zaman yaninda olacagimi bu bunalim donemini birlikte asacagimizi soyledim. Sadece beni sevip sevmediğini bilmek istedim. Aylardır net bir cevap alamıyorum. Seviyorum diyor ama mirin kirin ediyor. Şöyle adam gibi söylemiyor. Seks dışında bana dokunmak bile istemiyor. O öpüp dokunmadan duramayan adam 1 senedir bana içten sarılıp öpmedi bile. Beni hic umursamıyor, sirtini dönüp yatıyor. Ev arkadaşı ve seks partneri gibiyiz sadece. Duygusal olarak bomboş bir insan var karşımda. Kalbim çok kırılıyor. Depresyonda o yuzden boyle deyip sabretmeye çalışıyorum cunku onu gerçekten seviyorum ve bir cocugumuz var. Ancak sanırım yolun sonuna geldik. Elimden geleni yaptığımı düşünüyorum. Buraya çok kısa bir şekilde yazdım.. Siz ne düşünüyorsunuz hanımlar bana bir yol gösterin nolur..
Çocuk olduktan sonra böyle oldu diyorsunuz
Bebek il doğduğu zaman anneler mecburen hep bebekleriyle ilgileniyorlar ve erkek bir süre dışarıda kalıyor kendini yalnız hissediyor çünkü benim eşimde aynı olmuştu devamlı emzir bana diyordu benimle ilgilenmiyorsun diye bir süre sonrada böyle demeyide bıraktı alıştım yalnız olmaya diyordu biz o dönemleri atlattık tabı bebeyim 4 aylık ve eşim yalnız kalmasın diye bebegkmıde alıp eşimin yanına oturuyorum
Diyecegım şu ki belki sizin eşinizde aynı olmuştur o zamanlar çok yalnız hissetmiştir kendini ilgisiz ve hayatta bakış açısı değişmiştir şimdide ilgi gosterince bu ilgi itici geliyordur yani öncelikle eşiniz hayatta bakış açısını yalnızlık hissinden kurtulmalı siz çok çabalanışsınız ama eşinizin kendini değiştirmek istemesi önemli biraz zamana bırakın bence
Sizi çok iyi anladım, özellikle aileden uzağa evlenince insanın ruh hali çok değişken oluyor. Eşinizi sevdiğiniz belli, bir arkadaş da demiş iyi günde kötü günde diye bu yola çıktık. İnsan bazen psikolojik olarak yorulabiliyor, sizi kandırmak istese evet seviyorum der istediğinizi verirdi. Bazı insanlar aşırı dürüsttür karşısındakini mutlu etmek için bile yalan söyleyemez, eşinizde belki içinden geleni söyleyen insanlardandır. Hem gerçekten çok zor dönemlerden geçiyordur, yanında olup destek olmaya devam edin derim. Biraz yalnız kalınca sizi özleyip kıymetinizi anlayabilir ancak o uzak kalma süresini de fazla uzatmayın ki bu sefer de fazla rahata alışıp sizden iyice uzaklaşmasın.
Hangi erkek buna benzer değil ki? Evlenmeden önce bülbül gibi şakır, baş döndürürler; evlenince bir buhran hali, suskunluk, eşle muhabbet yok. Kadınlar iki tatlı söz, güven, sevgi bekler; erkekler ise surat asık, konuşmadan tv, telefon, maç dalgasındalar. Sıkıntılarını söylemezler, kötü hissettirirler. Kadınlar ise hayatı paylaşacakları yakın bir arkadaş aradıklarından bu evlilik zor gelmeye başlar. Ama bu hoş olmasa da sıradan bir durum. Size has değil. O sebeple içselleştirmeyin, kafaya takmayın, akışına bırakın, boşanmayı aklınızdan çıkarın. Bunun için boşanmak size ve çocuğunuza daha çok zarar verir. Şöyle düşünün, düşüne bir tekme de ben vurmayayım. Aileden hayal kırıklığına uğramış bir de eşten uğrarsa iyileşmesi zorlaşır. İlaçlar etkisini 9 aya gösterir, sabırlı olun biraz. Bir beklentiniz olmasın bir süre ki bunalmasın daha da. Bu süreçte gitmeye kalkarsanız asıl siz adama yazık etmiş olursunuz. Zamanla daha iyi olacaktır inşallah.
Bizim çocuk olduktan sonraki eşimle durumumuza benziyor ama bizim tam tersi idi cinsel anlamda soğuk sarılmak öpmek sevdiğini söylemek de ise eksiksizdi bir dönemdir geçer diyorum doğum sonrası erkeklerde olabiliyor böyle peki ne zamandır böyle
Sorun çocukta değil ki. Çocuk olmaz başka bir değişiklik olur. Bazı insanlar hayatındaki krizleri yönetebilecek kadar donanımlı değildir ve bu insanlara güven olmaz. Ciddi bir hastalık , uzun süren maddi kriz, prikolojik bir rahatsızlık gibi durumlarda çökecekler demek ki...Değişmesini kesin bir şekilde belirtmişsiniz. Çocuktan sonra demişsiniz.
Sizin anne olmanız oni etkilemiş olabilir mi?
Ya da kendisinin baba olması.
(Bu konuları okuyunca çocuk fikrinden hepten uzaklasiyorim)
Ne istiyor peki sordunuz mu? Ayrilmak mi istiyor ya da mutlu olmak icin sizden ne bekliyor? Konustunuz mu?
Bir seneyi geçti, ailemden uzak bir şehre evlendim. Eşimin akrabaları da benimkiler de uzak illerde epey. İlk zamanlar iyi hissediyordum, tek başıma da vakit geçirmeyi severim çünkü. Ama zaman geçip kafama göre arkadaş bulamadıkça şehri sevmemeye ve gerçekten farklı bir insana dönüşür gibi oldum zaman zaman. Hala daha bazen eşimi bunalttığımı düşünüyorum, kelimelerime dikkat etsem de bazen onla ilgili sorunum var zanneder diye arasıra içimi döküp üstüne alınmasın diye çabalıyorum.Çünkü hissettiklerim çoğu zaman eşimle ilgili değil benim kendimle ilgili. Eşiniz de kendi sorunlarının kaynağına inememiş, o yüzden böyle belirsiz konuşuyor gibime geldi. Biz kadınlar genelde daha ince düşünüyoruz, belki eşinizde benzer durumdadır ama o bu durumların ailesi ve şehir yüzünden değil de sizle bebeğiniz de etkisi olduğunu düşünüyordur. Kafasını toplayıp gerçek sebeplere inememiş olabilir, sevgi sorununuz olduğunu düşünmedim hiç konuyu okuyunca. Siz onun hissettiklerini yaşasanız eşinizle paylaşır içinize kapanmazdınız mesela, ama erkekler bazen kendini çekip içine kapanıyor sorunları olunca. Ailesiyle yaşadıkları da büyük şeylerse yıpranmış olabilir.Evet hiç yalan soyleyemiyor aynen dediginiz gibi beni kandırmak istemiyor. Ben ona zaten söyledim ben seninle iyi gunde de kotu gunde de birlikte olmak icin evlendim. Tek bilmek istedigim beni sevip sevmedigin. Mutsuz bile olsak beni sevdigini bileyim dedim. Onun bile cevabini net alamadim maalesef.
Sorun çocukta değil ki. Çocuk olmaz başka bir değişiklik olur. Bazı insanlar hayatındaki krizleri yönetebilecek kadar donanımlı değildir ve bu insanlara güven olmaz. Ciddi bir hastalık , uzun süren maddi kriz, prikolojik bir rahatsızlık gibi durumlarda çökecekler demek ki...
İnanın çok normal, erkeklerin kodu böyle. ama sizin durum depresyon kaynaklı olduğundan sakinlik tavsiye ederim. eşinizin canı sizden daha çok sıkıntıdadır, biraz ferahlasın, yanlış hamle yapmayın. ayrıca erkekler çocuktan sonra anormalleşirler, onlarda yalancı lohusalık gibi bir şey oluyorEvlendikten sonra değişmedi ki cocuktan sonra değişti maalesef. Çok sevgi dolu cok ilgiliydi. Hani bunlari yaşatip sonra birden degismesi zaten beni mahveden. Ilk 2 sene yasamasaydim guzel seyleri su an rahatsiz olmazdim. Bir insan ancak bu kadar degisebilir cok saskinim bazen kabus gördüğümü filan düşünüyorum
Kestirip atmanı önermem. Bitirme.Merhaba arkadaşlar.. Hayatımın şimdiye kadarki en kötü dönemini yaşıyorum. Kendimi o kadar çaresiz hissediyorum ki ne yapacağımı gerçekten bilemiyorum. Kısaca anlatmak istiyorum. 4,5 yıllık evliyim ve 2,5 yaşında bir çocuğum var. Çok severek evlendim. Hem çok sevdim hem çok sevildim. Eşimin işi gereği hiç bilmediğim bir yere gelin geldim. Benim için zor bir süreç oldu çunkü ailemin tek çocuğuyum ve bekarlık hayatımda çok sosyal bir insandım. Onun için gerçekten çok fedakarlık yaptım çünkü çok seviyordum. O da bana karşı inanilmaz ilgili ve sevgi doluydu. Aslinda maddi olarak ve onun ailesi yüzünden çok çok sıkıntı çektik ama yine de o kadar mutluyduk ki.. ta ki çocuğumuz olana kadar. Burada yalniz oldugumuz icin bizim icin yıpratıcı bir dönem oldu tabiki ama ben onu hic ihmal etmedim. Yani davranislarim sevgim hic degismedi. Zamanla keyifsizlesmeye basladi. Bana karsi da soğuk bir insan oldu. 1 senedir o kadar zor zamanlar geçiriyorum ki anlatamam. Hem psikiyatra hem psikoloğa gittik. Hocaya bile gittik. Yani ne oldu da birden bi insan bu kadar degisti. Kendisi de farkinda ve aramizdaki soguklugun sebebini bilemiyorum diyor. Bir bakiyorum sadece bana degil herkese herseye karşı mutsuz. Sonra bir bakıyorum aslinda butun sorun benimle. Cok konustum cok. Konusmaktan yoruldum. Onun her zaman yaninda olacagimi bu bunalim donemini birlikte asacagimizi soyledim. Sadece beni sevip sevmediğini bilmek istedim. Aylardır net bir cevap alamıyorum. Seviyorum diyor ama mirin kirin ediyor. Şöyle adam gibi söylemiyor. Seks dışında bana dokunmak bile istemiyor. O öpüp dokunmadan duramayan adam 1 senedir bana içten sarılıp öpmedi bile. Beni hic umursamıyor, sirtini dönüp yatıyor. Ev arkadaşı ve seks partneri gibiyiz sadece. Duygusal olarak bomboş bir insan var karşımda. Kalbim çok kırılıyor. Depresyonda o yuzden boyle deyip sabretmeye çalışıyorum cunku onu gerçekten seviyorum ve bir cocugumuz var. Ancak sanırım yolun sonuna geldik. Elimden geleni yaptığımı düşünüyorum. Buraya çok kısa bir şekilde yazdım.. Siz ne düşünüyorsunuz hanımlar bana bir yol gösterin nolur..
Bir seneyi geçti, ailemden uzak bir şehre evlendim. Eşimin akrabaları da benimkiler de uzak illerde epey. İlk zamanlar iyi hissediyordum, tek başıma da vakit geçirmeyi severim çünkü. Ama zaman geçip kafama göre arkadaş bulamadıkça şehri sevmemeye ve gerçekten farklı bir insana dönüşür gibi oldum zaman zaman. Hala daha bazen eşimi bunalttığımı düşünüyorum, kelimelerime dikkat etsem de bazen onla ilgili sorunum var diye böyle değişik ruh halindeyim sanar diye arasıra içimi döküp üstüne alınmasın diye çabalıyorum.Çünkü hissetiklerim eşimle ilgili değil benimle ilgili. Eşiniz de kendi sorunlarının kaynağına inememiş, o yüzden böyle belirsiz konuşuyor gibime geldi. Biz kadınlar genelde daha ince düşünüyoruz, belki eşinizde benzer durumdadır ama o bu durumların ailesi ve şehir yüzünden değil de sizle bebeğiniz de etkisi olduğunu düşünüyordur. Kafasını toplayıp gerçek sebeplere inememiş olabilir, sevgi sorununuz olduğunu düşünmedim hiç konuyu okuyunca. Siz onun hissettiklerini yaşasanız eşinizle paylaşır içinize kapanmazdınız mesela, ama erkekler bazen kendini çekip içine kapanıyor sorunları olunca. Ailesiyle yaşadıkları da büyük şeylerse yıpranmış olabilir.
Erkeklerin çoğu kadınlar kadar güçlü değil, en ufak şeyde dağılıyorlar. Destek olmaya çalışın dedim o yüzden bir süre daha.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?